334
Қазақ өнерінің антологиясы
Заман:_Ұмсын-ау,_мен_ысқатты_алушы_емен,_Ысқат_алған_қожаның_ақылы_кем._Ысқат_алған_қожаның_рауаяты_бар,_Өтейді_намазының_сауабымен._Ұмсын'>Заман:
Ұмсын-ау, айтқан сөзге нанбаймысың?
Сен данышпан ақылды өз жынысыңнан.
Тәңірі
алдында бар дейді талай қыспақ,
Әркім тартар өзінің қылмысынан.
Ұмсын:
Қожеке-ау, көрген сөз бе салдамаңнан?
Пендесі құтылмайды бір қазадан.
Қара кісі тартады қылмысынан,
Қожа қалай болады ысқат алған?
Заман:
Ұмсын-ау, мен ысқатты алушы емен,
Ысқат алған қожаның ақылы кем.
Ысқат
алған қожаның рауаяты бар,
Өтейді намазының сауабымен.
Ұмсын:
Қожеке, олай деме, бір Алла де,
Кім сыйынбас Алланың құдіретіне?!
«Ысқатқор», – деп,
шақырса екі жендет,
Сонда берер қожаның жауабы не?
Заман:
Иар сол Жаббардың ісі көп-ті,
Екі жендет: «Ысқатқор қайда?» – депті.
Сонда берер қожаның жауабы жоқ.
Күнә болар, айтпаймын өтірікті.
Ұмсын:
Қожалардың қойнында сөз бар екен,
Өлгеннен
соң кеңдік жоқ, жер тар екен.
«Ысқатқор», – деп шақырса, үндемесе,
Қожамда да бір сұрау мол бар екен!
Заман:
Иары сол Жаббардың ісі бір дүр,
Өзің құрбы әйелде сен бір – дүлдүл.
Айтқан сөзің кем емес шариғаттан,
Құдайдың ұсындырған жері бар дүр.
