-15 ЖАСТАҒЫ ЕР БАЛАЛАРДЫҢ ХОЛТЕР ӘДІСІ БОЙЫНША

балалардың   көрсеткіштеріне   қарағанда   жоғары   болды.   Ол   біз   зерттеген   жас 
өспірімдердің таулы беткейлерінде тұрыумен сипатталады. Ал салыстырмалы 
түрде көрсеткіштер сәйкес келді. NN (%) күндізгі орта көрсеткіші  99.8 , тунгісі 
100,0.   SDANN   (ms)   күндізгі   72,   ал   түнгісі   63.   Салыстырмалы   түрде   барлық 
көрсеткіштер күндізгі уақытта жоғары көрсеткіштер береді.
Осы көрсеткіштерге қарайтын болсақ, бұл балалардың жүрегінде ешқандай 
ауытқуларды   байқамадық.   Жас   өспірімдердің   жүрек   қантамырлар   жуйесінің 
негізгі тәуліктік динамикадағы көрсеткіштері дұрыс қалыпта жұмыс істеп тұр 
деген шешім қабылдадық. 
Ғылыми жетекшілер: б.ғ.д., профессор Төлеуханов С.Т.; 
                                      б.ғ.к. Гумарова Л.Ж.
FISH ӘДІСІНІҢ КӨМЕГІМЕН ИМПЛАНТАЦИЯҒА ДЕЙІНГІ 
АНЕУПЛОИДТЫҚ АББЕРАЦИЯЛАРДЫ АНЫҚТАУ
Отарбаев М.Қ.
 «Экомед» адам ағзасынан тыс ұрықтандыру клиникасы, Алматы
Бедеулікті емдейтін жаңа әдістердің қолданысқа енгізілуімен қатар адам 
ұрықтарындағы   хромосомдық абберацияларды анықтайтын әдістерге ерекше 
көңіл   бөліне   бастады.   Адам   ағзасынан   тыс   ұрықтандыру   бағдарламасының 
нәтижесінде   алынған   эмбриондарға,   имплантацияға   дейінгі   генетикалық 
диагностика   (ИГД)   жүргізу,   пренатальдық   дигностиканың   ең   ерте   формасы 
болып есептеледі. Осы орайда қазіргі кезде кең қолданысқа енген әдістердің 
қатарында   хромосомдық   абберацияларды   анықтауға   арналған   FISH   әдісін 
ерекше   атап   айтуға   болады.   FISH   (флюоресценттік   in   situ   гибридизация) 
әдісінің артықшылығы – бұл әдіс бойынша бірдестен бірнеше хромосомаларды 
тікелей бір препаратта, жоғары дәлдікпен анықтауға болады. 
Біздің   жүргізілген   зерттеулерімізде   анеуплоидтық   абберацияларды   FISH 
әдісінің   көмегімен   анықтадық,   ол   үшін   13,   18,   21,   X,   Y   хромосомаларын 
анықтауға   арналған   «Vysis»   фирмасының   Multivysion   PGT   ДНҚ-зондтарын 
қолдандық.   Зерттеу   жұмысына   ДТҰ   (денеден   тыс   ұрықтандыру)   және   ИГД 
(имплантацияға дейінгі генетикалық диагностика) бағдарламаларына қатысқан 
40 әйел іріктелініп алынды. Олардың орташа жас мөлшері 39,3 жылды құраған. 
Жас   мөлшері   бойынша   әйелдер   екі   топқа   бөлінген.   Бірінші   топқа   35   жасқа 
дейінгі 17 әйел кірсе, екінші топта 35 жастан кейінгі 23 әйел болған. Әйелдің 
жасы   –   анеуплоидтық   абберациялардың   пайда   болу   жиілігіне   әсер   ететін, 
азынаулақ   анықталған   факторлардың   бірі   болып   табылады.   Анеуплоидтық 
абберациялар   негізінен   оогенезде   және   сперматогенезде   аномальды 
хромосомалар сегрегациясының салдарынан пайда болатыны белгілі. Бұл кезде 
анеуплоидтық абберациялардың негізгі көлемі гаметалардың бірінші мейоздық 
бөліну барысында, хромосомалардың бір-бірінен ажырамай қалуы нәтижесінде 
түзіледі. 
Жүргізілген   зерттеуде   келесі   анеуплоидтық   абберация   түрлері 
анықталынған:   аутосомдық   хромосомалар   бойынша   моносомия,   трисомия 

(сәйкесінше   Патау,   Эдвардс   және   Даун   синдромдары),   тетрасомия, 
пентасомиялар   болса,   жыныс   хромосомалары   бойынша   Шершевский   Тернер 
және   Клайнфельтер   синдромдары,   Х   хромосомасы   бойынша   трисомия   және 
тетрасомия. Сонымен қатар кейбір ұрықтарда анеуплоидтық абберациялардың 
мозаикалық   (толық   емес)   формалары   табылды.   FISH   әдісіне   қажетті 
хромосомалық   препараттар,   адам   ағзасынан   тыс   ұрықтандыру 
бағдарламасының аясында пайда болған эмбриондарға биопсия жүргізу арқылы 
алынған   бластомерлердің   ядроларын   заттық   шыныда   фиксация   жасау 
нәтижесінде алынды. FISH әдісін қолдану кезінде келесідей нәтижелер алынды: 
бірінші   топтағы   әйелдерде   анеуплоидиялар   деңгейі   12,8   %-дан   аспады,   ал 
екінші   топтағы   әйелдерде   ол   көрсеткіш   37   %-ды   құрады.   Сонымен   қатар 
әртүрлі   абберациялардың   кездесу   жиілігі   бойынша   аталған   топтарда 
айырмашылықтар   бар   екендігі   байқалды.   Келтірілген   мәліметтер   бойынша 
жүргізілген   зерттеу   жұмыстарымызда   әйелдің   жасы   мен   анеуплоидтық 
абберациялар   арасындағы   өзара   байланыстың   бар   екендігі,   яғни   белгілі   бір 
корреляцияның болатындығы анықталған. 
Алынған   мәліметтер   негізінде   келесі   қорытынды   жасауға   болады, 
анеуплоидтық абберациялары бар гаметалардың пайда болуына әйел жасының 
әсер   ететінінде   күмән   жоқ,   бірақ   бұл   құбылысты   түсіндіретін   көптеген 
гипотезалардың   болғанына   қарамастан   аталған   феноменнің   пайда   болу 
механизмдері әлі толық түсініксіз. Сәйкесінше гаметогенез барысында түзілетін 
анеуплоидтық   абберациялардың   алдын   алу   жолдары   да,   белгісіз.   Сондықтан 
қазіргі кезде адам ағзасынан тыс ұрықтандыру бағдарламасының нәтижесінде 
алынған   эмбриондарға,   FISH   әдісінің   көмегімен   имплантацияға   дейінгі 
генетикалық диагностика жүргізу маңызды болып табылады.
Ғылыми жетекші: б.ғ.к. Байқошқарова С.Б.
СРАВНИТЕЛЬНЫЙ АНАЛИЗ ЖИЗНЕННЫХ ЦИКЛОВ И 
ЦИТОПЛАЗМАТИЧЕСКИХ ГЕНОМОВ КРАСНЫХ И ЗЕЛЕНЫХ 
ВОДОРОСЛЕЙ
Остапчук Е.О.
Казахский Национальный университет им. аль-Фараби, Алматы, Казахстан
Исследованы   филогенетические   взаимоотношения   красных   и   зеленых 
водорослей.   С   этой   целью   проведен   анализ   жизненных   циклов   и   размеров 
цитоплазматического генома. 
При изучении красных и зеленых водорослей, обнаружены значительные 
различия в их жизненных циклах.
Состояние   и   развитие   жизненных   циклов   двух   групп   водорослей   (отд. 
Rhodophyta  и   отд.  Clorophyta)   могут   быть   обусловлены   усложнением 
цитоплазматического   генома.   При   сравнение   геномов   пластид,   нами 
обнаружено сходство консервативных участков, основного содержания. Наряду 
с   этим,   кодирующие   последовательности   антенных   белков  PSI  близки   у 
зеленых   и   красных   водорослей.   Митохондриальный   геном,   у   значительной 
части   зеленых   водорослей   имеет   большую   длину,   в   отличие   от   красных 

водорослей.   Например,  Prototheca  wickerhamii,   принадлежащая   к   зеленым 
водорослям   имеет   55328   пар   оснований,   а  Porphyra  purpurea  (красная 
водоросль) – 36753. Виды зеленых водорослей с размером митохондриального 
генома, близким размеру красных водорослей филогенетически более сходны с 
ними, чем виды с большим митохондриальным геномом. Отмечается высокая 
вариабельность   размера   митохондриального   ДНК   зеленых   водорослей   и, 
следовательно,   более   высокая   изменчивость   и   эволюционный   потенциал 
относительно отд.Rhodophyta с консервативным объемом генома.
Из этого, возможно следует, что красные и зеленые водоросли произошли 
от   одного   предка   –   фотосинтезирующей   бактерии,   путем   эндосимбиоза 
митохондрий. Причем эндосимбиоз проходил по трем линиям с образованием: 
1. Glaucophyta; 2. Rhodophyta; 3. Vizidiplantae (включая Clorophyta). Возможны 
следующие эволюционные сценарии:
1.
одноразовое   проникновение   аэробных   бактерий   в   клетки 
предшественников   красных   водорослей   и   многоразовое   –   в 
предковые клетки зеленых водорослей;
2.
одноразовое проникновение аэробных бактерий в предковые клетки 
красных и зеленых водорослей и их дальнейшая эволюция в составе 
водорослей (путем дупликации и рекомбинации).
Данные предположения носят предварительных характер в связи с малым 
числом объектов с расшифрованным цитоплазматическим геномом.
Научный руководитель: д.б.н., профессор Айташева З.Г.
СВЯЗЬ ПОЛИМОРФИЗМА ГЕНОВ РЕПАРАЦИИ С 
ПРЕДРАСПОЛОЖЕННОСТЬЮ К РАЗВИТИЮ РАКА ШЕЙКИ МАТКИ 
В КАЗАХСТАНСКИХ ПОПУЛЯЦИЯХ
Перфильева А.В., Абылкасымова Г.М., Мить Н.В.
Институт общей генетики и цитологии МОН РК, г.Алматы, Казахстан
Рак шейки матки (РШМ) занимает третье место в мире по заболеваемости 
и смертности женщин от онкологических заболевании. В Казахстане уровень 
заболеваемости   раком   шейки   матки   в   3-4   раза   выше,   чем   в   странах 
Европейского   сообщества.   Малоизученным   является   вопрос   о   генетической 
предрасположенности   к   этому   заболеванию.   В   последнее   время   в   качестве 
молекулярно-генетического маркера предрасположенности к развитию многих 
мультифакторных   заболеваний   рассматривается   полиморфизм     генов 
репарации   повреждений   ДНК.   Представляется   актуальным     изучение   их 
генетического полиморфизма и при развитии РШМ.
Целью данного исследования было выявление ассоциации полиморфных 
вариантов аллелей гена репарации   XRCC1 (Arg
194
Trp,  Arg
399
Gln) с развитием 
различных   патологии   эпителия   шейки   матки   (ЭШМ)   в   казахстанской 
популяции.
Препараты ДНК выделяли стандартным фенол-хлороформным методом из 
фокусов   патологически   измененной   (объем   выборки   –   120   человек)   и 
нормальной эпителиальной  ткани шейки матки (объем выборки – 36 человек). 

Изучение   точечного   полиморфизма   XRCC1  Arg
194
Trp   и     XRCC1  Arg
399
Gln 
проводили   путем   ПЦР   и   последующего   анализа   длины   рестрикционных 
фрагментов амплификатов. 
Было получено следующее распределение генотипов - в группе воспаление 
ЭШМ   XRCC1   Arg
194
Trp:  Arg/Arg  -  72%,
 
Arg/Trp   –  28%   и  XRCC1   Arg
399
Gln: 
Arg/Arg – 42%, Arg/Gln – 58%; в группе эрозия шейки матки XRCC1 Arg
194
Trp: 
Arg/Arg - 58%,
       
Arg/Trp – 31%, Trp/Trp – 11% и XRCC1 Arg
399
Gln: Arg/Arg – 
58%, Arg/Gln – 37%; Gln/Gln – 5%; в группе рак шейки матки XRCC1 Arg
194
Trp: 
Arg/Arg - 42%,
       
Arg/Trp – 58% и XRCC1 Arg
399
Gln: Arg/Arg – 64%, Arg/Gln – 
18%; Gln/Gln – 18%; в контрольной группе XRCC1 Arg
194
Trp: Arg/Arg - 67%, 
Arg/Trp – 28%, Trp/Trp – 5% и XRCC1 Arg
399
Gln: Arg/Arg – 56%, Arg/Gln – 39%; 
Gln/Gln – 5%.
Для   выявления   генотипов,   определяющих   предрасположенность   к 
развитию   канцерогенных   процессов   в     эпителии   шейки   матки,   определяли 
показатель   относительного   риска  OR.   Выявлено,   что   гетерозиготные   и 
гомозиготные   носители   мутации   гена     XRCC1   в   194   положении   имеют 
повышенный риск развития эрозий (OR=1,45, 95% CI – 0,56 – 1,46) и раковых 
процессов (OR=2,8, 95% CI – 0,96 – 3,60), в 399 кодоне – фоновых заболевании 
ЭШМ   (OR=1,70,   95%  CI  –   0,72   –   1,81).   Ассоциации   полиморфизма   XRCC1 
Arg
399
Gln с раковыми процессами в ЭШМ не выявлено.
Таким   образом,   проведенное   исследование   доказывает   вклад 
полиморфизма гена репарации повреждений ДНК XRCC1 в процесс развития 
патологических процессов в эпителий шейки матки в казахстанской популяции.
Научный руководитель: к.б.н., доцент Джансугурова Л.Б.
МӘДЕНИ ӨСІМДІКТЕРДІҢ ӨНІМ ҚҰРУЫНДАҒЫ МИКОРИЗАЛЫ 
САҢЫРАУҚҰЛАҚТАРДЫҢ РӨЛІ
Примкулова Ж.Ж.
әл-Фараби атындағы Қазақ Ұлттық университеті, Алматы, Қазақстан, 
Zhan86.86@mail.ru
Микориза   –   бұл   көптеген   әртүрлі   өсімдіктер   мен   саңырауқұлақтардың 
тамырларында қалыптасатын симбиотикалық құрылым. Бұл симбиоз қоректік 
жағынан екі бағытта қарым қатынаста болады. Біріншіден, саңырақұлақтарға 
көмірсу   қорын   және   өсімдіктерге   бейорганикалық   қоректік   заттарды 
тасымалдайды. Екіншіден, өсімдік тамыры мен топырақтың арасындағы шекті 
(критическое) байланысты қамтамасыз етеді.
Саңырауқұлақ   пен   өсімдік   иесінің   тамыр   жүйесінің   арасындағы 
симбиоздық қарым-қатынастардың болуы – табиғатта кең таралған құбылыс.
Микориза биологиясын білу шаруашылық-экономикалық, ғылыми маңызы 
бар өсімдіктер дамуының экологиясын,  ерекшелігін білуге мүмкіндік береді. 
Ауыл шаруашылығы өсімдіктерінің өнімі көптеген факторларға байланысты. 
Соның бірі – микориза түзетін саңырауқұлақтардың тіршілігі. Барлық жабайы 
өсетін   және   мәдени   астық   тұқымдастардың   барлығы   дерлік 
саңырауқұлақтармен симбиоз түзеді. Астық тұқымдастар қандай ландшафты-

географиялық   аймақта   өссе   де   бәрінде   арбускулалы-везикулалы   микориза 
түзетін саңырауқұлақтар кездеседі.
Микоризаның   өсімдікке   оң  әсері   тек   минералдық   заттармен   қамтамасыз 
етумен ғана шектелмейді. Әдебиеттердегі  мәліметтер бойынша микоризаның 
түзілуі   жапырақтар   ауданын   5   рет,   транспирация   жылдамдығын   100%-ға, 
хлорофилдердің мөлшерін 28%-ға, фотосинтез процесінің жылдамдығын 68%-
ға көтеріп қана қоймай, микоризаның топырақ пен ксилема арасындағы ылғал 
мөлшерінің айырмашылығын азайтып, устьиценің ауа ылғалдылығына әсерін 
екі есе жоғарылатады.
Сондай-ақ   микоризалық   саңырауқұлақтардың   индольді   өсу   заттарын 
(ауксиндерді) түзетіні дәлелденген. Олар – төменгі концентрацияда тамырдың 
жақсы өсуіне әсер етіп, ал жоғары концентрацияда өсуін тежеп, бірақ жанама 
тамырлардың түзілуі мен шашақтануына ықпал етеді. Ауксиндер тамырлардың 
морфогенезіне   ғана   емес,   микоризаның   физиологиялық   қызметіне   – 
клеткалардың   өткізгіштігін   арттырып,   крахмалдың   гидролизіне   және 
қанттардың   орын   алмастыруына   әсер   етеді.   Микоризадағы   симбионттардың 
бір-бірімен өз ара әсері, сондай-ақ кининдер, витаминдер, антибиотиктер және 
басқа да заттар арқылы іске асады.
Арбускулалы   микориза   –   табиғатта   кеңінен,   яғни   барлық   климаттық 
зоналарда:   арктикалық   тундрадан   бастап   тропикалық   зонаға   дейін,   таулы 
аймақтарда   және  жазық  далаларда  кездеседі.  Микоризаның  бұл  түрі  жоғары 
сатыдағы   өсімдіктердің   тамырлары   мен   Glomales   (Zhgomycetes   класы) 
қатарының   микроскопиялық   саңырауқұлақтарының   табиғатта   кең   тараған 
симбиотикалық   құрылым.   Қожайын   өсімдік   пен   эндомикоризалы 
саңырауқұлақтардың   арасында   симбиотикалық   қарым-қатынас   қоршаған 
ортаның   жағымсыз   факторларына   өсімдіктің   төзімділігін,   ауырметалдар   мен 
улануға   төзімділігін   жоғарылатады.   Эндомикоризалы   саңырауқұлақтар 
өсімдіктердің металдарды қабылдауды реттеуі туралы мәліметтер де бар.
Зерттеулер нәтижесінде микоризалы өсімдіктердің  (Phaseolus vulgaris L., Zea 
mays L.)  жер   беті   және   жер   асты   мүшелерінің   жақсы   дамуына,   негізгі   және 
қосалқы   тамырлардың   көрсеткіштері   бақылау   вариантымен   салыстырғанда 
әлдеқайда   жоғары   болатынын   көрсетеді.   Сәйкесінше,   тамыр   жүйесі   топырақ 
қабатына   қатты   тереңдеп,   қосалқы   тамырлар   саны   көп   болғанда,   өсімдіктің 
өнімі де жоғары болатыны белгілі болды.
Ғылыми жетекшісі: б.ғ.к. Қуатбаев А.Т.
РАЗНООБРАЗИЕ КОЛОВРАТОК ОЗЕРА МАРКАКОЛЬ
Ракыбаева А.А.
Казахский Национальный университет им. аль-Фараби; 
Институт гидробиологии и экологии, г.Алматы, Казахстан
Материалы для исследования коловраток были собраны в период с 11 по 
20 июня 2008 года в различных района озера Маркаколь. Всего отобрано 11 
проб зоопланктона. Проб отбирали тотально, сетью Джеди процеживали толщу 
воды от дна до поверхности. Пробы фиксировали на месте 40% формалином, 

добовляя его в пробу до концентрации 4%. Обработка материала проводились в 
институте   гидробиологии   и   экологии.   Для   идентификации   коловраток 
использовали определитель Л.А. Кутиковой «Коловратки фауны СССР»(1970) 
и микроскоп МСХ – 300.
В   зоопланктоне   озера   Маркаколь   выявлено   14   видов   коловраток, 
относящихся   к   7   родам,   5   семействам   и   3   отрядам.   Наиболее   массовыми   и 
широко   распространёнными   являлись  Bdelloida   sp.,   Synchaeta   pectinata 
Ehrenberg,  Asplanchna   priodonta   priodonta  Gosse,  Keratella   cohlearis   cohlearis 
Gosse,  Kelliakottia   longishina   longispina  Kellicott,  Filinia   longiseta   longiseta 
Ehrenberg,  Keratella quadrata quadrata  Muller – встречаемость 80–100%. Редко 
встречались  Polyarthra  sp., Brachionus quadridentatus quadridentatus  Hermann, 
Euchlanis   sp.,   B.   quadridentatus   melheni  Barrois   et   Daday,  B.   quadridentatus 
hyphalmyros Tschugunoff, Keratella quadrata reticulate Carlin, K. tropica Apstein – 
менее 30% встречаемости.
В открытой пелагиали фоновыми видами являлись S. pectinata, A. priodonta 
priodonta, B. quadridentatus  quadridentatus, K. cohlearis  cohlearis, K. quadrata  
quadrata, K. longishina longispina, Bdelloida sp., F. longiseta longiseta. Комплексы 
литорали   представлены   коловратками  S.   pectinata,   A.   priodonta   priodonta,   B. 
quadridentatus   quadridentatus,   K.   cohlearis   cohlearis,   K.   quadrata   quadrata,   K.  
longishina longispina, Bdelloida sp., F. longiseta longiseta Polyarthra sp., Euchlanis 
sp.,   B.   quadridentatus   melheni,   B.   quadridentatus   hyphalmyros,   K.   quadrata 
reticulate, K. tropica.  Видовой состав коловраток литорали был разнообразнее, 
чем в пелагиали.
Разнообразие   сообщества   коловраток   оценивали   по   индексу   Шеннона-
Уивера.   Индекс   разнообразия   зависит   от   доли   видов   в   численности   или 
биомассе сообщества. Если доля одного вида в численности или в биомассе 
велика,   то   индекс   разнообразия   уменьшается.   В   целом   для   озера   средние 
значения индекса разнообразия сообщества коловраток составили 1,65 бит/экз 
(по   численности)   и   0,88   бит/мг   (по   биомассу).   Согласно   значениям   индекса 
Шеннона-Уивера,   разнообразие   коловраток   в   пелагиали   (1,5   бит/экз   и   0,72 
бит/мг)   меньше,   чем   в   литорали   (1,9   бит/экз   и   1,4   бит/мг),   из-за   более 
выраженного доминирования нескольких видов.
Научный руководитель – к.б.н. Крупа Е.Г. 
СОСТОЯНИЕ ПЕРЕКИСНОГО ОКИСЛЕНИЯ ЛИПИДОВ И 
АНТИОКСИДАНТНОЙ СИСТЕМЫ ОРГАНИЗМА ПРИ ВИТИЛИГО
Саатов Б.Т., Умеров О.И.
Институт биохимии АН РУз., Ташкент, Узбекистан. е-mail
:
 
saatov
 
 @
   uzsci
 
 .  net
   
Витилиго - многофакториальное заболевание человека, характеризующееся 
появлением   белых   пятен   в   коже   больных.   В   последние   годы   отмечается 
интенсивный   рост   числа   больных   витилиго     во   всем   мире.   Тем   не   менее 
этиопатогенез   и   эффективные   методы   лечения   этого   дерматоза   все   еще 
окончательно не выяснены. Существует ряд гипотез, объясняющих механизм 

возникновения   витилиго.   Среди   них   наиболее   распространенным     является 
развитие окислительного стресса в организме больного. Однако, эта гипотеза 
также   остаётся   окончательно   не   принятым,   из-за   малочисленности 
проведенных   исследований   и   отсутствия   убедительных   экспериментальных 
данных.   Исходя   из   вышеуказанных   целью   данной   работы   является 
сравнительное   изучение     интенсивности   перекисного   окисления   липидов 
(ПОЛ) и активности фермента антиокислительной системы (АОС) – каталазы в 
коже и сыворотке крови здоровых лиц и больных витилиго. 
ПОЛ определяли по содержанию малонового диальдегида (МДА) согласно 
методике И.Д. Стальной и соавторов (1977), а активность каталазы по М.А. 
Королюк и др. (1988).
Результаты исследования показали, что у больных витилиго  наблюдается 
достоверное увеличение содержания МДА в сыворотке крови  по сравнению с 
показателями здоровых лиц. Так, если концентрация МДА в сыворотке крови 
здоровых лиц   составляет в среднем 1,57 нмоль/мг белка/мин, то у больных 
витилиго   этот   показатель   равняется   в   среднем   2,6     нмоль/мг   белка/мин.   В 
противоположность   вышеуказанным   данным,   активность   каталазы   в   крови 
больных   витилиго   была   значительно   ниже,   чем   в   контроле.   Активность 
каталазы в сыворотке крови здоровых лиц была равна в среднем - 60,15     а у 
больных витилиго – 45,61 мкат/л.
Показатели   ПОЛ   и   АОС   в   коже     больных   витилиго   подвергаются 
аналогичным изменениям как и в сыворотке крови.
У   больных   витилиго   как   в   непораженной,   так   и   в   депигментированной 
участках кожи происходит резкое повышение содержание МДА по сравнению с 
нормой. В коже здоровых лиц концентрация МДА составляло в среднем 3,78 
нмоль/мг белка/мин, а в непораженных и пораженных  участках кожи  больных 
витилиго   этот   показатель   был   равен,   соответственно,   14,5   и   12,5   нмоль/мг 
белка/мин. В отличие от нормы в пораженных и  непораженных  частях кожи 
больных   витилиго   активность   каталазы   снижалась   на   14,4   и   19,9%, 
соответственно.
Таким образом, результаты наших исследований свидетельствуют о том, 
что при витилиго происходит значительный дисбаланс в системе ПОЛ –АОС, 
что приводит к накоплению в крови и коже больных токсических радикалов 
переокисления   липидов.   Известно,   что   гомеостаз   в   организме,   во   многом, 
зависит   от   соотношения   интенсивности   ПОЛ   и   мощности   антиоксидантных 
систем, удерживающих ПОЛ на стационарном уровне. Любые нарушения этого 
соотношения   приводит   к   изменению   физиологических   функций   и   развитию 
патологических   состояний.   Следовательно,   это   положения   является   мощным 
аргументом   в   пользу   гипотезы   о   важной   роли   оксидативного   стресса   в 
патогенезе  витилиго. 

жүктеу/скачать 2,39 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: