Өлеңдер, толғаулар, балаларға

193 
 
Жолдар қалды жіптей боп. 
 
Тастар болды түймедей, 
Талдар болды инедей... 
 
Өрлей берсем әріге, 
Кішірейер әлі де. 
 
 
 
 
 
 
 
БІРІ ҚОРҒАН БІРІНЕ 
 
Қауіп барын сезінсе, 
«Келіп қалды, ойбай!» – деп, 
Суырларға өзінше 
Хабар берер торғай кеп. 
 
Шақылдаса көп суыр, 
Торғайға айтып мың алғыс: 
«Неге шу боп кетті бұл?» –  
Деп шулайды ұлар құс. 
 
Дүрліктіріп тау ішін, 
Олар берсе нақ хабар: 
Ести сала дауысын, 
Тау ешкілер сақтанар. 
 
Қылп етсе: «Сақ болыңдар!» –  
Деп шуласар күніге. 
Әрқашанда момындар 
Бірі қорған біріне. 
 
 
 
 
 
 
 
 
ЕКІ БАЛА 

194 
 
 
Су-су болып Нұрымбек, 
Үйге кірді дірілдеп. 
Шошып қалды мамасы: 
«Не боп кеткен түрің?» – деп. 
 
Пеш жанып тұр гуілдеп: 
«Кел, қасыма, жылын!» – деп. 
Ақ таңертең кетіп ең, 
Қайда жүрдің бүгін?» – деп. 
 
Отын жарып Білімбек, 
Үйге кірді күлімдеп. 
Мәз болып тұр мамасы: 
«Менің алтын күнім!» – деп. 
 
Пеш жанып тұр гуілдеп; 
«Дұрыс болды мұның! – деп.- 
Енді біраз ойнап кел, 
Шаршадың ғой бүгін!» – деп. 
 
 
 
 
ТАҢБАЛЫ ТАС 
 
Көне ғасыр көзіндей, 
Бабалардың сөзіндей, 
Көрген адам таң қалар, 
Таста талай таңба бар. 
 
Жатыр онда сыр қанша, 
Жатыр онда жыр қанша! 
Батылдық бар, ерлік бар, 
Ерендік бар, елдік бар. 
 
Қиындыққа бас қойып, 
Жазып кеткен тасқа ойып. 
Көз кезіксе танитын, 
Оқыр баба тарихын... 
 
 
 
 

195 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
АЯНЫШ 
 
Аңдып жүріп, әйгілеп, 
Қасқыр тартты тайды кеп. 
«Қасқыр тартса, – деген бар, –  
Тай кетеді бәйге боп». 
 
Жүйрік болар жылқыны 
Сезіп қасқыр құлқыны, 
Тартады екен: «Өзіме  
Жетпесін, – деп, бұл түбі». 
 
Қара санын қан бояп, 
Жараланған тайды аяп: 
-Алып берем өшіңді! –  
Деп қойды оған Майлыаяқ. 
 
 
 
 
 

196 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
САҒАТТЫҢ СӨЗІ 
 
Тұра алмаймын түк үнсіз, 
Шықылдаймын тынымсыз. 
Уақыт сөйлей алмастай 
Менің екі тілімсіз. 
 
Ғасырлармен құрдаспын, 
Тәуліктермен сырласпын. 
Адам менен уақыттың 
Ортасында тілмашпын! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

197 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ДӨҢГЕЛЕГІМ, ДӨҢГЕЛЕН! 
 
Зырылдатып мен келем. 
Жазықпенен, дөңменен, 
Еңіспенен, өрменен, 
Дөңгелегім, дөңгелен! 
 
Шаршамаймын мен деген, 
Дөңгелегім, дөңгелен! 
Орғып-орғып өте шық, 
Не жатса да көлденең. 
 
Желге омырау ашамын, 
Белден-белді асамын. 
Зырылдайды қос педаль, 
Кезек аяқ басамын. 
 
Дөңгелегім, зырқырат, 
Ізіңнен шаң бұрқырат. 
Көрейінші бір сынап, 
Бағайыншы бір шыдап. 
 

198 
 
Келем күшті салып бар, 
Кезім келді қалықтар. 
Дөңгелегім, ұш, кәне, 
Атама тез алып бар! 
 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
КІМ ТАЗА? 
 
Түлкі қарға аунайды, 
Аунамайды шаңға бір. 
Есек шаңға аунайды, 
Аунамайды қарға бір. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

199 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҰҚСАСТЫҚ 
 
Ырылдайды сұр күшік, 
Қырылдайды сұр мысық. 
Бірін бірі ала алмай, 
Жүргендері тырмысып. 
 
Тиіп кетсе жұғысып, 
Бөденедей жұлысып, 
Ағайынды екеу жүр, 
Жүйкелері тырысып. 
 
Ит пен мысық ешқашан, 
Деген емес достасам. 
Қояр бірақ қолма-қол, 
Бір ақырып тастасаң. 
 
Мыналарға дауа жоқ, 
Қоймайды бір бала боп. 
Бірі тисе маса боп, 

200 
 
Бірі шағар ара боп. 
 
Жүргендері безеріп, 
Соңдарынан сөз еріп. 
Ит пен мысық емес қой, 
Екеуіне не жорық? 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 ҚОРҚЫНЫШ 
 
Жолда келе жатыр ем, 
«Қош!» – деді де күн батты. 
Әншейінде батыр ем, 
Қорқып кеттім тым қатты. 
 
Ымыртта көз байланған, 
Келемін үн шығармай. 
Үңірейген сайлардан 
Аю атып шығардай. 
 
Жүрек кетті дүрсілдеп, 
Дию есік қаққандай. 
Қарсы алдымнан: «Кімсің?» – деп, 
Біреу келе жатқандай. 
 
Қызыл қасқыр алдымда 
Қызыл тілі салақтап: 
«Бала, келіп қалдың ба?» –  
Деп тұрғандай жалақтап. 
 
Есім шыға уайыммен 
Жан-жағыма алақтап, 
Желіп келем тайыммен, 

201 
 
Екі етегім далақтап. 
 
Тебінемін тепеңдеп, 
Жүрген сайын жасқанып. 
Қашан ұстар екен деп, 
Ту сыртымнан бас салып. 
 
Шуылдайды құлақ та, 
Елең қаға беремін. 
Ештеңе жоқ бірақ та, 
Әзірге аман келемін. 
 
Міне, алдымнан ит үрді: 
«Келдің ғой, – деп, -кеш мүлде?». 
Сезіп қалып сиқымды, 
Күлмесе екен ешкім де! 
 
 
 
 
 ДОЙБЫ ОЙНАЙМЫН 
 
Дойбы ойнаймын, дойбы ойнаймын, 
Кімді болсын мен қоймаймын! 
«Үш алысқа» ойлансам да, 
«Екі алысқа» ойланбаймын. 
 
Қарсыласқа қырыстанам, 
Ылғи тосын жүріс табам. 
Қайтып алып көргенім жоқ, 
Тасымды да бір ұстаған. 
 
Жүрем қиғаш-қиғашынан, 
Үш тас беріп, «Биге» шығам. 
«Қос үйге» де кіріп шығып, 
Барып «Ұзын үйде» отырам! 
 
Дойбы ойнаймын, дойбы ойнаймын, 
Әкемді да мен қоймаймын. 
«Үш алысқа» ойлансам да, 
«Екі алысқа» ойланбаймын! 
 
 
 

202 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
МЫСЫҚТЫҢ ҚИЯЛЫ 
 
Көрді дағы жирафты, 
Мысық мұртын ширатты: 
«Болсам, шіркін, осындай 
Мен де ұзын сирақты! 
 
Қарар едім паңдықпен, 
Қорқар еді аң біткен. 
Көрмес едім қорлықты, 
Бүйтіп тышқан аңдып мен. 
 
Арыстанды талар ем, 
Жолбарысты алар ем. 
Ұйпаланып жүрмес ем, 
Ойнап титтей баламен! 
 
Бәрін қырып-жояр ем, 
Төбелерін ояр ем. 
Майлыаяқты малай ғып, 
Зыр жүгіртіп қояр ем!». 
 
Деп қиялдап бір өтті, 
Сөйткенше ит «ыр-р» етті. 

203 
 
Бағжаң қағып мысекең, 
Жай түскендей дір етті... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
МЫСЫҚТЫҢ АШУЫ 
 
Ін аңдыды күнімен, 
Мысықты аштық қысқан ба? 
Шықпай қойды інінен, 
Қауіптеніп тышқан да. 
 
Көзі кетті шатынап, 
Тап болғандай қырсық бір: 
«Шықпайсың ба, ақымақ!» –  
Деп, тышқанға ұрсып тұр. 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

204 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
БАЛА БАҚА 
 
Бала бақа жолға кеп, 
Тырбаңдады. 
Анасы айтты: «Барма!» – деп, 
Тілді алмады. 
 
Секіргенін қылтыңдап, 
Ол қоймады. 
Қайта-қайта жылтыңдап, 
Жолда ойнады. 
 
«Тамаша, – деп, расында, 
Жол дегенің!» –  
Еске алмады машина  
Дөңгелегін. 
 
Машина өтті жентектеп 
Қара жолды. 
Бала бақа шелпек боп 
Қара берді... 
 
 
 
 

205 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ШЫБЫННЫҢ САПАРЫ 
 
Деген еді «ала кет!» 
Ала кетті самолет. 
Самолетте келеді 
Қара шыбын әуелеп. 
 
Шыжып тұрған күн еді, 
Ташкент жақта жүр еді. 
Енді үңіліп биіктен, 
Мәз-мейрам боп күледі. 
 
Осынау бір «алыппен» 
Саяхаттап дәніккен. 
Талай қала көрген ол, 
Қатар ұшып халықпен. 
 
Бір емес қой мінгені, 
Ойына түк кірмеді. 
Самолеттің ұшатын 
Бағытын да білмеді. 
 
«Жақсы болды мұным!» – деп, 
Келе жатыр күлімдеп. 
Тегін көлік, тегін ас, 

206 
 
Шығатұғын шығын жоқ. 
 
Москва ма, Қырым ба? 
Барса болды шыбынға. 
Сайрандаған сан рет 
Ашхабадтың құмында. 
 
Асып Памир тауын да, 
Барып қайтқан Кабулға. 
Дели де бір, бір оған 
Мына тұрған ауыл да. 
 
Оралып сан сапардан, 
Озғаннан соң қатардан, 
Қара шыбын қаңғыбас, 
«Саяхатшы» атанған. 
 
 
Бұлттан асып әуелеп, 
Мұзды мұхит, кәне, деп, 
Солтүстікте жақындап, 
Келе жатыр самолет. 
 
Қалдырып жаз, көктемді, 
Асып қиыр көп белді, 
Ұша-ұша, самолет 
Тундраға кеп қонды. 
 
Мұнда боран үйіріп, 
Қар жауып тұр құйылып. 
Жолаушылар алыпты  
Тегіс қалың киініп. 
 
Шыбын отыр шыға алмай, 
Қыстан шошып мынандай. 
Аялдаса самолет, 
Не боларын ұға алмай. 
 
«Неге мұнда күн жоқ?!» – деп, 
Зар қағады дірдектеп. 
Аман қайтса осыдан, 
Өз жайына жүрмек боп... 
 
 

207 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҚОРҒАНЫС 
 
Баласы үшін жорғалап, 
Жәндік те ойлар қауіп бір. 
Қарақұстан қорғалап, 
Балапанын тауық тұр. 
 
Қорқып аяқ басуға, 
Елеңдетіп құлағын, 
Тау ешкі шың басында 
Күзетіп тұр лағын. 
 
Ара түспей қояр ма, 
Үзіп берер өзегін: 
Қоян екеш қоян да 
Күзетеді көжегін. 
 
Құс та ұясын қорғайды, 
Қыран тіпті қалғымас. 
Сұр жыланнан сорлайды, 
Торғай менен қарлығаш... 
 
Ой жүгіртсең аңдап бір, 
Қалмас қауіп сезілмей. 
Шекарада солдат тұр 

208 
 
Күндіз-түні көз ілмей!.. 
 
  
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ЖАМАН-АҚ 
 
Балақ жүні жалпылдап, 
Қара төбет сабалақ 
Жүгіретін балпылдап, 
Көрінгенге абалап. 
 
Қалмаған соң арпылдап, 
Теуіп кетті тағалы ат. 
Қала берді қаңқылдап, 
Сүйкімсіздік жаман-ақ.. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

209 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ӘТКЕНШЕКТІҢ ӘУЕНІ 
 
Құлашымды сермесем, 
Бөбектерді тербетем. 
Алақанда әлдилеп, 
Биік-биік өрлетем. 
 
Балалармен біргемін, 
Бала-тілі – білгенім. 
Тек солардың әуені- 
Айтатыным бір менің. 
 
Барлық елдің бөбегі 
Мені жақсы көреді. 
Ұшам деген балаға 
Қанат болғым келеді. 
 
Қарлығаштай көлбеген 
Қандай әсем тербелем! 
Өмір бойы сәбиді 
Арқалаумен мен келем. 
 
Ортасында баланың  
Күн бойы асыр саламын. 
Қас қарайып, кеш батса, 

210 
 
Сәл мұңайып қаламын... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ӘРКІМНІҢ ӨЗ ӘНІ БАР 
 
Әр нәрсенің мәні бар. 
Әркімнің өз әні бар. 
Ән айтады әрқалай, 
Жердегі жан-жануар. 
 
Тынбай жазы-қыста әман, 
Құбылтады құстар ән. 
«Әйгілі» әнші әтеш те, 
Демесең бір ұшпаған. 
 
Жазда көлге барсаң бір, 
Қаз-үйректер ән сап жүр. 
Ал топтасқан тырналар, 
Аумай қалған ансамбль. 
 
Болсын құстың қандайы, 
Тақылдайды таңдайы. 
Гастрольге шығады 
Әнші бұлбұл арнайы. 
 
Ән айтады аң біткен, 
Өзінше бір сәндікпен. 
Естіледі жағымды үн 

211 
 
Жәндік екеш жәндіктен. 
 
Өз әуенін бақа айтар, 
Мойнын көкке қақайтар. 
Бақылдаған дауысын 
Барған сайын қатайтар. 
 
Шегіртке де шырылдар, 
Өзінше әні-шырын бал. 
Борсаңдаған борсық та 
Бірдеңе деп қырылдар. 
 
Ызылдайды маса да, 
«Әнші содан аса ма?» 
Қасқыр екеш қасқыр да 
Ұлиды ғой тасада. 
 
 
Бәрі, бәрі айтады ән, 
Қайталайды қайтадан. 
Апанында әндетер 
Маймақ аю майтабан. 
 
Ән айтылар тоқтықта, 
Қуанышта, шаттықта. 
Ән айтылмас жоқтықта, 
Ән айтылмас аштықта. 
 
Тауып жүр ғой мың бөлек, 
Әрқайсысы бір қорек. 
Жүру үшін әндетіп, 
Мәңгі бейбіт күн керек. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

212 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ӘРКІМ ТІЛЕР ӘРҚАЛАЙ 
 
Торғай отыр: 
«Төгілсе екен қоқым!» – деп. 
Торай отыр: 
«Батпақ аз!» – деп, опық жеп. 
Қара тай тұр: 
«Батпасын ер-тоқым!» – деп. 
Балақай тұр: 
«Көп болса екен досым!» – деп... 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

213 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
СЫПЫРҒЫШТЫҢ ӘНІ 
 
Төрден төмен келемін, 
Өрден төмен келемін! 
Қоқыс жатса жолымда, 
Көкжелкеден перемін! 
 
Саған мұнда кім керек, 
Мазамды алма күнде кеп? 
Қуып келем қоқысты, 
Қайтып үйге кірме деп! 
 
Шаңды басып келемін, 
Салғыласып келемін. 
Соңымдағы сүрткіштің 
Алдын ашып келемін! 
 
Қайдан келдің ілесіп, 
Жөнел, ашық тұр есік?! 
Деп келемін бір өзім 
Барлығымен күресіп! 
 
Сермеп келем бір өзім, 
Терлеп келем бір өзім! 

214 
 
Кір-қоқысқа жаным қас, 
Қатал менің мінезім! 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ДОП 
 
Ойда жоқта желігіп, 
Доп мақтанды, мақтанды. 
Ұшқан сайын еліріп, 
Жарылуға шақ қалды. 
 
«Ұшам десем, ұша алам, 
Түсем десем, түсе алам! 
Бұлттың өзін құша алам, 
Тепкен сайын күш алам!» 
 
Деп лепірді, лепірді, 
Аузы-басы көпірді. 
Шатырға да секірді, 
Шарбаққа да секірді. 
 
«Өлермін-ау!» – демеді, 
Тепті барып шегені. 
Шығып тұрған сорайып, 
Шеге таяқ жемеді. 
 
Ыза кернеп іштегі,  
Шеге допты «тістеді». 
Не боларын кім білсін, 

215 
 
Доп ақырын «пыш» деді. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ГҮЛ МЕН БИДАЙ 
 
Гүл мен Бидай ертеде 
Күн қызы екен сымбатты. 
Егіз туған еркеге 
Аспан асты шулапты. 
 
Екі қызын көрікті 
Күн жанындай көріпті. 
Бар мейірін төгіпті, 
Дегеніне көніпті. 
 
Қос сұлуға таң қалып, 
Көз сүзіпті жұлдыздар. 
Өскен сайын паңданып, 
Шолжаңдапты бұл қыздар. 
 
Ойда жоқта бір күні, 
Ұрысыпты екеуі. 
Аямастан бір-бірін 
Жұлысыпты екеуі. 
 
Гүл айтыпты: 

216 
 
 – О бастан, 
Менен сұлу жоқ асқан. 
Таңдай қағып көркіме, 
Таңырқаған көк аспан. 
 
Депті бидай: 
 – О бастан, 
Менен сұлу жоқ асқан. 
«Көрікті деп бізден де!» 
Жұлдыз біткен таласқан. 
 
Гүл айтыпты: 
 – Бекерге 
Танауыңды көтерме! 
Сені қойшы, дүниеде 
Маған сұлу жетер ме? 
 
Депті Бидай: 
 – Бекерге  
Танауыңды көтерме! 
Сені қойшы, дүниеде 
Менен сұлу өтер ме! 
 
«Қой!» – дегенге қоймапты, 
Дау насырға шауыпты. 
Күн дауасын ойлапты, 
Ақырында тауыпты. 
 
 – Соқпай босқа құр кеуде, 
Жүгініңдер адамға! –  
Деп қыздарын Күн Жерге 
Жіберіпті табанда. 
 
Жерге түсіп екеуі, 
Айналасын көздепті: 
Кетіп жатқан кетеуі, 
Бір адамға кез кепті. 
 
Жетіп барып Гүл дереу, 
Бар жұпарын шашады. 
Алғандай боп бір демеу, 
Адам көзін ашады. 
 
Езу тартып, жымиып, 

217 
 
Гүлге қарап күлімдеп, 
Көзі қайта жұмылып, 
Жатыпты ерні дірілдеп. 
 
Жапырағы үлбіреп, 
Гүл сонда да желпиді. 
«Маған қарап күлді», – деп, 
Мақтанышпен елтиді. 
 
-Ішің күйсе, тұз жала! 
Сыртың күйсе, мұз жала! 
Сүйеді адам бір мені, 
Сені көзге ілмеді. 
Қайтсін сендей шірікті, –  
Деп Бидайға күліпті. 
 
Келемежге, мазаққа,  
Бидай сөйтіп қалыпты. 
Ал адамды азапқа, 
Аштық әбден салыпты. 
 
Қауқар кетіп, әл кетіп, 
Жия алмай қол-аяқты, 
Байғұсты ажал меңдетіп, 
Үзілуге таяпты. 
 
Бидай бірақ саспапты, 
Сезіпті аштың дәрменін. 
Таңдайына тастапты, 
Баданадай дәндерін. 
 
Аштыққа ұзақ шыдамай, 
Жатқан адам мәңгіріп, 
Көзі жайнап шырадай, 
Түрегепті әл кіріп. 
 
Бұл ғажапты көргенде, 
Гүлдің беті күйіпті. 
«Ғафу ет!» – деп сол жерде, 
Бидайға бас иіпті. 
 
Өзін сонша сөксе де, 
Бидай Гүлді сыйлапты. 
Туысқандар өкпеге, 

218 
 
Бірін-бірі қимапты. 
 
Аш өзегін жалғаған 
Бидайды сап қалтаға: 
Қуаныштан әлгі адам, 
Жар салыпты баршаға. 
 
Көз жанары нұрланып, 
Күнге күле қарапты. 
Хош иісті Гүлді алып, 
Омырауына қадапты. 
 
Адамзатқа жақты деп, 
Аруларым қымбатты. 
Қыздарына бақ тілеп, 
Қуаныпты Күн қатты. 
 
Содан бері бұл қыздар, 
Жерде жасап келеді. 
Сәл тоңдырса түнгі ызғар, 
Күн қызуын төгеді 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 

219 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ЖЫЛ ЖӘНЕ ОН ЕКІ АЙ   
 
Ерте кезде белгісіз, 
Жыл деген бір шал екен. 
Бірі мыңға бергісіз, 
Төрт баласы бар екен. 
 
Төрт баласы даңқты- 
Күз бенен Қыс, Көктем, Жаз. 
Сүйсіндіріп халықты, 
Әкелерін еткен мәз. 
 
Немересі төрт ұлдан 
Он екі екен тараған. 
Шеттерінен нар туған, 
Жастай іске жараған. 
 
Он екісі үнемі  
Ой мен қырға шауыпты. 
Бірі жоқта біреуі 
Шал көңілін тауыпты. 
 
Қамын ойлап кәрінің, 
Кезекпен кеп тұрыпты. 
Ортасында бәрінің, 

220 
 
Шал салтанат құрыпты. 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
ҚАҢТАР 
 
Немереңнің алды – Мен, 
Келдім, ата, шаңғымен. 
Қаңтар десе, Қаңтармын, 
Неше түрлі ән білем. 
 
Соңыма ертіп ақпанды, 
Қалыңдаттым ақ қарды. 
Тәтті ұйқыға батырдым, 
Ормандар мен бақтарды. 
 
Сықырлайды ақ шанам, 
Қар саулайды бақшадан. 
Түсіп кетсе омбыма, 
Құтылмайды қашқан аң. 
 
Маған ырза барша жұрт, 
Той тойлайды қарсы алып. 
Әкелгенім – жал-жая, 
Қазы-қарта, малта құрт. 
 
Көп сүйеніп таяққа, 
Кәрілікті таятпа! 
Қыран ұстап қолыңа, 
Шық далаға саятқа. 
 
 

221 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 АҚПАН  

жүктеу/скачать 1,33 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: