Сәкен ИманаСов шығармалар жинағы ІІ том Өлеңдер

197
196
* * *
...әй, дегенмен,.. дегенмен, 
бұлай бола қояр деген жоқ ем мен, 
бөрі-тағдыр бебеулеген қозымды 
ағытып алып кете берді-ау көгеннен.
Желідегі желкілдеген құлының, 
жетегінде кете берді-ау «ұрының», 
бар үмітім былай қалып бір күнде, 
лайланып шыға келді-ау тұнығым!
Адал өскен алаңғасар аңғалым, 
аңғармады алдында апан, жар барын, 
көрген түстей болды-ау бұлдыр дүние, 
енді-енді бір шыққан кезде самғап үн.
...не дейін! 
Тасып келе жатқан кезде мерейім, 
жыр да мына жылауыққа айналып, 
у ішкендей құрғады ма көмейім!
...қолымнан да түк келмей, 
бар тынысым, алқынысым біткендей,
Ашылмаған кітап еді әлі бір, 
шынымен-ақ қалғаны ма түптелмей?!
...әй, дегенмен, дегенмен, 
мұндай сұмдық көрем деген жоқ ем мен. 
Сол күні іргем солқ етті де, құдай-ау, 
жай түскендей болды бірден төбемнен.
* * *
Қайғымды қалай ғана бүркемекпін, 
қарғам-ай, қарап тұрып діңкелеттің. 
Ықпаған жолбарыстан жүрегімді 
көжектей асыранды үркек еттің
Бір қырсық айналдырып биыл мені, 
жанымның күйзелгені, күйінгені. 
Бермейтін ханға сәлем қайран басым, 
алдына кімнің ғана иілмеді!
Жайымды түсінбесе бір ағайын, 
жалынып,
кімге барып жыланайын? 
Жәудіреп бота көзі, 

197
менен үміт, 
күтеді,
күтеді әлі құралайым.
Былғанып бойтұмардай тұп-тұнығым, 
ащырақ аяқ асты шықты ма үнім? 
Құдай-ау, мықтылығың кімге дәрі, 
күлкісіз өтіп жатса құтты күнің.
Тағдырға не жаздым деп діңкелеткен, 
көрсетпей,
көздің жасын сүртем еппен. 
Қарадан қорықпаған жүрегімді, 
қарғам-ай, осыншалық үркек еткен! 
* * *
Таза жерге тамса да кіндік қаның, 
қарағым-ай, қайтейін, тілді ұқпадың! 
Балалықпен, не керек, білмедің-ау, 
сұлулық бар тірлікте – сұмдық барын.
Кеше ғана көңілім өрлеп еді, 
қараттың да кеттің-ау жерге мені, 
Бара жатты жүрегім шошып, өліп, 
осы болып ендігі көрмегені!
Түсінбедің тірлікте ездік барын, 
тез беріліп кісіге, тез құптадың, 
«Жатыр, – деуші ем, – жау деген 
   
 
 
        жар астында»,– 
қайтейін-ай, қарағым, сөзді ұқпадың.
Балапаным, басымды салған мұңға, 
өзге түгіл, өзің де таң қалдың ба, – 
өмір деген бермейді күнде бетін, 
аңғардың ба? –
Бәрі де жалған мұнда.
Бұлдайтының жастығың, жамалың ба, 
бұзылып тұр заңың да, заманың да, 
Кімдер ғана тірлікте жасымапты, 
тасы қатты тиеді адал ұлға.
Қарағым-ай, қайтейін, тілді алмадың, 
өзіңді ме? 
Өзгені? – 

199
198
Кімді алдадың?
Балалықпен аңғармай қалдың ба әлде, 
сұлулық бар тірлікте –
сұмдар барын! 
* * *
Өзгермеді ештеңе, өзгермеді, 
ауыздыға арсыздар сөз бермеді. 
Ыңыршағы көрінген атты айдаумен, 
қақпайлаумен келеді ездер мені.
Күш көрсетіп біріңе, 
біріңе айбар,
жол беретін түрі жоқ сұмырайлар. 
Тез жерінем десең сен, 
осылардың
өздерінен аумайтын ұрыға айнал.
Су жұқтырмас керемет дарыны бар, 
аттан түсе қоймайды әлі бұлар, 
Сүйеу болу үшін де бір-біріңе, 
тірлігіңе солардың тәлімін ал.
Алпыс екі тамырлы айласы бар, 
үйренгенің өзіңе пайда шығар, 
ақталады жастайғы азабың да, 
ар-ұятың қашпайды! Қайда асығар.
Құрық бойлап көрмеген қулығы бар 
ішің күйсе – тұз жала, булығып ал, 
Ұнамайық,
ұнайық, амал қанша, 
заманына лайық туды бұлар! 
* * *
Жететіндей осы өлеңнің түбіне, 
неге сонша өліп-өштім бүліне? 
Менен басқа ақын құрып қалып па, 
азаптанып, арпалысқан күніге?
Күні бойы көк түтінге қамалып, 
Кімге бола жан беремін, жан алып? 
Жылауда ма, 
күлуде ме мақсатым, 
жүруде ме көптің бірі саналып?

199
Қазақ үшін керегі не өлеңнің, 
өлеңдетіп қай құрметке бөлендім? 
Алау болғам, жалау болғам дейін бе? – 
Жыртығына жамау болғам жоқ елдің.
Кімге бола танды көзбен атырам, 
күні бойы басты неге қатырам? 
Мұздай болған қай көңілді жібітіп, 
Қай жүректі бүлк еткізіп жатыр ән?
Лақтырып қағазды да,
қаламды,
кезіп кете берсем бе екен даламды, 
Өмірдегі олқымды бір толтырып, 
жуып-шайып көңілдегі алаңды.
Бір қызыл гүл көрсем бірақ даладан, 
қайта келіп ақ қағазға қадалам. 
Жететіндей осы өлеңнің түбіне, 
түні бойы жан берем де, жан алам.
Қызығырақ бола түсіп енді өмір, 
құшағыма тола түсіп енді өңір, 
Жаза берем, жаза берем тағы да, 
маза деген болмақ емес менде бір!
аҒаШ
Маңайына ұнар бәлки, ұнамас, 
күні жетсе – құлар бәлки, құламас, 
жапан түзде 
жапырағы жайқалып, 
жалғыз өсіп тұрушы еді бір ағаш.
Туған жердің табан тіреп тасына 
тұрушы еді бұлттан бойын асыра, 
бір тоқтамай өте алмайтын көргендер, 
құстар ұшып жете алмайтын басына.
Жауыныңа, 
дауылыңа ырғалмай, 
төңірегі шөп-шалаңға шырмалмай, 
түз өтінде жапа-жалғыз маңқиып, 
осы араның күзетінде тұрғандай,

201
200
қаншама жыл ұнап аспан,
ұнап тау, 
тұрушы еді елден мойны жырақтау. 
Көңіліне қарамады, тағдырдың, – 
аралады, жаралады – 
құлатты-ау!
Тірлігіңде болмаса да бақталас,
құлағанды кімдер ғана таптамас.
Қыратқа да,
бұлаққа да қарамай,
құла дүзде құлап қана жатты ағаш...
Қызыл-жасыл қыз дүние жырақ қап, 
қала берді қыр беткейді тұрақтап. 
Қыран ұшып жете алмайтын басына
енді келіп, кім көрінген жүр-аттап! 
мамЫР
Қарсы алып мамыражай мамыр айын, 
тағы да қағынайын, сабылайын, 
есімнен жаңылайын, жамырайын, – 
сәулелі күндерімді сағынайын!..
Білмейтін ым-жымыңды,
ымыраны, 
басталып баяғы асқақ ғұмыр әні, 
Күн нұры қараулықтан қашып шығып, 
қорғана
қолтығыма тығылады.
Кешегі күйініштің сарқыны ма, – 
тығылып ащы бір жас алқымыма, 
аспанды айқыш-ұйқыш тілгілеген 
қараймын нажағайдың жарқылына.
Көл-көсір көкірекке жыр тұнғасын, 
шығады бұрынғыдан күлкің басым, – 
қаншама жыртылмасын көмекейің, 
оны да енді бірақ кім тыңдасын!
Шыға ма беткейлерге жамырай гүл 
тұра ма өзін-өзі танымай қыр, 
Дүние мың құбылып жатқан шақта 
көңілді күпті қылған Тәңірі-ай бұл!

201
ӨЗГЕРУ
Көңілің мәрт, 
қолың жомарт, 
жаның кең, 
арынды да, 
дарынды да, 
алымды ең,
сенен ғана көруші едім
кісілік,
ерлік,
кеңдік,
кемелдіктің бәрін мен;
Есіргенге
есе бермей өр көңіл, 
кесірден де
кегіңді алып сен небір, 
жамандамақ болған шақта біреуді 
саған қарап сөйлеуші еді төрдегі ұл.
Ірілікті не қылады ендігі ез,
ұлы жолда ұры-қары болды кез,
тоқты көріп,
ептіге еріп,
ақыры
кетті кеміп
сол кісілік, 
сол мінез.
Сен деуші едім үлгілі де үздігім, 
босап шыға берді қалай тізгінің? 
Аңғырт басым бара жатты айналып, 
жаңғыртпасын сезген сайын түзде үнің! 
ҚаЙДа БаРЫП
Қайдағы күйкі тірлік,
күңкілге еріп, 
бара ма күннен-күнге күлкім кеміп, 
шалардай ызғар-өмір үсігі анық, 
алдыңа түсіп алып бүлкілдедік.
Алмады,
амал қанша, ығына айым, 
тағдырдың, 

203
202
қайда барсам, 
мұңы дайын. 
Алдайды үмітің де,
үгітің де,
қалмайды қыр соңымнан бір уайым.
Өзім де мұңға бола туғам ба анық, 
тірліктің қай уына уланбадық, – 
арыла бастадым-ау дегеніңше, 
шығады тағы бірі сумаң қағып.
Жанымды жалаң қайғы жайлап алып 
қатерге басты қанша байламадық, 
жұтынан
діңкілдеген көңілімнің,
құтылам, Құдайым-ау, қайда барып?!
ҚҰР маҚТан
Көзімін бе көненің, 
өзімін бе мықтының – 
бастық еді – 
алдымнан
машина алып шықты інім, 
сол-ақ екен ағайын
аяғынан тік тұрып. 
төбесіне көтеріп, 
дүрлігісті құтты күн...
Қауқылдасып кәрісі, 
жарқылдасып жастары, 
мәртебемді менің де
бір көтеріп тастады, 
Менменсіген дүлейді
маңайымнан жүргізбей, 
үрейді де манағы
ұмыттыра бастады.
Айналдым ба Тәңірге –
айналаның бәрі асқақ 
ымдағаным – әмір де,
тыңдағаным кәрі аспап, 
той-думанын қызықтап,
кете бердім ауылдың 

203
көкіректе қамалған
ойдың бәрін аластап.
...Әй, мақтаншақ қазақ-ай!
оңбайтын-ақ шығармыз, – 
дүрмекке де қайдағы,
құрметке де құмармыз, 
күпінуге келгенде
алдымызға жан салмай, 
билік десе бүлініп,
жүгініп-ақ тұрамыз! 
Дәрежеден дәмелің –
жоралғыны, 
жолды іркіп, 
үлкен-кіші ұлықтан
былайғы жұрт болды үркіп.
Құрмет көрсек –
күпініп, 
елпілдедік баладай, 
жүргеніне қарамай,
бәрімізді сол құртып! 
ДоСТЫҢ БІРІ
Ә дегенше елден озып енді иық, 
көтеріліп шыға келдің сен биік. 
Бақ-дәреже, абыройды, атақты 
бір-ақ сәтте дарқан тағдыр берді үйіп.
Ұмытылып кеше көрген жәбірің, 
айналаңа жүріп берді әмірің. 
Қасқа маңдай жиырылып-жазылып, 
салмақтана бастағандай әрі үнің.
Көтермелеп қошеметшіл зәлімдер, 
бір-ақ күнде байқап қалды әліңді ел. 
штаттағы жансызың бар, 
жұртыңның
үшкіргенін, түшкіргенін мәлімдер.
Тез үйрендің өзіңді-өзің бұлдауды, 
кісі сөзін қырын қарап тыңдауды, 
айлап созып әдеттене бастадың 
қас қағымда бітіретін бір дауды.

205
204
Біраз елге жүре бастап билігің, 
бірімін деп қалдың білем «милының», 
Қабақ шытып танысыңа кешегі, 
ұмытпадың намысыңа тиді кім.
Түгел жұмсап алпыс екі айлаңды, 
іші-сыртың мәліш қойдай майланды, 
күні кеше шашпауыңды көтерген 
құрдастарың, сырластарың қайда әлгі?! 
«Қайда барсаң осы ғой, – деп, – ел деген!» 
жұрағаттан жеріп шыға келген ең, 
қара төбет сияқтанып менмендік 
арамызға жатып алды көлденең.
Күні кеше күшің мәлім, сұсың кем, 
сен де біздей кебенектің ішінде ең, 
айналаңа адырая қарайсың, 
құдай болып туа қалған пішінмен.
Тиді қолға абырой да, әмір де, 
бөліне де жатар әлі сан ірге, 
өйткені сен қырын қарай бастадың 
дәрежеңді артық еткен Тәңірге! 
* * *
Сенен басқа, 
айтам енді наз кімге, 
көктем өтіп,
келіп қапты-ау жаз мүлде, 
өтінерім осы-ақ тегі өзіңнен: 
бұғауыңнан босат мені аз күнге!
Үдер үнді, 
күдерімді кім үзбек, 
жібер мені, 
жөнелейін жыр іздеп, 
Көндірейін, 
сендірейін өзімді
бұл жүрісім бұрынғыдан тығыз деп.
Күпті болды көңіл у мен жылаудан, 
егілумен, екіндіге күн ауған, 
Жыр әкелем, жылдап іздеп таппайтын. 
бірер күнге босатсаңшы бұғаудан.

205
Таңдайыма тамшы нәрін тамызбай,
тәуліктерім созылып тұр сағыздай,
Жіберсеңші,
ораламын түбінде
күліп барып,
жылап қайтар қарыздай...
Суырыла шығып талай додадан, 
көкіректе алай-түлей борап ән, 
етек-жеңім жырымдалып бір күні, 
құшақ-құшақ жырымды алып, 
оралам!
* * *
Туа біткен қандай көрік, 
тамсанумен құрғады үн. 
Тамыздағы таңдай болып, 
тамылжып-ақ тұрғаның!
Жыл бойына жұрт үкілеп 
жеке баққан құлындай. 
Жанарыңа күлкі түлеп, 
жәудіреген түріңді-ай!
Қарай-қарай көңілі ауып, 
қара бассын дедің бе, – 
бұлдырықтай омырауың, 
қылдырықтай белің де.
Жүрсін деп пе ең дымы құрып, 
үміті де үзілмей, 
Еріндерің тұр үгіліп, 
енді піскен жүзімдей.
Тасып аққан Іледейін, 
толық қара бұрымың. 
Қалай ғана жүдемейін, – 
құрттың мені, құрыдым!..
* * *
Бұл өмірде бар-жоғыңды білместен, 
күндерім-ай, қызыл-жасыл гүл кешкен, 
шекесінен шертіп қойып шіріктің, 
арулармен ат үстінде тілдескен.

207
206
Қойыныңнан құтылмастай нұр мынау, 
таңды таңға ұластырып жүрдік-ау, 
Алқымынан алдық қанша тағдырдың, 
тақымына салдық қанша қылбұрау!
Әні кетті, сәні кетті, бәрі өтті, – 
Тағдыр енді салды өзіме әлекті. 
Әл бермеді, әлде мені тұқыртқан 
қайтсем екен бұл атаңа нәлетті!
Өзі де бір өңмендеген өлермен, 
қарақұстай қалмай ұшып төбеңнен, 
жегенің де желім болып кейде бір, 
күте қояр көмегің де жоқ елден.
Құшағымнан қуып шыққан бар нұрды, 
қайтсем екен бұл қарабет тағдырды, 
дарындас та дарынсызға ілесіп, 
қарындас та көңілімді қалдырды.
Алауыз ғып айналаны, алқапты, 
ара түсер ағайынды ант атты, 
Кешер едім – қылығы өтіп барады, 
оққа кеуде төсер едім – жан тәтті!
Ұшып кетті қолдан қарға – 
кімге айтам, – 
ой қағатын орманнан да құр қайтам. 
Бір бастырмай қойды ілгері, амал не,
көптен бері мойнын бері бұрмай таң.
* * *
Тұнығым қайда деумен жетіп ішер, 
ындыным кебе-кебе – бекіді шөл, –
біріміз-бірімізді табамыз ба, 
жол жатыр арамызда екі мүшел?!
Кетесің сен ілгері, 
мен – кейінде, 
білмедім, 
ерейін бе, 
ермейін бе.
Таласар бұл фәниде кім бар саған, 
бар болса –
баяғыда-ақ көрмейім бе!

207
Майысқан жағадағы талдай мүсін, 
шыдайды,
сені көріп,
қандай кісің! 
Мұңым ең күндіз-түні қалмай ерген, 
шынымен сен де мені алдаймысың? 
* * *
Арнаған бір өзіңе бар ғұмырды, 
жанымның жарығысың таңғы нұрлы. 
Ұқсамай өзгелерге, 
сөзге де ерме, 
қалпыңда,
қыздай болып,
қал бұрынғы...
Ести ме,
естімей ме жұрт үніңді, 
күн сайын құшағыма күн тығылды, 
әйтеуір маған ғана жүзің күліп, 
қарай бер үзілдіріп кірпігіңді.
Тірлікте қылдай кінә арқаламай, 
жүре бер шашыңды да сәл тарамай, 
тозғанша саусақтағы жүзігіміз: 
осы бір қызығымыз тарқамағай!.. 
* * *
Әрең өтіп ауыр күн, 
әлсіреген түн еді 
аулақтағы ауылдың 
иті неге үреді?
Не бір күбір, 
не басқа ән 
естілмейді таяуда, 
Түн жамылып, 
дөң асқан
аттылы ма, жаяу ма?
Бір орнында тұра алмай – 
тоңдырды ма түнгі ызғар, – 
үнін қатты шығармай, 
жымың қақты жұлдыздар.
Шабаланып ит үрді, 
шәуілдесті қалғаны, 

209
208
аулақта бір үй тұрды 
сөніп-жанып шамдары.
Бұлтқа барып бұғынды ай, 
жеткізер ме жаяуға, 
аузыма кеп тығылмай, 
беу, жүрегім, баяула!
Құлағымда күндізгі үн, – 
түнгі ұйқымды бұзған кім? 
Әлде бөтен бір қыздың 
берекесін қызғандым? 
* * *
Тамсантып күнде таңдайды еріткен, 
қандай әдемі, қандай көрікті-ең! 
Күні-түні қызып жүрсін деп мені. 
үмітімді үзік жалғай келіп пе ең? 
Алдай келіп пе ең?! 
Қандай әдемі, қандай керім ең! – 
Жанымда жүрер жандай көріп ем, 
Бұтағын үзіп құрма ағаштың, 
бұрыла қаштың... – алдай беріп ем!
Қандай берік ең!..
Таңдай тұп-тұнық, балдай еріген, 
қандай сүйкімді, қандай керім ең! 
Қарамай бурыл шашыма қалқам, 
қасыңа біраз қалмай еріп ем.
қардай ерігем...
Алдыра қойған арман қай елін, – 
үріп ауызға салғандай едің, 
тірі бауыздап өттің де бүгін 
кеттің бе, күнім? –
Қандай бала едің! 
Қандай бала едің!..
Айырылып асық қалмай ма еріктен, 
апыр-ай, қалқам, қандай көрікті ең! 
Тағдырды-ай мына, жұрттың алдында 
алынбас өші бардай кеміткен!
Жанбай келіп пе ең?

209
Соңымнан әлі қалмай сүйкімді үн, 
жағадағы жас талдай сілкіндім. 
Тамсана келе дәмі де кетті, 
мәні де кетті таңдай шіркіннің!
Талдай сілкіндім..
* * *
Қылығы бөлек көріктім едің, 
көргенім сол ғой елікті менің, 
құрбаның болып кетуге тегі, 
көніп тұр едім...
өліп тұр едім.
Асылдың құнын аңғармай қалған, 
арманым менің, шалғайға барған, 
Ергенде маған ұтылмас едің, 
құтылмас едің қандай қамалдан!
Көңілімді ұғып, өзімді алдаған, 
көріктім едің – көзімді арбаған, 
Шамдана бастар жағым бұл менің, 
айтуға саған сөзім қалмаған! 
ШЫРЫЛДаП ЖҮРЕм
Шегі бар өкініштің,
өкпенің де, 
шырағым, шырылдаумен өткенім бе, – 
қойды ғой көкейіңе қонбай сенің, 
алданып,
азабыңды шеккенім де.
Еркімді билеп алып биыл менің,
елтідің, емексітіп.... иілмедің.
Түкке де тұрмады ма көз алдыңда
күлгенім,
күйінгенім,
түйілгенім?
Айтулы «жырынды» едік, дүрілдедік, 
кетті ме қызға деген қырым кеміп, 
айтқызбай түсінетін қарындастар 
алдайды, амал қанша, бүгін келіп.
Аямай адал ниет, ақ білегін, 
қанша қыз қабағымды бақты менің, 

211
210
бәрінен биік көргем, иіп келген, 
таңдайдан дәмі кетпес тәттім едің!
Шаршаған жүректен бе, тілек кем бе, 
білемін, дарымасын бұл өкпем де, – 
Қалқам-ай, ойда жоқта сен емес пе ең 
қайтадан түлеткен де,
жүдеткен де.
Сен деп ем ендігі өмір көңілді әні, 
адыра қалғаны ма соның бәрі? 
Жүрек те тыным таппай, қарағым-ай, 
құстай-ақ шырылдайды қолыңдағы. 
ТҰҢҒЫШ РЕТ СҮЙІСКЕн ҚЫЗДЫҢ СӨЗІ
– Кешір, жаным, – дей беріп ем, –
күттірсем!
Қатты қысып,
құшағыңа тықтың сен... 
Аспан құлап бара жатты үстіме... 
құдай ұрсын,
содан кейін... түк білсем...
Алғаш рет ерінге ерін тигенде, 
қарсыласар қалмады ма күй менде, – 
қаным тасып ақты ма әлде бойдағы, 
ақ төсіме батты ма әлде түймең де..
Қайда менің алаңғасар ақ таңым, 
қалды есімде –
кілт үзіліп тәтті әнім, 
әлдеқайда ағып қана, дүние-ай, 
құшағыңда талып бара жатқаным!..
Ақылымнан адастым ба әлде мен, 
осы ма еді шығардағы жан деген! – 
Жұлдыз жиі аққан еді аспанда, 
иіп бара жатқан еді бар денем...
Көзімді ашып алғанымда...
әлгі бір
қайта естіліп маңайдағы бар дүбір, 
көлегейлеп қасымдағы сені де, 
көпке дейін басылмады...
сәл діріл...

211
СЕЗІП ЖҮРСІҢ
Көзіңнен таса қылдың ба, 
қалқам-ай, мені қас-қағым, – 
салмағын ішкі мұңның да 
сезіпті сенен басқа кім?
Үндемей ғана отырып, 
түріме қарап тоясың. 
Айтайын десем өтірік, 
оны да біліп қоясың.
Салды ма тірлік сарсаңға, 
өзімнен бұрын ұғасың. 
Біреумен ұрсып қалсам да, 
айтқызбай біліп тұрасың.
Кінәлі болсам – болармын, 
күнәлі болып көрмегем, – 
Айтқызбай біліп соны әр күн, 
ашуға ырық бермеп ең..
Кісідей болып сүймеген, 
сен қайтер екен деймін де, 
жұмыстан кейін үйге мен 
кешігіп келсем кейбірде;
есігіңді ашып, еркелеп, 
жүзіңді теріс бұрмадың: 
«Келдің ғой бүгін ерте!» – деп, 
күлімдеп қана тұрғаның...
Түбінде тұрып тұнықтың, 
шөлдеген күнің құрсын-ау!.. 
Қылымси білмес
қылықтым, 
оны да сезіп жүрсің-ау!..
* * *
Ғашық болған жоқ шығармын, 
кешір мені, қылықтым, 
солқылдаған көк шынардың 
саясында тынықтым.
Өмірдегі ұлы кінәм, 
осы десем –
оңбаспын, 

213
212
тас бұлақтың тұнығынан 
тал түсімде шөл бастым.
Тартты өзіңе иісің бірден, 
тарылды да арамыз, 
Көрген жанды сүйсіндірген, 
қуыршақтай қара қыз.
Теңбіл аспан жұлдызына 
теңгеріпті сені кім. 
басқа жұрттың мың қызына, 
бере қоймас серігім..
Ғашық болдым өліп-өшіп, 
десем,
ешкім нанбас та, – 
басқаларға берік есік 
ашық күйі қалмас па?
,* * *
Кезімізде қызулана қыз құшар, 
құдайым-ау, дейтіндер кім бізді шал? 
Самайыма қарамасын қарындас, – 
қылаулаған қырау ғой ол күзгі сәл.
Елуіңді – ердің жасы, дейді ел де, 
басқа қандай белгілер бар бейнемде? 
Қатарынан озған ағаң, емес пе ем, 
бозбаладан бұрын шығып кей белге.
Айырбастап ала алмайтын алтынға, 
тістерім де,
күш,
демім де қалпында, 
Арулардың ажарына татырлық 
айбын да бар,
айдын да бар,
бар тұлға!
Бой түзеуге болмады деп мұршамыз, 
тұрғыластар, түңілмейік мұнша біз, 
Елікпейтін, желікпейтін несі бар, 
жас жігіттен жақсы көріп тұрса қыз!
Ақ түндермен алмастырып күндізді, 
елуің де ерттеулі атқа мінгізді, 
Бәріне де даяр тұрған жайым бар, 
қай антұрған қартайды деп жүр бізді! 

213
* * *
Қабағынан күн көрінген, 
қараторы келіншек, 
Келіп-кетіп жүргеніңмен, 
қиналасың –
елің шет.
Оңаша бір сыр айтып ем, 
отырғанда шай ішіп... 
...Құшағыма құлайтын ең, 
құба талдай майысып
Құмырсқа бел, қаз омырау, 
алма мойын толық, 
 
 
             паң,
жарқыраған жаз едің-ау 
жаурағанда жолыққан.
Өзің біліп,
көзің күліп, 
ұқтың халді сұрамай, 
Құрығыма тез ілдіріп, 
тұра қалған құралай.
Қылығың да құлындай-ау, 
кім теңесер бұл маңда. 
естілетін үнің баяу, 
есім шығып тұрғанда...
Бола алмадық күнде бірге, 
не дер екен ендігі-ай! 
Жиі келіп жүргеніңде, 
Сағынбас па ем мен бұлай?
Қызғану да ерге міндет, 
сезімталым, сергегім. 
Өткен жолы келмедің деп, 
телефонмен тергедім.
Білем бәрін
алаңдайсың 
балаға да, байға да, 
басар тау да таба алмайсың 
сұқ көздерден айнала.
Біле тұра сағынамын, 
қағынамын даурыға, 

жүктеу/скачать 0,96 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: