тұрмайды», - дегенді де қапысыз айтқан. Осыдайша отбасын-
дағы ұсақ ұрыс-керіске кешіріммен қарай білген.
Қазақ ұғымындағы «Өз үйің — өлең төсегің» деген тіркес
өзіңнің қара шаңырағыңа ештеңе жетпейді дегенді аңғартады.
Жиренше шешен мен әз-Жәнібек туралы аңыз-әңгімелерде де
бұл туралы шебер баяндалады. Әз-Жәнібек хан күндердің
күнінде сарайынан шығып, ақылгөй шешені Жиреншенің
құжырасына келген ғой. Сонда Жиренше аяғы қостан шығып
жатып: «Қайран, менің өз үйім, кең сарайдай боз үйім», — деп
көсілсе керек.
Бес күндік опасыз жалған көзді ашып-жұмғанша өте шы-
ғары хақ. Өзекті жанға өлім бұйыршақ. Ырыс-берекенің ұйыт-
қысы құтхана қапелімде қаралы шаңыраққа айналады. Үй
иелері қара жамылады. Тіршілікте сыйласып өт дегенді ата-ба-
баларымыз: Бір үй толған жансың, бір-біріңе меймансың... —
деп көрегендікпен дөп айтқан. Қазақтың біртуар ақыны
Қасым Аманжоловтың:
Адамзат мекенінің мейманымыз,
Бір мезет дүниеге кетер соғып... —
деген өлең жолдары жүректі шымырлатады. Үйге байланысты
ырымдардың тәрбиелік ықпалы өзектілігін жоймақшы емес.
Мәселен, сапарға аттанып бара жатқан адам орта жолдан
бұрылып кері қайтпайды. Бұл жаман ырымның нышаны сана-
лады. «Қонақтың жақсысы — үйді тінтпей кеткені» деп те айта-
ды. Қонаққа келгенін малданып, жайбарақаттыққа салынып,
астындағы атын, қолындағы қамшысын жоғалтатын,
«шідерімді кім алдыға» басатын мейман үй иелерін әбігерге
түсіретіні белгілі. Атақты Біржан сал шідерін жоғалтып, әнге
басқан ғой. Құдайы қонақ болып түскен үйінің қызы Ләйлімге
екі жапсар, бір сылтаумен ұрынып:
Ләйлім шырақ, дегенде, Ләйлім шырақ,
Таудан аққан құм қайрақ сен бір бұлақ.
Қайыс болсын, жіп болсын, неге керек,
Шідерімнің бағасы қырық қысырақ,—
деп қолқа салған екен атақты Біржан сал.
Үй — дүниемен ажарланбайды, қонағымен ажарланады.
Шаңырағына қонақ түспейтін сарандарды, үйінен дәм татыр-
майтын шығайбайларды тілі ұзындар: «Оның үйі - үй емес,
мола», — деп сыртынан мінеп отыратыны да жасырын емес.
Әдетте батагөй ақсақалдар: «Үйің жанға толсын, қораң малға
толсын», — деп тілектерін айтып жатады. Үйді дүниеге сықап
250
қойсаң да, адамы жоқ болса суық тартып тұрады. Өсер жас «Ба-
лалы үй - базар, баласыз үй - қу мазар» дегенді естен шығарма-
ғаны жөн. Шаңырақ әуел бастан қазақ ғұрпында қастерлі са-
налған. Қосылған екі жасқа ата-ана, туыс-туғанның «Шаңы-
рағың биік, керегең кең болсын» деп бата бергені соның бір ны-
шанындай. Иә, үй — әр үйелменнің құтханасы. Ошағыңнан от,
қазаныңнан ас кетпеуі үшін тырбанып еңбек етуің керек. Білім
іздеп, көкірек көзіңді ашқаның жөн. Бір кәсіппен шұғылданып,
мал табасың. Ата-анаға масыл кержалқауды сыншыл көздер:
«үйкүшік, үйтентек» деп жағымсыз атаған.
Жанұя
Атам қазақ амандық сұрасқанда: «Үй-ішің аман ба, мал-
жаның, қора-қопсың, ауыл-аймағың аман ба?» — деп жатады.
Бұл — мән-мағынасыз сөздер емес. Халқымыздың амандық
сұрасып, жөн сұрасуының өзі мазмұнының тереңдігімен
сүйсіндіреді.
Үй іші мүшелерін жалпылап қалай атаймыз? «Отбасы» де-
сек жарасымды. «Жанұя» десек те мағынасын жоғалтпайды.
«Үйелмен» деп те айтады. Меніңше, оны бір ізге түсірудің
қажеті жоқ. Жанұя дейтіні неліктен? Қазақта «жаным ұяда
болса» деген жақсы сөз бар. Бұл тірі жүрсем, аман болсам де-
генге саяды. Бүгінде орыс тілді қандастарымыз «семья» деп
атаудан жаңылар емес. Отбасы, үйелмен, үй іші деуге
кежегелері кейін тартады. Олай болса, «семьямен» иықтасып
«келсең, келге» басқан «жанұяны» жатырқаудың еш қисыны
келмейді. Өз үйің - жаныңның ұясы емес пе?! Қазақ «бір үйде
неше адамсындар?» демейді. Неше жансыңдар дейді. Бала-ша-
ғалы жанұяны жанды-жақты дейді. «Жандымыз» - отбасы
мүшелері. «Жақты» делінеті - жейтін ауызды меңзегені.
Достарыңызбен бөлісу: