Бағдат Оралбайұлы «Тегімізді тануға талпыныс»

Бітіспеген жақсысы мен жаманы еш

Қатарласқан әр уақыт қызығы мен қиынын да,

Көріп келеміз өмірді, толған егес.

Пәк пейілді, ақ көңілді, жаны таза салдар бар.

Ептестіріп ебін тапқан, байлыққа ие қулар мен

Ар-ожданның шеңберін аттап өтпес бар сабаздар.

Момақансып, жайлап жүріп, жұтатын жылымдар бар.

Қара ниет, пиғылы арам, жалт бергіш зұлымдар мен

Тозаққа тең күндер кешіп, қажыған құлдар да бар.

Батыры мен қорқағы да, жексұрын мен жайсаңы да.

Кәрісі мен балғыны да: ақ, сары, қара түстісі де,

Имансыз бен құдайшыл да, жағымпаз бен жампозы да.

Баяғыдан қалыптасқан ала-құлалық бұл өмірде.

Күштілері әр кезде де алқынбай-ақ асуды асса,

Әлсіздері құлап жатыр, шыға алмай өр-кезеңге.

Күрделігі осы ма еді, өмір деген ғажаптың?

Азаптың мойынтырығынан небір пақыр құтыла алмас,

Бар өмірі ағып жатқан, өзені боп тозақтың.

«Адам адамға дос, бауыр, туыс» - делінген де,

Жоққа шықты, жарамсыз боп ол да қалды бұл күнде,

Артқа жүзген үйректей халық сасқан, әбігерде.

Азып-тозып айрылды келбетінен ауылдар да.

Тығырыққа тірелді-ау ел басқарған бастар да,

Байсалды ақыл айта алмай тұр басқалар да, не шара?

Көтеретін неткен ғажап, төзімді ең.

О, халайық! Қайыспайтын қабырғалы қара нардай,

Қыңқ етпейтін, шіркін, қандай ғана көнімді ең!

Дүниені жайлаған бітіспейін теке-тірес.

Жетемін деп ойлаған мақсатқа талпынып,

Әр адам ашады өмір атты аренада күрес.