128
Исламдағы бала тәрбиесі
ма берген тәрбием үшін бір күні адамдар маған алғыс айтады» деп,
болашақ күндеріне үмітпен ой жүгіртетін.
Осылайша жылдар зымырап өте берді. Әлгі кісі қарттықтың
белесінің бел ортасына да жетті. Баласы болса университетті бітіріп,
жұмыс іздеп кетті де бірнеше жыл хабарсыз жатып алды. Қария ұлын
ойласа, жүрегі ауырып қоя беретін. Жүрегі баласын жамандыққа
қимайды. Адам болар деген үмітін алданыш етумен, қарап жүрмей
көрінген жұрттан баласын сұрастыратын. Күндердің күнінде
әйтеуір ұлынан хабар алды. Іздеп барып, ұлымды көріп, жағдайын
біліп қайтайын деді. Сөйтсе сағынышын жарты сағатқа сыйдыруы
керек екен. Бір кезде кезекші қызметкер келіп, кездесу сағатының
тәмамдалғанын айтты. Баласымен қоштасып, орнынан енді тұра
бергені сол еді, қызметкер:
− Сізді құттықтаймын. Балаңыз осы абақтыда жазасын
өтеушілердің ішіндегі ең тәртіптісі, – деді қартты жұбатып.
Еңсесі түсіп, ауылына қайтып келе жатқан қарттың құлағынан әлгі
қызметкердің сөздері жаңғырық боп кетпей тұрып алды...
Балаға дұрыс тәрбие бере алмаудың ақыретте сұрағы бар екені
естен шығармау керек. Бұл бізге мына оқиғаны еске салғандай.
Ақыретке дейін келіп кетер үмбеті үшін уайым жеген
мейірімді Пайғамбарымыз
(саллаллаһу аләйһи уә сәлләм)
бір күні сахабала-
рына былай деген еді:
«Ақыр заман жақындағанда әкелердің кесірінен балалары
өкінішке ұрынады».
Сахабалар таңырқап: «Әкелері мүшрік болғандықтан ба?»,
– деп сұрағанда, «Жоқ, мұсылман әкелер балаларын өкінішке
ұрындырады», – деген жауап естіді.
Сахабалар одан әрі таңырқап: «Бұл қалай болмақ, уа,
Расулаллаһ?», – дейді. Сонда Аллаһ елшісі: «Әкелер балаларына
діннің негіздерін үйретпейді. Мен ондай әкелерден ұзақпын. Олар
менен ұзақ», – деп жауап қатқан еді.