барлык бірліктерінің жалпылығы болып табылатын мәнділік ретіндегі болмысты абстракциялык-идеалдык деңгейде пайымдайды. Бүл жалпылык - тұтас жэне жалғыз, үздіксіз жэне мэңгі, бірак ажырамас жэне бүтін: жэне де ол бөлінбейді, өйткені ол барлығында бірдей емес мына жерде ешкандай да артық емес, ана жерде ешқандай да кем емес, сондықтан да үздіксіз ол, бірақ мәнмен толысқан, барлығы да үздіксіз, себебі: мәнділіктер бір-біріне тартылган. Сонымен, Парменидтің ойынша, физикалык заттардың бар екендігіне көз жеткізгеннен кейін жалпылыктың болмысы біртүтас жэне өзі-өзіне тепе-тең ретінде, мэңгі жэне кажетті ретінде, түракты жэне өзгеріссіз ретінде, табиғи элем мен адамның өмір сүруінің кепілі ретінде көрінеді. Адам физикалык нактылықтың болмысына ғана сеніп коймай, сонымен катар, өзімен бірге уақыт кеңістігінде катар өмір сүретін жэне мэдениетте калыптаскан, яғни абстракциялық жэне идеалдык объектілер мен кұбылыстардьщ барлығына да күмән келтірмеуі тиіс. Оның үстіне, адам Абсолюттік ақыл-ойдың күшіне де сенуі керек, өйткені ол идеалды мәнділіктер элемін калыптастыра отырып, оған бакылау да жасай алады, себебі кажеттілікке байланысты күрылған барлык нэрсе бір мезетте жойылып кете алмайды. Адам тудырған барлык нэрсе (іс-әрекетімен болсын, акыл-ойы аркылы болсын), тіпті өзі жоғалып кеткен жағдайда да бар жэне болады. Әлемде нақты бар нәрсенің бәрі түрақты жэне мәдениет пен адам элемінде өзгеріс болса да ол жойылмайды. Парменидтік болмыс, оның өткір коллизиялық формада койылуы мен пайымдалуы ақыл-ойдың эмпирикалык-стихиялык деңгейінен абстракциялық деңгейіне белсенді түрде өтуіне негіз болды жэне философиялык, логикалық жэне математикалык ойдың алға дамуына
