Түс немесе әке рухымен тілдесу

Қараңғыллық қауышты сахара даламенен.

Бүкіл дүние-әлем маужыраған тыныштықта,

Саябыр тауып күндізгі беймаза тірлігінен.

Ұйқылы-ояу алабұртып мен жаттым ойда.

Өткен өмір елесі еске түсіп түсімде,

Көңіл шіркін қалықтайды әлдеқайда.

Қараймын сұлбесіне әкемнің сағынышпен құмартып.

Түсіме кіріп аруақтар түнімен маза бермей,

Тыныш ұйқымнан айрылдым, жіберген соң оятып.

Жаныма қанат біткендей ұштым қалқып.

Сағындым сені, қайтейін, қайран әкем,

Мұңымды айтпақ едім, жүргенде жаным жасып.

Не тіл қатып өзің жайлы сыр ашпайсың.

Ым қағып кете бердің қайрылмай артыңа,

Жауабы табылмаған бейне бір сұрақтайсың.

Ұйқым қашты, жаныма маза бермедің.

Ұқпадым әке,неліктен елес бердің сен,

Көңіліңнен шықпай жүр ме әлде бұл ұлың?

Жерім жоқ еді ғой қырын кеткен, ойға аламын.

Адамдықтың шарттарын ешқашан бұзғаным жоқ,

Адалдықтың қатарынан әрқашан табылғамын.

Немесе өзіңе деген сағынышты сезгенің бе?

Мазаланбашы, жан әке, жаман тайың келеді,

Ер тоқымы арқасында, қиналса да елмен бірге.

Жігерлендіріп, қиындықта қиналсам, сен жебей бер.

Ант етемін, ардақты атыңа дақ түсірмей өтермін,

Алаңдамай, Асқар тауым, тыныш дамылдай бер.