Қазақстан мұсылмандары діни басқармасының сараптау комиссиясы мақұлдаған

отырды. Бір уақытта үстіндегі киімі жұпынылау бір кедей мұсылман есіктен бас 
сұқты. Ислам әдебі бойынша қонақтардың үстінен түскен адам өзіне арнайы 
орын таңдап жатпастан табылған орынға отыра кетуі керек-ті. Ол да соның 
ыңғайымен отырғандарды асығыстау көзімен бір шолып, бостау тұрған бір 
орынға жайғаса кетті. Алайда бір қызығы – ол тұс бай біреу отырған жер 
болатын. Кедей келіп қасына отырғанда, онымен қатар отыруға намыстанған 
әлгі бай қымбат шапанының етек-жеңін жиыңқырап ұстаған күйі аулағырақ 
барып басқа орынға отырды. Оның бұл қылығын жақтырмаған 
Пайғамбарымыз 
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) 
: 
– Немене, кедейлігі жұғып кетеді деп қорықтың ба? – деді байға қарап. 
Ол: 
– Жоқ,- деді. 
Пайғамбарымыз тағы да: 
– Жоқ әлде ырысың ауып кетеді деп қорықтың ба? – деді. 
Ол болса: 
– Я, Расулаллаһ, ондай да ойым болған жоқ, – деп ақталғансыды. 
Пайғамбарымыз 
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) 
: 
– Онда неге аулағырақ барып отырдың? – деп сұрағанда, ол өзінің үлкен 
қателік жасағанын аңғарып: 
Менен бір ағаттық кеткен екен. Оны мойындаймын. Осы қателігімді жуып-
шаюды ниет етіп, бар байлығымның тең жартысын осы мұсылман бауырыма 
бағыштасам деймін. Сірә, кемсітті деп көңліне қатты алып қалған шығар. Мені 
кешірсін, – деп жаңағы кедей мұсылманнан кешірім сұрамақ болды. 
Алайда кедей мұсылман болса күтпеген жерден: 
– Я, Расулаллаһ! Маған оның байлығы керек емес, – деп үзілді-кесілді 
қарсылық білдірді. 
Бұған отырғандардың бәрі таңғала неліктен екендігін сұрағанда, ол: 
Өйткені мен де байлықтың буына мастанып, мына отырған бай секілді 
күндердің бір күні жағдайы өзімнен төмен мұсылман бір бауырымның көңліне 
кірбің түсіріп алам ба деп қорқамын, – деп, өзінің нағыз мұсылман екендігіне 
жұртты тәнті ете мағыналы жауап қайырған екен
[2]
. 
Сөз бен іс 
Ардақты пайғамбарымыз 
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм) 
бір сапарда ат басын тежеп, 
достарымен бірге көліктерінен түсер-түспес жүктерін жерге қойысты. 
Жолсоқты боп қарын ашқандықтан бір қой сойып жеуге ақылдасты. Бар 
жұмысты әркім өзара бөлісе бастады. 
Біреуі: – Қойды мен сояйын, – деді. 
Екіншісі: – Терісін мен сыпырайын, – деді. 
Үшіншісі: – Ет пісіру менің мойнымда болсын, – деді. 
Сол кезде Пайғамбарымыз да: – Шөлден отын жинап қайтуға мен барайын, 
– деді. Бұны естігенде сахабалардың бәрі әбігерленіп: – Уа, Аллаһтың құрметті 
елшісі! Еш әуре болмастан сіз көлеңкеде сәл тыныға тұрыңыз. Біз өзіміз-ақ 
бәрін қуана-қуана істейміз, – десті. 
Сонда Пайғамбарымыз: – Иә, бұл жұмыстарды мен сендердің өздерің-ақ 
істей алатындарыңды білем, алайда Аллаһ тағала қандай да бір құлдың өзін 

өзгелерден артық сезініп дос-жарандарынан бөлек отырғанын ұнатпайды, – деп 
жауап берген еді. 
Сөйтті де, шөлге барып бір құшақ отын теріп әкелді... 
Бұл Аллаһ елшісінің сөзі мен ісі тең, турашыл сипатының қарапайым ғана 
бір көрінісі. 

жүктеу/скачать 1,03 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: