Несіпбек Айтұлы Бәйтерек I
Ер жiгiт туғаннан соң елге – қанат
жүктеу/скачать 69,98 Kb.
|
БӘЙТЕРЕК
| Ер жiгiт туғаннан соң елге – қанат,
Өзiңе байтақ дала ендi аманат! Тасыған дариядан өте алмассың, Iздесең таяз өткел жар жағалап! Атаның ақ жолынан айнымастан, Арыстар арпалысқан айбыны асқан. Нағыз ер намысы бар халқын ойлар, Кiргенше қара жерге қойнын ашқан! ...Осылай аян бердi хан бабасы, Жұмбағын бiле бермес жан баласы. Керуенi көп заманның көлбең қағып, Көшедi көз алдынан тау-даласы. Күркiреп жауар күндей қанша қаған, Өздерiн Тәңiрiмен тең санаған. Халқының қотыр тайын жегiзбеген Қасқырдай көп дұшпанға анталаған. Естеми, Бумын, Бiлге, Күлтегiнге Жетедi адамзатта кiм тегiнде?! Тасқа ойып жазып кеткен өсиетi Қасқайып қара жердiң тұр төрiнде! Арт жақта ұрпақ бар деп жоқтап алар, Айтарын түгел айтып кеткен олар. Тәндерi топырақта жатқанменен, Жандары жайсаңдардың көкте болар. Уақыттың кiм батпаған тереңiне, Елiм деп еңiрептi ер Едiге. Жұртының жел жағына жанын тосып, Солардай бола алмаса керегi не?! Ерлiктiң өшкен едi салты қашан, Өмiрi қаhарманның халқына тән. Түбiне солардың да жеткен жоқ па Айыр тiл, алауыздық алты бақан. Өткеннiң өкiнiшi өткiр қандай, Мәңгiлiк есте сақта деп тұрғандай. Бес күндiк берекесiз боқ дүние, Дариға, кiмдерге опа таптырғандай?! Мойнында міскiндердiң талай күнә, Төндiрген соқыр тұман арайлыға. Арс етiп ала түссе таңғалмайды Қапқандар Абылайды, Абайды да. Көп болса сөз батады жалқы жанға, Қызғаныш қызыл өртi шарпығанда. Шаң жұғып шашасына көрген емес, Артында асқар таудай халқы барда! Иiлмес батса-дағы басы қанға, Қашанда батыр халық жасыған ба? Жағаны жуып-шайып кетпес пе едi Арындап асау өзен тасығанда. Жұртының жеткiзбесе баққа қолын, Не керек иеленiп тақтан орын? Патша аз ба пәтуасыз ғұмыр кешкен, Кiм iздер құнсыз басын жоқтап оның? Көк семсер жарқылдамас жүз болмаса, Көсемнiң несi көсем iз қалмаса? Сiрессе тағдыр деген суық мұхит, Кемедей күтiрлетiп мұз жармаса?! Көсем бе көптiң сөзiн айта алмаса, Түскенде ауыр салмақ қайқаңдаса? Түгендеп төңiректiң төрт бұрышын, Есесiн елдің кеткен қайтармаса?! Қалады көпке берген анты қайда, Тұрмаса ел парызы әр күн ойда? Гауhардай тұңғиықтан табылмаса, Көбiктей су бетiнде қалқымай ма? Патшасы болғанменен қанша дана, Қадiрлi ел бақыты жанса ғана. Ұлтының ұл қаша ма азабынан, Емес пе қазағынан жан садаға! Бекiтсе астананың iргетасын, Көрсетер күдiрейтiп кiм жотасын? Күңiренткен қаралы күн қайтып келмес Қазақтың көрде жатқан күллi атасын! Бiреулер әурешiлiк дер де мұны, Көшiрiп босағаға төрдегiнi. Қияға қиял жетпес құлаш ұрды Қайтпаған таудан-тастан өр көңiлi. Жәрдемiн аямаса Хақ тағала, Пәрменi Президенттiң тоқтала ма? Жарлыққа қолын қойды нық сенiммен, Астана ауыссын деп Ақмолаға! Сарыарқа – сайын дала, жер кiндiгi, Баянды Байтағымен елдiң күнi. Қазағым, көш көлiктi болсын ендi, Көтерген жолда қалмас Нардың жүгi!.. VIII
Кiм сенi тоқтатады бүгiн жасқап?! Астана Ақмолаға келе жатыр, Айбынды Нұрсұлтандай ұлың бастап! Желбiреп көштiң алды жалаулайды, Арқаға аққан судай ел аунайды. Тапсыр да тағдырыңды ер соңынан, Ер туып екi қайта жаралмайды. Арқаның асау желi борандайды, Бiрақ та көшке бөгет бола алмайды. Ақтүтек қайта айналып соққанменен, Ақсүйек заман жұты оралмайды. Бұл жердi бабаң қорғап жат қолынан, Түспеген күндiз-түнi ат жалынан. Асыңа қыл аяғы шыбын қожа, Айырылсаң қара қазан қақпағынан. Қайтқаны осы емес пе кеткен есең, Бiрiңдi-бiрiң қағып шеттемесең. Япыр-ау, не қыл дейсiң бұдан артық, Үстiнен қыл көпiрдiң өт демесең! Салған соң кең толғанып көпке кеңес, Аяулы Алматысы өкпелемес. Алдымен Елбасының жүрегiнде, Астана жерде де емес, көкте де емес! Ағайын, артық сөйлеп құлаштама, Тұнығын туған елдiң ластама! жүктеу/скачать 69,98 Kb. Достарыңызбен бөлісу:
|