№32
Ж±МА С¦ЛЕМ
Қарға келіп қарқ етіп,
Қалқып ішіп – ол кетті.
Көбелек кеп күмп етіп,
Көлкіп ішіп – ол кетті.
Сауысқан кеп саңқ етіп,
Сарқып ішіп – ол кетті.
(Ауыз əдебиетінен)
Есейген ұлы əкесінен:
– Папа, – депті, – филиал деген не?
– Бала кезіңде отырған горшок есіңде ме?
– Иə, иə...
– Ендеше былай: сол горшок біздің үйдегі унитаздың фи-
лиалы.
(Қазіргі заманның қалжыңы)
75
Қарқылдаса бүгінде Қарғаларың,
Қол соғатын қауымға таң қаламын.
Бəйге алатын Сəйгүлік, Арғымақтар
Байбатшаның сүйреді арбаларын.
Көлдің суын көбелек тауысқанда,
«Зам» болып жүр Самұрық Сауысқанға.
«Əй!» дейтұғын əже жоқ,
Əмпейлерің
Жəмпейлердің орнына ауысқанда.
Қырнап жейді қазанды қаспағымен,
Қоса жұтар сиырды баспағымен.
Ым-жымы бір
Ындыны құрығандар
Пойызды да жалмайды «составымен».
Обыр, жемқор обалға қарасын ба,
Бармақ басты, көз қысты – санасында.
Менің елім мешкей боп бара ма осы,
Унитаз бен горшоктың арасында?
№33
Ж±МА С¦ЛЕМ
«Жақсы сөз – жарым ырыс».
(Қазақ мақалы)
«...Қайнар Олжайға «Қазақстан Республикасының еңбек
сіңірген қайраткері» атағы берілсін.
(Елбасының өкімі)
Бəйгеге қосқан жүйрігі төртінші боп келген біреу:
– Қап, əттеген-ай! – деп қатты қынжылыпты. – Алдың-
ғы үш ат болмағанда, біздің ат, сөз жоқ, бірінші орын ала-
тын еді.
(Қазіргі заманның қалжыңы)
Бəрі дұрыс, Өмеке, бəрі дұрыс,
Барыс жылы күтіп тұр тағы бір іс.
Жаңа жылда жанымды жадыратып,
Жақсы тілек тілесем – жарым ырыс.
Айхай, өмір,
Аламан бəйге ме едің,
Құстай ұшсаң – құшағын жайған елің!
Арғымақтай болуды армандай ма,
Тапырақтап шабатын тай, дөненің?!
Шабандозға бұйырар қай несібе,
Əулиедей боламын, əй, несіне?
Қасқа құнан секілді Қайнар Олжай
Елбасының қатысты бəйгесіне.
Топты жарып үйренген жас шағынан,
Бас бəйгені алыпты қасқа құнан.
«Қасқа құнан, шіркін-ай, болмағанда...», –
Деп күйіпті біраз жұрт сасқанынан.
Сөзімізді іспенен дəлелделік,
Сонда сəлем береді əлем келіп.
Алдымызда елу ел болмағанда,
Ең бірінші ел болып қалар ма едік?!
77
№34
Ж±МА С¦ЛЕМ
Еліміз егемендік алған жылдары бір ағамыз:
– Бар екен де,
Жоқ екен.
Аш екен де,
Тоқ екен! – деп ырғайлы далада ыңылдап келе жатса,
тұзаққа түскен бейбақ қоян кезігіпті. «Бұ неғылған батпан
құйрық, айдалада жатқан құйрық?!» деп тірі қоянды үйіне
əкеледі де:
– Бəйбіше, – дейді қуанып, – бүгін аузымыз аққа тиетін
болды! Мə, мынаның терісін сыпыр да, ыстық сорпа жаса!
Əйелі:
– Тұз жоқ! – дейді.
– Ендеше қуыр.
– Май жоқ!
– Енді қайттік?
– Онда қоянды қорламай қоя берейік.
Бостандық алған боз қоян:
– Тəуелсіз Республика жасасын! – деп зыта жөнеліпті.
(Қазіргі заманның қалжыңы)
«Қайната бер қара су күнде мейлі,
Кекірте ме бір қоян кіл кедейді?»
Деп сұрап ем көктегі көкелерден,
Аузын буған өгіздей үндемейді.
Мафияны жабылып жоя алмады,
Жоямын деп қоймайтын ноян ба əлгі?
Жинап алған секілді жоғарыға
«Жасасын!» деп қашатын қояндарды.
78
№35
Ж±МА С¦ЛЕМ
Достарыңызбен бөлісу: |