Бағдат Оралбайұлы «Тегімізді тануға талпыныс»

Қыз-күйеу - нұр-сәуле, көгімдегі күндерім.

Немере-жиендер жайқалған төрімдегі гүлдерім,

Ұрпақтарым өздеріңмен жасарамын, бүрлендім.

Қыз-күйеу аңсағанда ашылған құшақтарым.

Немере, жиендер сағындырған қылықтары қызықтарым,

Ұрпақтарым – нәр алар тіршіліктегі тыныстарым.

Қыз-күйеу – өрісім, аңсағанда ат басын бұрамын.

Немере-жиендер – қуанышым, сендермен шаттанып күлемін,

Ұрпақтарым – арқа сүйер сүйенішім, тірегім.

Тілеулеріңді әрқашан да тілеп мен жүремін.

Бақ-бақыттарың үшін өмірде тоңармын, күйермін,

Не көрсем де бәріне көнермін, шыдап, төзермін.

Сендер барда бұл өмір жайлы қоныс, мекенім.

Өмір – шолақ, ғұмыр – қонақ. Мен де бір күн көшермін,

Арманымнан шықсаңдар, сонда ғана, алаңсыз боп өтермін.

Аязының ызғары арқаңа өтіп бататын.

Ұйпа-тұйпа соққанда есе бермейсің,

Сақтанбағандар үсініп те жататын.

О, неткен қаһарлы едің қысы Аягөздің.
Қаңтарда қоясың халықты қалтыратып,

Ақпанда аласың адамдарды абдыратып.

Жолаушыларға жол бермей, жанын қинайсың,

Долығып, ақ түтек боп соғасың апталатып.

О, неткен қатыгез, қиын едің қысы Аягөздің.