Бердібек соқПАҚбаев "менің атым қожа"
жүктеу/скачать 0,56 Mb. Pdf көрінісі
|
| ЖИЫРМА АЛТЫНШЫ ТАРАУДА
Жиырма жетінші тарауға бастап апарады Астын-үстіне келтіріп, дауыл сапырған көк теңіздің тепкісінде жалғыз қайықшы қаңғалақ ойнайды. Бірін-бірі тықсырған арқырауық ақжал толқындар əлгіні бірде жаңқадай ұшырып, аспанға алып шығады да, бірде теңіздің шыңырау түбіне тастап келіп жібереді. Қайықшы байғұстың қайраты сарқылған, амалы таусылған. Төніп келген қатерге бақырая қарап тосып алғаннан басқа шарасы жоқ. Тағдырының немен тынарына көзі жетпей жегідей жеген күйзеліс минуттары... Мен өзімнің соңғы күндері бастан кешкен халімді көз алдыма осылай əкелемін. Дауыл сапырып өтті, жан қалды. Енді ес жиып ойлауыма, өзіме- өзім есеп беріп, толғануыма болады! Əрине, бəріне өзім айыптымын. Осының бəрі тəртіпсіздіктің, мінез- құлқымның нашарлығының кесапаты. Əйтпесе, ана Темір құсап өзімді өзім үлгілі ұстап, тек жүріп, тек тұрсам, мұндай жағдай болар ма еді. Аяулы алтын мамам арып-талып жайлаудан жұмысын тастап келер ме еді! Қасірет шегіп, қапаланар ма еді? Жоқ, жетеді! Ақымақтықты енді доғаруым керек! Түзелуім керек. Бұл менің түзелемін деп, өзіме-өзім бірінші рет уəде беруім емес. Талай рет уөəде бердім, шындап бердім. Бірақ қанша тыныш жүрейін деп, тырыссам да, олай болмай шығады. Не етқызуыммен, не басқа бір себеппен- тəртіпсіздік істеп қойғанымды өзім де байқамай қалам. Жоқ, енді олай болмауға тиіс! Таңертең мамам жайлауға қайтпақшы болды. Атын əкеп, ерттеп бердім. Ол менің басымнан сипап тұрып: – Ал, Қожатай, ақылың бар баласың. Бəрін өзің түсінуің керек. Егер сен тағы бір шулыған шығаратын болсаң, онда маған өкпелеме. Осы көрген азабым да жетеді, өмір бойы сенің күйігіңді тартып жүре алмаймын енді мен. Əкеңнен қалған үй мүлікке өзің ие бол, мен бұл үйден кетемін, – деді. Бұл сөзді естігенде, менің көз алдыма жағал мотоциклімен Қаратай елестеп келе қалды. Ол маған мұртынан күліп, масаттана қарайды: иə, əкетемін мамаңды. Сен əжең екеуің осы үйді бағып қаласыңдар. Мамамды құшақтай алдым: – Жоқ, маматай кетпеші, кетпеші, жаным мама. Ендігəрі тəртіпсіздік істесем, оңбай, көгермей кетейін... Көңілім босап, көзіме жас қаймақшып келіп қалды. Мамам қолын иығыма салды. – Сен жақсы жүрсең, мен ешқайда да кетпеймін. – Күйеуге тимеші, маматай... – Адыра қалсын күйеуі... Мен үшін сенің адам болғаныңнан артық ешқандай да бақыт жоқ, – деді мамам. Мамам жайлауға жүріп кетті. Мен мектепке келе жатырмын. Көңілім көтеріңкі, бойым сергек. Мамамның: «Адыра қалсын күйеуі. Мен үшін сенің адам болғаныңнан артық ешқандай да бақыт жоқ», – деген сөзі құлағымнан кетер емес. «Сенші маған, маматай. Адам боламын, қалай да адам болам. Мынау деген жазушы болып шықпасам неғыл дейсің. Мен енді кешегі Қожа емеспін, басқа Қожамын. Өзгерген Қожамын. Бүгін менің жаңа өмірімнің бірінші күні». Нұрила кемпірдің үйінің алдында қара қаншық сүйек кеміріп жатыр. Оған байқатпай, жерден жұдырықтай тасты іліп алдым. Тұсынан өте беріп, қаңқ еткізіп дəл бүйірден жіберіп қалмақшымын. Кенет сап етіп, бір ой келді басыма: «Япыр-ау, бұл ит маған не істеді? Мен оны неге ұрамын? Сосын үйдің иесі шықпай ма жүгіріп. Қарғап, тілдемей ме мені? Тəртіпсіздік деген міне осындайдан туады екен ғой». Қолымдағы тасты былай лақтырып тастап, өзімді-өзім іштей сөгіп, жөніме кете бардым. Келесі көшеге бұрылғанда, алдымда Жанар кетіп бара жатқанын көрдім. Қоңыр көйлектің етегі дөңгелене төгіліп, шағын бойына жарасып барады. Басында мен ұнататын қызыл беретка. Қолтығымнан қанат біткендей жеделдей басып, Жанарды лезде қуып жеттім. Ол менің сыбысымды естіп, жалт бұрылып қарады. – Саламатсың ба, Жанар? – Амансың ба. Жанардың сол жақ иығына жұққан болмашы əк көзіме шалына кетті. – Жанар, иығыңды былғап алыпсың ғой? – Кəне? – Міне. Шертіп-шертіп жіберіп едім, əк кетіп қалды. Жəне сүрткілеп жатырмын. Жанардың жұп-жұмыр əдемі иығы алақаныма біліне түскен сайын айырылғым келмейді. – Рақмет, – деді Жанар. Екеуіміз қатарласып келе жатырмыз. – Кеше сен қорықтың ба, оқудан шығарады екен деп? – Неге қорқам, шығарса, Сартоғайдағы нағашымдікіне барып оқитын едім. Сен білесің бе, ондағы мектептің қандай екенін? – Қандай? – Екі этажды. Физкультура залын көрсең ол мектептің... Не болса соны сөйлеп бара жатқанымды сезе қойдым. Біраз мүдіріп, төңірегіме қарап алдым да, кенет: – Жанар, – дедім. – Не? – Менің кешегі хатты кімге жазғанымды білесің бе? – Қай хатты? – Жиылыста Жантас айтқан хатты... Жанардың жүзі қып-қызыл болып кетті: – Кімге жазып едің? Өкпем аузыма тығылды. – Жай... ойнап айтам... – дедім. |