Погончик
Балалық шақты еске алу
Шаруаның баласы болған соң ба, әке-тірегі жоқ артыңда,
Өгіз айдаушы болғамын он үшке жеткен жасымда.
Сүйретпені сүйретіп, қажыған қос өгіздің аптапта,
Қалқайып жүргенмін тершіген бел жотасында.
Шыжыған ыстық айларда: маусым, тамыз, шілдеде,
Дамыл көрмей тырбынатынбыз құдайдың әрбір күнінде.
Қос тақымды пісіріп қос өгіздің ащы теріне,
Құлаушы едік, діңке құрып, қас қарайған мезгілде.
Шақырайып аспанда күн төбеңнен төнгенде,
Амал таппай, мәжбүрсің қалжырасаң да көнуге.
Жалғыз жанашыр – жаңбырды тілеуші едік Құдайдан,
Қуанатынбыз, туырлықтай бұлт көрінсе төбеңде.
Тірі пештер – өгіздердің ыстық жон арқасында,
Кенедей жабысып жүретінбіз балалық сол шақтарда.
Арпалысып ақ таң мен қара кештің арасында,
Маяшының әмірін орындайтынбыз діңкелеп біз қатсақ та.
Күйдірген күннің астында күйіп жүріп пысқанбыз,
Шаршап-шалдығумен демалыстың тәттілігін ұққанбыз.
Қиындықты бастан кешіп шынығып, күрескенде жыққанбыз,
Осылай өскен ауылда 60-жылдың басындағы жастармыз.
Достарыңызбен бөлісу: | 
