Жаратушы жан-алла

Ол бір дерт қой ей, достарым, шарасы жоқ. 
Ғашық оты бермес, сірә, жанға шыдам, 
Жаны күйсе шығар түтін ағзасынан, 
Бауырын оның шұрық тесік қып қан жосыған, 
Сыртқа, бірақ көрініп тұрған жарасы жоқ. 
Кім не таппақ – Құдай болмай дерт-құмары! – 
Көбелекті махаббаты мерт қылады, 
Көре тұрып өзін-өзі өртке ұрады, 
Пайда-зиян дегенмен еш шаруасы жоқ. 
Бұрылмасаң шайтан салған ізден қырын, 
Ей, бейхабар, із қалмайды сізден де ырым. 
Сан керуен сапар шеккен бізден бұрын, 
Бұл – опасыз фәни жалған, таласы жоқ. 
Хаққа жеткен даналардан жолды сұра, 
«Илл-Алламен» қарсы алғайсың таңды, сірә. 
«Һу» сұхбатын құрған жерден жанды шыра, 
Нұрмен шайған жүректердің қарасы жоқ. 
Құл Қожа Ахмет айтты, достар, есті мұны, 
Қап тауындай тастар тисе – өшті мұңы. 
Зар еңіре – естілгенше Достың үні, 
Олла-биллә, ғашық дерттің дауасы жоқ. 
Ғарасат майданы 
«Куллу ман алайһа фанин» – Құранда мән: 
Өледі екен басқа жан Бір Алладан. 
Исрафыл сүр үрлеп, келер тағы 
Көрден бәрі тіріліп шығар заман. 
Елу мың жыл тұрғанда көр-ошақта, 
Сүрген кезде содан соң арасатқа, 
Жалаң аяқ, жалаң бас – ала-соқта, 
Адам ұлын есті алып, сынар жаман. 
Басты Сауал: жандағы тазалығың, 
Екінші есеп: намазың – қаза-жүгің, 

Халал, харам жайынан жазалы кім? – 
Менмен қалмас жүрегін мұң алмаған! 
Махшарға айдар жүргізіп екшеу көпке, 
Көтерілер шарасыз өкшең көкке. 
Тозақ Отын көрсетер тексермекке: 
«
Сақтай гөр!» – деп бет бұрып тұрар-ды адам. 
Жүз жыйырма мың сап болып тұрады үмбет, 
Періштелер қоршайды шырақ үрлеп. 
«Айнал мафар»* үндеуі сынағың боп, 
Қашар жері жоқтығын ұғар-ды адам. 
«Айрылыңдар бүгін!» – деп үн шығады, 
Ораза, намаз сол күннің нұр-шырағы. 
Ақыл таппай пәмсіздер тұншығады, 
Тіл байланып, ішінен тынар-ды адам. 
Адам-Ата алдына сонда халық 
«Қолдай гөр!» – деп жүздерін сорға малып, 
Шұбырады, жүрегін қолға да алып, 
«Ибраһимге барайық», – дер Мүбәрәк. 
Адам-Ата – Халилден* сұрар көмек: 
«
Шапағат қыл тезірек бұларға», – деп. 
Ол да айтады: «Пенде сол қылар медет, 
Мұса жаққа барайық, сол-ды – Жанаб». 
«Дидарыңды көрем», – деп, өкініштен, 
Содан бері ұяттың отын ішкем, 
Мұхамметке барайық өтінішпен», – 
Барар сонда Расулге бар жұрағат. 
«Бер, Мұхаммет, – дер Мұса, – тез-ақ көмек, 
Жоғалуда үмбетің тозаққа кеп» – 
Мұхаммет те бұрады со жаққа бет, 
Мұса бірге құтқармақ елді азаптан. 
Аршы астында тәжін ап зар еңірер, 
«Иә, Қадир, иә, Ғафур!» – деп және егілер. 

Хақтан сонда үн келер жан езілер: 
«Көтер басты, хабибім!» – дер Жаратқан. 
«Дәргейіме алып кел үмбетіңді, 
Кешірейін, көрсетіп құрыметімді. 
Жәннатыма кіргізем міллетіңді» – 
Деген Хақтың даусынан дәме кірер. 
Ғұламалар көзінде шыра жанар, 
Тәңір тағы сол жерде сынақ алар: 
«Жазаламау бұзықты күнә болар!?» – 
«Кеше гөр!» – деп Мұхаммет зар еңірер. 
«Бәсі бір ме бұзық пен ғұламаның? – 
Жәннатыма кіргізсем, сірә, бәрін – 
Аударайын өзіңе күнәларын!» – 
Десе Тәңір, Расул мәз болады. 
Мұса менен Расул: «Жүр, – деп, – бері, 
Һай кешті, – деп, – күнәһар үмбеттерін!» – 
Шат боп бастар Жәннатқа дүрмектерін, 
Жұпар аңқып бар ғалам жаз болады. 
Құл Қожа Ахмет мұны айтты қияметтен, 
Бұл – хикмет. 
Сөз деме қиял еткен. 
Оны ұлы кітаптар зиялы еткен, – 
Қанша дұға қылсаң да аз болады! 

жүктеу/скачать 0,5 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: