ІҢКӘр дүние (1972 ж., «Жазушы» баспасы)

 

Деп іштей ойлап, дем алмай, 

Тұңғиық көкке тесіліп. 

Жататын едік таба алмай, 

Жұлдызымыз да қосылып. 

 

Көкте емес жұлдыз,  

                                  

біз деген 

Жерде ғой деп те ойлаушы ек. 

Аспаннан жұлдыз іздеген 

Пенде ғой деп те ойлаушы ек. 

Аспаннан жұлдыз аққанда, 

Аққандай алмас болатын. 

Шашырап отқа, шоқтарға 

Сәулесі жерге таматын. 

 

 

...Жыпырлап жұлдыз жиі аққан 

Тамыздың сондай бір түні, 

«Ұрыөткел» жақтан – суаттан 

Естідік таныс күлкіні. 

 

Естідік таныс күлкіні, 

Есте ғой сол бір шолжаң қыз. 

Енді ойлап тұрсақ – күлкілі, 

Орнын сипап қалғанбыз. 

 

Он жеті жасқа толмай-ақ, 

Махаббат іздеп, от құшып. 

Жердегі жұлдыз болмай-ақ, 

Кетті ол жерден көкке ұшып. 

 

Екеуміз іштей жасырын 

Іздеген жұлдыз сол еді-ау. 

Бағасын бізден асырып 

Кеткенмен, бір күн сөнеді-ау. 

 

Деген бір ойлы пішінде, 

Бекінген екі бозбала, 

Күрсіндік күрке ішінде 

Азғантай ғана, аз ғана... 

 

КОММУНИСТІК ҚАСИЕТ 

Жұмыр дүние дөңгелеп жаралғалы 

Бір айырма – пенде мен Адамдағы 

Бірі – қара басының қамын ойлап, 

Ар алдында бірінің алаңдауы. 

 

Ар алдында –  

                      

адамзат адамға тән, 

Баршамызға – саған да маған да тән. 

Қашан болсын адамдық қасиетіңді 

Ар ісімен өлшейді әмәнда Отан. 

 

Революция!  

                    

Түсті ерлер отқа, суға, 

Табанымен барды олар шоқ басуға. 

Болашаққа ар ісін аманат қып, 

Дар қамыттың киді олар ноқтасын да. 

 

Сонда олар қаймықпай, шімірікпей, 

Найзағайдай, наркескен іріліктей. 

Ар алдында сүттен ақ, судан таза 

Келешекті көңілмен тұрды діттей. 

 

Кеше әкелер алқызыл арда Тумен, 

Революция рухымен – мәңгі атымен. 

Ар алдында жүрді олар арпалысып,  

Ар алдында… 

                     

жүректің мандатымен. 

 

Ал немесе,  

                   

сол әке, сол ағалар,  

Түркісибті тартқанда далаға олар, 

Қара нардай қайыспай, 

                                      

туған жерге 

Қабырғасын шыққандай қалап олар.  

 

Cонда неге сөкті олар қабырғасын, 

Айырбастап бейнетке жарым жасын. 

Жо...жоқ,  

          

олар мөп-мөлдір маңдай термен 

Аспандата көтерді Ар тұлғасын.       

 

Ал әйтпесе,  

                  

кешегі қанды майдан, 

Шығара алмас ешқашан әркім ойдан. 

Екі ниет – екі әлем айқасы еді ол, 

Әділ қазы араға Арды қойған. 

 

Сонда мың-мың боздақтар жас ғұмырды,  

Ар алдында қорған ғып тас түйілді. 

Отан ісі – Ар ісі, 

                             

Ар ісі үшін 

Үйретті олар өлімге бас тігуді. 

 

Ал немесе,  

                   

айтайық дәл бүгінгі 

Бірге жұтқан таза ауа – таңғы нұрды. 

Бірге жүрген замандас,  

                                      

бірге жасап  

Дүниені таңғалтқан сан дүбірді. 

 

Оралды ма ол кеше ғарыш – көктен, 

Мұхит кешіп сол ма әлде алыс кеткен. 

Ол коммунист дер едім,  

                                         

кім болса да,  

Жаралған жан ар-ұждан, намыс кектен.  

 

Солар, солар – дүниенің ар-ұжданы, 

Адамзатқа таусылмас қарыздары. 

Коммунистік қасиет дегеніміз 

Жақсылық атаулының нағыз дәні. 

 

Сол ізгілік бір дәннен өсіп-өнген,  

Өсіп-өне береді осы жолмен. 

Арың биік азамат бақыттысың, 

Коммунистік қоғамның көшіне ерген. 

 

 

 

* * * 

Құм ішінде жалғыз қыстау – бір ауыл, 

Бір ауылда бұйыққаның тым ауыр. 

Сондай сәтте жалғыздық бір қинайды 

Жалқы қалған адамдай-ақ туа бір. 

 

Желкем соғып жел ызыңы естілмей, 

Мал келмейді маңайға күн кешкірмей. 

Құлан таза жүйткімейді бір сезім 

Құмға омалып құлап қалған өскіндей. 

 

Бұл тылсымға шыдар деуші ем, 

                                                    

тас құрғыр, 

Бордай тозып болыпты ол да босқа үңгір. 

Құйқа тамыр шымырлатып, мұздатып, 

Сай-сүйекті сырқыратып, сыздатып, 

Ең болмаса, ұлыса екен қасқыр бір.  

 

 

* * * 

Майдың гүлі 

Қай бір күні 

Күз гүліндей реңсіз. 

Ойдың нұры 

Қай бір күні 

Сұрқай әрі сүреңсіз. 

 

Қай бір күні, 

Қай бір күні 

Үсіген гүл үлпілдеп, 

У жұтасың 

Ойдың мұңы 

Ұлылық па, мүмкін деп. 

 

Мүмкін... мүмкін, 

Бәрі мүмкін, 

Мүмкіндігің көп, Өмір! 

Дүние нарқын 

Емен жарқын 

Бағала да көре біл! 

 

Қай бір күні, 

Қай бір күні 

Тамар көзден мол нұрлар. 

Майдың гүлі, 

Ойдың нұры 

Семер дағы солғындар... 

 

МАЙЛИН  МЕН  МЫРҚЫМБАЙ 

(баллада) 

- 

Әй, құдай-ай, ауылнай-ақ қорлады-ау, 

Соған тыю, соған жаза болмады-ау! – 

Деп Мырқымбай,  

                               

қаны қатып демінде 

Қалш-қалш етті... жүрегінде жанды алау. 

 

Тап сол кезде ағаш түрен морт сынды, 

Арық жирен кирең етті – мерт сынды. 

Үсті-үстіне жауды-ай келіп жұдырық, 

Ал Мырқымбай тұтанатын өрт сынды. 

 

Тұрды тынып, тұрды түтеп, түтігіп, 

Тұтанатын жалғыз сәтті күтініп. 

Бұл ашудан,  

                     

көтеремнен көк жирен, 

Екеуі де атады ыза-ықылық. 

 

... Тап сол кезде көктен бір бұлт түйілді, 

Көктің бұлты жерден құйын үйірді. 

Тап сол кезде туған топырақ – төркінге 

Бейімбетке тағы бір жол бұйырды. 

 

Көк бұлтымен, құйынымен даланың 

Жаңа заман сездіргендей хабарын. 

Революция бұлт астынан сәуледей 

Шығады алып революция адамын. 

 

Дауыл өткен... толас мезгіл болса да, 

Дала күңгірт. Бұлт ала да, жер шола. 

Сол даланың құйынындай ой-сана, 

Жүрді ұйытқып – сала-сала, сан сала... 

 

Ақын Майлин, өкіл Майлин, 

                                                

баяғы 

Бала көзбен туған жерге қарады. 

Анау әне – Қоржынтомар, Қотыркөл, 

Анау – Бөрлі бөрі аузындай жаралы. 

 

Анау әне, Құрымбайдың қыстауы –  

Жігіттік пен жоқшылықтың қыспағы. 

Көкжиекте қайран «Шұға белгісі», 

Қылтылдайды... топырақтан тысқары. 

Ақын Майлин, өкіл Майлин бұл жолы 

Күрсінбеді, қуанып та күлмеді. 

Өзек өртер өкініші халқыңның –  

Сол-ақ екен дүние кілті, ділгері. 

 

Сол-ақ екен дүние кілті, ділгері, 

Көңіл-қиял болсын қанша ілгері. 

Ақын – Майлин қуанбады, күлмеді, 

Өкіл – Майлин ой үстінде бұл жолы. 

 

- 

Бейімбетжан!  

- 

Келіп қапты Биағаң! 

Құйттай ауыл құрым үйге шұбаған. 

Құрым үйде жоқ байлықтың белгісі, 

Тек бесікте жас нәресте жылаған. 

 

Жас нәресте – жаңа туған жас иіс, 

Ақын үйге ене берді асығыс. 

- 

Отағасы – өзі қайда Мырқымбай, 

Келін қалай... құтты екен ғой осы қыс! 

 

- 

Шүкір, шүкір, 

                           

аққа аузымыз тиді, аға, 

Жаңа-жаңа бастадық қой илана, -  

Деп келіншек,  

                         

апыл-ғұпыл жинала, 

Абыржиды... 

                     

«Қайдан жүр, - деп, - сыйлы аға». 

 

Сөйткенінше, үй сыртынан Мырқымбай, 

Айқай салды ашуменен бұрқылдай: 

- 

Әй, құдай-ай, ауылнай-ақ қорлады-ау, 

Жүйкемізді жеген жегі құртындай! 

 

- 

Оу. Мырқымбай! 

Беу, Мырқыекем, бармысың, 

Бәтірім-ау, қалмапты ғой қарғысың! - 

Деп Бейімбет,  

                        

сыртқа ырғып шыққанда, 

Жерге Мықаң тастай салып шалғысын, 

«Биағалап» қаусырғанда бөктеріп, 

Ырқы қалмай құшаққа бұл кетті еніп. 

Мырқымбайдың бетке тиген демімен 

Ақын Майлин, өкіл Майлин кетті еріп.... 

 

 

- 

Беу, Мырқымбай, жүрмейсің жай өзің де, -  

Деп Биағаң ойнады әзіл көзінде. 

...Ауылнай Мырқымбайдың жиренін 

Жетектеп кеп тұрды іңірдің кезінде. 

 

                              * * * 

Бұл оқиға дәл де,  мүмкін, дәл болмас, 

Діттегендей дәл болуы – заң болмас. 

Қара күші – таза күші дәуірдің –  

Өзі де күш тазалықты танудың, 

Майлиндердей Мырқымбаймен бол жолдас! 

 

МЕНІҢ МАНДАТЫМ 

Менің қызыл мандатым – партбилетім, 

Кеудемдегі күнім ғой от беретін. 

Адалдыққа, Шындыққа дәл осындай 

Жоқ куәлік! 

                   

Дүниеде дөп келетін. 

 

Күн нұрының жаралып шұғыласынан, 

Адалдықтың шыңынан тұлға асырған. 

Коммунистер мандаты – ленинизм, 

Бір ғасырға биіктеп бір ғасырдан, 

 

Тұлғаланбақ, дамымақ, дәуірлемек, 

Шұғыла шашпақ, нұр төкпек, 

                                        

сәуле бермек.  

Ленинизм мандаты – мәңгі адалдық, 

Адамзатқа адалдық – мәңгі міндет! 

 

Ал ендеше, сол мандат – мына бізде. 

Қиян-қиыр, ғарышта, құба түзде. 

Яки мұхит, яки жер астында 

Қиын-қыстау сын аз ба сірә, бізге, 

 

Сондай-сондай тап келіп сын-сынаққа, 

Елің үшін түскенде ыршып отқа. 

Коммунистік мандатың төс қалтаңда 

Жауап беріп тұрасың бір сұраққа. 

 

- 

Коммунист кім? 

                            

Оның да жалғыз жаны 

Ол да пенде, бар қарыз, парыздары. 

Коммунистік партия не себепті, 

Ақыл-ойы заманның, ар-ұжданы? 

 

Сен сол саптың не үшін сардарысың, 

Сол саптасың – сен қандай арман үшін? 

Қанша-қанша коммунист қанын төкті 

Адалдықты, шындықты қорғау үшін?  

 

Сол адалдық кім үшін, кімдер үшін? 

Ұрпақ үшін әрине, ілгері үшін. 

Коммунистер бірақ та күреспеген 

Ойлағаннан өз қамын, күн көрісін. 

 

Адалдыққа, шындыққа, ар-намысқа 

Адал болсаң - түсесің арпалысқа. 

Адал болсаң сен нағыз коммуниссің, 

Қала алмайсың шындықтан қалтарыста. 

 

Қала алмасаң шындықтан қалтарыста, 

Шындық үшін кеудеңді шалқақ ұста! 

Қызыл билет шындықтың куәлігі 

Қызыл нұрға боялған сан тартыста. 

 

Оқ та тескен партбилет, қан да тамған, 

Қанға малып қолына солдат алған. 

Нағыз ерлер ажалға бара жатып,  

Коммунистік қолына мандат алған. 

 

Жүректердің түсіндей қызыл билет,  

Жүректердің тұсында жүрген демеп. 

Күн нұрындай бояуы,  

                                    

қызыл билет, 

Ленинизм шұғыласы күннен де ерек. 

 

Менің қызыл мандатым – партбилетім, 

Күнім деймін сондықтан, от беретін, 

Адалдыққа, шындыққа дәл осындай, 

Документ жоқ дүниеде дөп келетін. 

 

Мен мінеки, сол билет иесімін, 

Отаныма көп қарыз – тиесілім. 

Ленинизм күн нұры,  

                                    

күн нұрына 

Қарызымды мүмкін бе түгесуім?!. 

 

 

МҰҚАҒАЛИМЕН КЕЗДЕСУЛЕР 

(ақын диалогтары) 

М. Мақатаевқа ескерткіш 

Вокзалда 

 

Алматының вокзалы ығы-жығы 

Вокзалдардың сәні ғой шуыл үні. 

Вокзалдардың сәні ғой мың-сан киім, 

Мың-сан бояу құлпырып құбылуы. 

 

Біз вокзалда жүр едік. 

                                     

жүрегіміз  

Қуанышқа күпті еді, нұрлы өңіміз. 

Алыс кетіп барады бір ағамыз, 

Айрылғымыз келмейді бір елі біз. 

 

Вокзал деген – жолбасы, 

                                          

жол басында   

Ырым болып жатады болмашың да. 

Шампанымыз бар еді,  Мұқаш аға: 

- 

Әкел,- деді, - ішеміз, болды осында! 

 

- 

Әбес емес ағасы, жол жүрерде 

Жол шетінде ішті деп ел күлер ме? 

Жер бетінде сапар көп,  

                                       

жолаушысын 

Жазсын лайым кәусардай мөлдіреуге... 

 

Ақынбыз ғой... халықтың нөпір жерін, 

Көрген жақсы күлгенін, өкінгенін. 

Адамдардың қуаныш, мұңы арқылы  

Кеудемдегі жанады отым менің. 

 

Ал кәнеки, ағасы, осы вокзал 

Толы адамды соларға қосу абзал», - 

Деп қалғанда, тығыны аспанға атып, 

Көгершіндей дүр етті көрші қыздар. 

 

Тарту күштің қарамай әй-шайына, 

Тартатындай аспанның айдауына. 

Шампан сіңген тығының тулап келіп, 

Біреуінің сарт етті маңдайына.  

 

-

Қап,- деп қалды ол,- ағасы-ай, көздегендей... 

Жалт қарадық.  

                         

Ересек өзгелерден 

Отыздағы ойнақы от келіншек 

Сыңайы жоқ қашатын сөз дегеннен. 

 

- 

Біз сияқты даланың қазағы да, 

Ақындардың түскені-ау назарына. 

«Шарфыңды бер,- дерсіз бір,- 

                                              

шарфыңды бер»  

Тағы да бір келсеңіз Қазалыға”. 

 

«Шарфыңды бер, қарындас, шарфыңды бер, 

Сырдың желі мойнымды қарпып жүрер...» 

Өз өлеңін қайталап қалған-ды ақын, 

(Ақиқат пен әзілдің нарқын білер). 

- 

Қазағымнан айналдым, Қазалымнан, 

Мә, қарындас, шампанды тартып жібер! 

 

        

«Алып па «Аққуымды?..» 

Ақынға артық не бар самал – ойдан, 

Кезі екен даладай кең, даладай паң. 

Кезігіп ұстай алды Мұқаш аға: 

- 

Сары бала, бір сөзім бар, саған айтам... 

  

Сен біздің Қарасазда болыпсың ғой, 

Еркіннің үйіне кеп қоныпсың ғой, 

Алып па Еркін менің «Аққуымды»

1

 

                                           

1

 

«Аққулар ұйықтағанда» - өлеңдер жинағы 

Ел – қорық, Еркін – менің қорықшым ғой. 

 

Сондағы оқып па екен бір өлеңді? – 

Деді де дегбірсіздеу түрегелді. 

«Оқыған, иә, оқыпты!» - деп едім мен, 

Орнына түскендей боп жүрегі енді: 

 

- 

Ә, бәсе, бәсе солай болса керек, 

Ақынға ақын жақсы ғой болса медет. 

Сен, бала, білмейсің ғой, сол өлеңді 

Жазам деп болғанымды қаншама әлек. 

 

 

Мен үшін қонатын да, ұшатын да, 

Сол Еркін кейде ренжіп, құшатын да. 

Санаулы кітабымның бір-екеуі 

«Қарлығаш»

2

, «Аққу» деген құс атында. 

 

Ақынды құс демесе жала сөз ғой, 

Қорығы – Қарасаздар... Қарасаз ғой. 

Өлеңмен бірге туған біздің қазақ, 

Өлеңді түсінбейтін баласы аз ғой. 

 

- 

Сары бала, саған айтам деген сөзім: 

Өлең деп ұқпа барлық сен ел сөзін. 

Бірақ та Қарасаз бар, Еркіндер бар, 

Бар болса адамзатта егер сезім! 

 

 

                                           

2

 

«Қарлығашым, келдің бе?» - өлеңдер жинағы  

 

ӨМІРДЕ  БӘРІ  БОЛАДЫ 

Өмір ғой өмір, 

                           

өмірде бәрі болады, 

Өмір бойы адам өмірден тәлім алады. 

Өзекті өртеп кімде кім сүйе білмесе, 

Тіршілік сырын тап басып танымағаны. 

 

Өмір ғой өмір,  

                         

өмірде алдау жүрмейді, 

Алдырмайды өмір, алдануды өмір білмейді. 

Өмірді алдау – өзіңді алдау емес пе, 

Өз-өзін алдап ешкім де өмір сүрмейді. 

 

Өмір ғой, өмір,  

                          

өксітіп өкіндіргенмен, 

Жылатып алып, жұбатып жетілдіргенмен, 

Бір күні сыртын, бір күні бетін бергенмен, 

Ығыңа жүріп, ықтиярыңа көнгенмен, 

Ойнама бекер өмір дейтұғын мергенмен. 

 

ӨНЕР  СЕРІСІ 

...Баян бауырында кино түсіріп 

Жатты бір жылы Шәкен Айманов. 

Жүрді ол жүректен қиял ұшырып, 

Кейде таңғалып, кейде ойланып. 

 

Кейде қарайды ол тауға тәкаппар, 

Кейде үңіліп ылди-қыратқа. 

Кейде түңіліп ойы жік-жапар, 

Кейде мінеді шабыт – пыраққа. 

 

Кейде күмілжіп, кейде күбірлеп, 

Кейде кейиді, кейде күледі. 

Жүйке жұқарып, жүрек дірілдеп, 

Шәкен Айманов шаршап жүр еді. 

 

Бейнелі өнердің бейнет легі – 

Түбін қақтырмай, түйін таптырмай, 

Шәкен Айманов жүрді шаршаулы. 

Дүйім дебютті жаны жақтырмай, 

Жалғыз қимылды іздеп жан салды. 

 

Жалғыз әрекет, жанды қимылдан 

Шындық сәулесін іздеп суреткер, 

Мәңгі азаппен, мәңгі қиыннан 

Маржан суырып, тізер, тірнектер. 

 

Сондай сәттерде... Шәкен Айманов 

Қарап қалатын найза шыңдарға. 

«Намыс – найзағай отпен қайралып, 

Тас та қол созып күнге тұрғанда...» 

 

Деп ол ішінен,  

                          

демде сілкінген, 

«Өнер – халықтың намыс оты ғой!» 

Шырқау шыңына шығып іркілген 

Шіркін, Шәкендер шың ғой, шоқы ғой. 

 

 

 

* * * 

Өтті соғыс. 

Зіл-заласы қалды артта, 

Бас иеміз мәңгі алауға, мәңгі отқа. 

Бас иеміз монументке, белгіге, 

Сиреп қалған маршалдарға, солдатқа.  

 

Бас иеміз, жесір ана, жетім ұл –  

Бір шаңырақтың маздап жанған оты бұл. 

Бас иеміз, 

Бас иесің, 

Бас иіп, 

Көкірегіңе құйттай сырды тоқы бір. 

 

Бас иеміз, 

Бас иеміз бәріне, 

Соғыс кәрін көрген жасқа кәріге. 

Туған жерін,  

Ұлы Отанын сүйгендер 

Ұлы Отан соғысымен әлі де 

Рухтанар, 

Арқаланар, 

Кектенер! 

Егер балаң солай етсе «тек» деме! 

Соғыстардың заңдылығын үйреткен 

Өкпелесең, тек тарихқа өкпеле! 

 

 

 

РЕВОЛЮЦИЯ ПЕРЗЕНТІ 

...Алыс жолға кетті Адам жыраққа, 

Тұрды алдында соқпақтар да, сынақ та. 

Туған жердің жалғыз уыс топырағын 

Қалтаға орап салған жоқ ол бірақта. 

 

Себебі оның – сенді ол Адам атына, 

Себебі оның – сенді ол махаббатына. 

Себебі оның –  туған жерге сиынса,  

Жүрегінің жанар жарық оты да. 

 

Жұмыр жерде – тірі пенде жүрсе есен, 

Жүрегі оған – шын ақылшы, шын көсем. 

Өзгермейтін жалғыз жүрек кеудеңде, 

Ауысады көйлек-көншек, күртешең. 

 

Өзгереді ақылың да, санаң да, 

Өзгереді байлық-бақ та, талан да, 

Қас-қабағы құбылмалы заманда, 

Қас-қабақпен құбылады  адам да. 

 

Өзгермейді,  

                    

құбылмайды тек қана, 

Туған топырақ – анаң сынды әманда. 

Жаралғаны рас болса, сол жерден 

Туған жерге жетпей перзент қалар ма?! 

Ол адамзат ораларын –  

                                    

ойласа,  

Жан қалтаға бекер топырақ салар ма?! 

 

Жан қалтаға сол топырақты салмаған,  

Туған жерді қиып, қоштаса алмаған. 

Туған жерін сүйгеннен соң,  

                                          

жат жұрттың 

Өлкесінен жұмбақ - әлем шарлаған. 

Жиһан кезген осы ғасыр басында 

Жанкелдин деп есептеңдер әлгі Адам.  

 

Ғасыр басы.  

                     

Осы ғасыр басында,  

Дүние деген шыр айналды, расында. 

Алмас сынды алдаспандар жарқылдап,  

Жаныды өзін революция – жасынға. 

 

Революция, 

                     

революция деген не? 

Құс емес ол – ұшқан биік, төменде. 

Түс емес ол – тәтті ұйқыңмен көретін,  

Түрме де емес шегендеулі шеменде. 

 

Рахат та емес,  

                       

ләззат та емес бір күндік,   

Бәлкім кеңдік – бәлкім мәңгі еркіндік. 

Адамзаттың көз жасын сол құрғатқан, 

Адамзаттың арманымен тең тірлік! 

 

Ал ендеше,  

                   

жиһан кезген әлгі Адам, 

Туған жермен Жұмыр жерді жалғаған. 

Осы өлкенің Прометейі сол шығар, 

Өзін-өзі от-жалынға арнаған. 

 

Ал ендеше, 

                  

ал ендеше  сол Адам 

Кеудесінде жүрсе шыбын жаны аман, 

Туған жерге Адамзаттың арманын 

Әйтеуір бір жеткізем деп санаған. 

 

Жиһан кезген ... жиһан сырын жинаған, 

Туған жерін еш асылға қимаған. 

Ол өз атын, әке  атын да өзгерткен, 

Аты өзгерді, зады өзгермей жүрді Адам, 

Болмысында ол – туған дала перзенті, 

Ол төтенше комиссар боп тумаған. 

 

Ұлы Ленин, 

                    

ұлы көсем – ұлы Адам, 

Бұл адамды ой-көзімен сынаған. 

Бүкіл дала уалаяты тағдырын 

Содан алғаш, алғаш содан сұраған. 

Қызыл мандат берген оның қолына, 

Қызыл керуен берген қызыл Ту оған. 

Жер бетінде жиһан кезген жан аз ба, 

Сенген Көсем! 

                        

Сенімге енген бұл Адам! 

 

Революция – сенімдермен, серттермен, 

Сынақтарды, сабақтарды өткерген. 

Ұлы Ленин – революция көсемі, 

Революция перзенттерін дөп көрген. 

 

Дала жайлы талай ойлар толғасып, 

Көсем оған,  

                    

бұл көсемге келді ашық. 

Туған Торғай топырағында тұрғандай, 

Кремльде тұрды аяғын тең басып. 

 

Бәлкім олар – төс қағысты, қол алып, 

Бәлкім олар – ортақ ойдан нәр алып, 

Бәлкім көсем – дала дүрбелеңінен, 

Тапты ма екен тағы да бір даналық! 

Айтшы, тарих, 

                        

айтшы, тарих – дәтіңмен, 

Даламыздың ең тарихи сәтінен 

Айтшы бізге, айтылмаған жаңалық. 

 

Революция – мәңгі жаңа, мәңгі жас, 

Бола алмайды ол тым-тырыс та, жым-жылас. 

Өлшенбейді ол маңғаз монументтермен, 

Қойылмайды оған ешбір құлпытас. 

 

Революция жасарады, жаңғырып, 

Шұғыласынан туатындай таң күліп. 

Туған топырақ - 

                          

жаңа ұрпақ,  

                                            

жас қоғам, 

Жеңісі мен ескерткіші – мәңгілік! 

 

Сол топырақта өсіп-өнген – Біз деген, 

Жаңа ұрпақпыз – Жанкелдиндер іздеген. 

Туған жердің құйттай өскіндеріміз, 

Түп-тамырын туған жерден үзбеген. 

 

Жан қалтаға бір-бір уыс топырақ 

Біздер-дағы кеткен жоқ ек салып ап. 

Жиһан кезіп жүрмесек те, сағынып, 

Туған жерге  жетеміз кіл жамырап. 

 

...О, туған жер,   

                        

жиһан кезген бір ұлың 

Қадағанда революция уығын, 

Қасиетті даламызға осынау, 

Құйттай Торғай болды қара шаңырақ. 

Ұрпақ сыйлап,  

                       

ұрпақ сүйген – сол ұлың, 

Келешекпен жасай берер өмірін, 

Ешқашанда төмендетпес тұғырын. 

Оның даңқы -  өзін туған халқындай, 

Оның даңқы – революция даңқындай. 

 

Келешектей жоғарырақ, зорырақ! 

Революция, жер бетінде сен барда 

Перзенттері бола алмайды - әруақ! 

Ал ендеше Жанкелдиндер рухы 

Әрі талан, әрі тағдыр, әрі бақ. 

жүктеу/скачать 1,85 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: