БІР ТОСТАҚ ЖИДЕ
Қоңыр күз. Күн көзі көрінгенімен, ауа салқын. Есік алдындағы жиде әбден піскен. Көрші үйдегі әже кішкентай Нұргүлді шақырды.
– Келе ғой, Нұргүл. Жидені теріс. Бір өзім үлгере алар емеспін. Биыл қиямет көп салыпты, – деп Нұргүлді демде-ақ жанына үйіріп алды.
– Мақұл әже. Көмектесем, – деп Нұргүл үлкен тостаққа жидені теріп, сала бастады.
Жиде ағашының қол жетер жеріндегі өнімін екеулеп, әп-сәтте теріп алды. Содан соң, әже жиде ағашын қолымен сілкіп-сілкіп қалғанда нән жиделер жерге топ-топ етіп, түсе бастады.
– О, әже, жиденің бәрі түсіп қалды.
– Ә, уақыты болды. Күн суымай, жинап алсам, кәнеки. Міне, екеуіміз ешбір қиналмай, қапты да толтырдық, – деп әже риза көңілін жасыра алмады.
Нұргүл жерге еңкейіп, жиде тергенімен, шаршаған жоқ. Көрші үйдегі әже «Айналайын, Нұргүл, дәу қыз болып, өсіп қалыпты», «Нұргүл болмаса, бұл жидені түгел теріп алу қайда?», «Нұргүл қарағым, қолғанат болып қалыпсың» деп жылы сөзбен тіл қатқаны көңілін өсірді. Тіпті бойына қанат біткендей, жидені емін-еркін жинады.
– Мынау сенің сыбағаң, Нұргүл. Үлкен қыз бол, – деп батасын берді.
Жүзіне иман иірілген әженің алғыс сөзінен Нұргүлдің осы сәтте мерейі тасыды. Әженің қолынан тостақ толы жидені алып, үйіне қарай томпаңдап, жүгіре жөнелді. (170 сөз)
Мазмұндау жоспары:
Қоңыр күз.
Көрші үйдегі әжей.
Жиде теру.
Әженің батасы.
Мерейі тасыған Нұргүл.
Тірек сөз: нән жиде.
Достарыңызбен бөлісу: |
