Бағдат Оралбайұлы «Тегімізді тануға талпыныс»

Жел болып кейде сен соғасың,

Өзен болып жаңбырлы күнгі арнадан асқан,

Бұрқ-сарқ етіп, кейде шалқып-тасасың.

Бұл қылығыңнан орнай алмас басыма ай,

Сабаңа түсіп, жайлансаң осы қайтеді?

Түбінде, аңдап басқандар мақсатына жетеді.

Ашу қысса, аңғармаспын, ағат қылыққа алдырам.

Жанашыр жандар айтушы еді: «Бұл қалай?»

Оғаштыққа сын да айтатын достарым төзіп шыдамай.

Мүмкін, бұл қылығым қате болар, бірақтағы, Мен солай.
Шамам келгенше, қаскөйлерге қарсы жүріп сөнермін,

Достарыма қызмет қылып, жолында олардың жүрермін,

Адам сүйсем, сүйе аламын, емес бірақ өзгеше,

Бар ықылас-ынтамменен бойдан қуат өлгенше

Мүмкін, бұным артық шығар, бірақтағы, Мен солай.
Сөйлесе
Ақырын сөйлесе - ақылмен айтып ұқтырады көп жайды,

Ақырып сөйлесе – қаһарланып кетер, сол қайғы.

Толғанып сөйлесе – тебіренген терең, тұңғиық көк теңіздей.

Жынданып сөйлесе – аласұрып, өкіреңдеп кеудесін қағады.

Шын пейілмен сөйлесе – өмір жадырап салтанат құрады.

Адал ниетпен сөйлесе - дүние құлпырып, жайнап салады.

Аңқылдап сөйлеп, сыр жасырмайтындар құрдасың.

Сақтанбай сөйлеп кей жандар аяғынан шалдырар.

Мәнерлеп сөйлесе шын шешен, қаласың «бұдан тәтті жоқ па?» - деп.

Жоқтап сөйлесе кей адам, бір аяулы жанды еске сап, қасиетін асырар.

Жайлап жүріп-ақ жайыңды шешетін жанашырларды,

О, Тәңірім! Қолдасын!
Сағат
Сағатыңның тық-тық соққан дыбысы,

Бейне сенің кеудеңдегі жүрегіңнің соғысы.

Сағатпенен анықталар уақыттың өлшемі,

Ал жүрек тіршіліктің түп негізі, мекені.

Дүрсіл қағып тыншымай, соға берсін жүрегің.

Жасай берші жарқырап, жайнай берші құлпырып,

Кенеле бер бақытқа, шынайы осы тілегім.