Микробқа қарсы химиопрепараттар және антибиотиктер: түсінігі; алыну көзі, тәсілдері, химиялық құрылымы, спектрі, механизмі және әрекет түрі бойынша жіктелуі

Клиника серотерапиялық асқынулардың төрт негізгі нұсқасын ажыратады: анафилактикалық шок, сарысу ауруы, қос анафилактикалық реакция, Артус феномені.Анафилактикалық шок сарысуды енгізгеннен кейін бірден пайда болады. Сарысу ауруы сарысуды енгізгеннен кейін 6-12 күннен кейін (инкубациялық кезең) дамиды. Бұл асқыну безгегімен, шырышты қабықтың ісінуімен, лимфаденитпен, макулопапулярлы бөртпемен көрінеді. Сарысу ауруының даму жиілігі енгізілген сарысу мөлшеріне және ондағы балласт протеиндерінің болуына байланысты. Соңғы жылдары жоғары тазартылған сарысуды (диаферм әдісі) қолдануға байланысты бұл асқыну сирек кездеседі. Қос анафилактикалық реакция бір науқаста бірінші анафилактикалық шоктың, содан кейін қан сарысуының ауруымен сипатталады. Артус феномені сарысуды бірінші қабылдаудан кейінгі 6-шы күннен кейін ұзақ уақыт қабылдағанда пайда болады. Бұл жағдайда қайталап енгізу орнында ауыр некротикалық процесс дамуы мүмкін. Анафилактикалық шоктың алдын алу үшін сарысуды енгізер алдында жеке пациенттің енгізілген препаратқа реакциясы бағаланады, алдымен 1:100 (тері ішіне, 0,1 мл), содан кейін тері астына (жергілікті препарат, 0,1 мл), содан кейін бүкіл доза ( Көрсеткіштерге сәйкес бұлшықетке немесе көктамыр ішіне). Аллергия болған жағдайда сарысу қарқынды терапия бөлімінде ГКС «жабыны» астында немесе анестезиямен енгізіледі. Безредки әдістері (А.М. Безредка) – жұқпалы аурулардың спецификалық профилактикасы мен емдеуінде қолданысын тапқан десенсибилизация, ауызша вакцинация, тірі сенсибилизацияланған вакциналармен иммундау әдістері. Олардың ең көп тарағаны – антитоксикалық, бактерияға қарсы немесе вирусқа қарсы гетерогенді сарысуларды (жылқыдан немесе басқа жануардан алынған) профилактикалық немесе емдік мақсатта енгізгенде анафилактикалық реакциялардың алдын алу үшін қолданылатын десенсибилизация әдісі

2. Аллергендер, оларды дайындау және қолдану. Жұқпалы аурулардың аллергологиялық диагностикасының принципі

Аллергендер – бұл химиялық заттар ағзаға түскен кезде оларға сенсибилизация шақырады. Екі үлкен топқа бөлінеді: экзоаллергендер, эндоаллергендер. Дәрілік аллергендер – дәрілердің кері әсерін негізін иммунологиялық механизмдер ерекшелігі құрады, басқа дәрілердің кері әсерінен дәрілік аллергияның айырмашылығы (мөлшерден тыс, идиосинкразия, токсикалық метаболиттердің құрылуы және басқалар). Көріністі аллергиялық қасиетпен бөтен қан сарысуы, гормондар, ферменттер, адам қанынан алынған белок препараттарынан тұрады. Сонымен, көптеген дәрілік препараттар – бұл салыстырмалы жай химиялық қосылыс белок емес – гаптендер. Сенсибирленуші әсер үшін олар толық антигендерге айналуы керек, қайтымсыз химиялық (ковалентті) байланыс белок-тасымалдаушы құру жолымен жетеді. Дәрілік аллергияның өсуіне генетикалық бейімділік анық орын алады. Одан басқа да факторлар, дәрілік аллергияға бейімділік, иммундық жүйе қызметінің бұзылуының болуы мүмкін, бұл медикаменттерді ұзақ Аллергендерге қарсы сезімталдықтың жоғарылауы аллергияға әкелсе, иммундық реакциялар торшаларды, ұлпаларды зақымдайды. Аллергияның дамуы иммунитеттің бұзылуымен немесе төмендеуімен жүреді.

2. 
   
   
   жүктеу/скачать 103,6 Kb.
   
   Достарыңызбен бөлісу: