217
Әдеби KZ
Бір күні Кузьма шал келді. Әкем екеуі жерді аралап шықты. Егінжайға келгенде ат үстінде
тұрып бірнеше масақ жұлып алды да, құс-құс алақанымен уқалап уатты. Сонан соң
сапырылыстырып қауызын ұшырды. Алақанындағы моншақтай бадана дәнге қарап тұрып
таңдана бас шайқады.
— Якши, Момыш, якши, — деді ол қазақша білетін жалғыз сөзінің өзін жарытып айта
алмай.
Әкем
Кузьманың егін пісіпті, базар өткен соң, бүкіл үй-ішімізбен келіп, бидай орамыз
дегенін қимылынан түсінді. Уәде бойынша беретін қойыңды сонан соң ала кетеміз дегенін
де аңғартыпты.
Әкем де Кузьмаға жалғыз сөзбен жауап берді.
— Хараша, Козьма, хараша!
Айтқандай-ақ, апта өткен соң, Гончаровтар арба жегіп екі аттық лобогрейкасын сүйретіп
келіп те қалды.
Қыстаудың басынан қырман сайлап, әйелдер шөбін шапты. Сонан соң су құйып таптады.
Біз Василий екеуміз арамшөптерді аулаққа апарып тастап жүрміз.
Гончаровтың ересек
ұлдары бұл кезде біреуі тырманы жөндеп, бірі тасты қашап, енді бірі лобогрейканың жүзін
қайрап жатыр еді. Шалдың өзі көкем екеуі қамыттарды тексерді. Әкем қол тұрманы
жөндеді. Осылайша кешке қарай бүкіл сауыт-сайманымызды әзірлеп үлгердік. Тишко мен
Василь қойларын алып кету үшін бізбен бірге ауылға еріп жүрді.
Біз келгенде, өрістен малдар да қайтқан екен. Әр үй
малдарын бөліп алып, қораларына
қамап жатыр. Көгендегі қозы-лақ, арқандаулы бұзаулар енелеріне ұмтылып,
азан-қазан
күйге енген шақта келіппіз.
Мен қой сауған әйелдерге көмектесіп, қозыны алыстым. Василь де менімен бірге зыр
жүгіріп жүр. Енелерінің желінін қақтап емген қозы, лақ, бұзаулар
аздан соң емін-еркін