лары таңбаланғанда, бұлардың фонемасы және дыбыс реңктері
a
оқылады, ал бұл әріптер болмаған жағдайда <
e
(
э
)
> фонемасы
дауыссыз дыбыс таңбасының жуан-жіңішкелігіне қарай не
[а],
не
[е], [ә], [э] болып оқылады. Проф. А.Аманжолов көне түркі
тілінде
а графемасымен
<а>, <е> фонемасы ғана белгіленді
десе, Ғ.Айдаров, С.Хасановалар
<ә> фонемасы да таңбаланды
дейді.
Проф. Б.Сағындықұлы көне түркі тілдеріндегі алғашқы да-
уысты фонема ретінде
а-ны атайды). Сонда жиі дыбыстала-тын
фонеманың таңбасын үнемдеу арқылы жазу экономиясы
жасалған дейміз. Дауыссыз дыбыстан басталатын сөздің алды-
нан түсірілген дауыстыны қателесіп қалпына келтіреміз дейтін
қауіптің болмайтын себебі түркі тілінің дыбыстық ерекшелігін,
лексикасын білуге байланысты. Айталық,
брзун (барзун) – бар-
сын, мңа (маңа) – маған, мн (мен) – мен сөздері
“түсірілген”
Достарыңызбен бөлісу: