Содан бері талай-талай жылдар отті. Сол кезде мойында рына ал қы зыл галстук тағып, сапқа түрып: Бір-екі, үш
жүктеу/скачать 2,12 Mb. Pdf көрінісі
|
t-mpish-ara
| Өкініш
— Ертай. Біреу ақыры н сыбырлап, мені түртті. — Ә-ә... О не-ей! — Тс-сс... А қырын сөйле... Дауыс тағы қайталанды. — Ертай. — Ә-ө... — Ү ш -төрт кү н н ен соң біз қайтам ы з. М үнда біз істер жүмыс қалмады да. Сен тындап ж аты рсы ң ба? — Д ауы с- ты енді тан ы д ы м . Ш ан ш атай д ы ң д ау сы . К ү р к е іш і қараңғы . Сы рттан с о қ қ а н желдің сусылы естіледі. Бүгін түстен кейін күн жауып, біз ж үм ы сқа ш ы қ қ ан ж оқпы з. М үндайда меыің күдайым жарылқайды. Бос уақытым мол. Әнеугүні Ш анш атай айтқан суретті салы п бітіріп, көңілім ж айланғандай болған. Салғаны м Б ейсекүлдің суреті. Қ анш ам а екі ойлы болсам да, Ш анш атайды ң сол айтқаны жөн секілденіп, ақыры Бейсекүлге тоқтағам. Мен бүгін ерте жатып қалғам. Жүмыстан ба, әлде миды ашытып көп ойлағандықтан ба, шаршағандай сезінгем өзімді. Енді, міне, Ш анш атай оятты. Сыртта жаңбыр басылса керек. Себебі төбемнен тырс-тырс тамған тамшы жоқ. Бетіме Ш аншатайдың демі тиеді. “Бүгін қасыма жатқан екен ғой” . — Сен қалай дейсің, егерде кетерде колхозшыларға ойын көрсетсек? — Ойын! — Басымды көтеріп алдым. — Т-с-с... — Алақанымен аузымды жаба қойды. — Сен әуелі тыңца... Біз олардың алдына шығып, әуелі қосылып өлең айтамыз. Бейсекүл жақсы тақпақ біледі екен. М ен бір-екі ән айтып берем. Сосын ойын қоямыз. — Ол не... “ Ж а с ы р ы н б а қ ” па, әлде “тү й е -тү й е -тү й е - л е р ” ме? — Ж о-о, ол емес, — деді Ш аншатай түнш ыға күліп. — Ойын дегеніміз кәдімгі біріміз бай, біріміз кедей болып ойнайтын ойын. — Е-е... О ндай о й ы н д ы к ө р м е к тү р м а қ , б ү р ы н естіген де е м е с п із . Ә не бір к ү н і Ш а н ш а т а й б ә р ім із г е а й ты п 31 сілекейім ізді ш үбы ртқан : “ М үхтар Әуезов деген дөй жа- зушы бар. С оны ң “Айман — Ш о л п ан ” , “ Еңлік — К ебек” деген пьесалары бар. Әулиеатаға барған да к ө р д ім ” . Ол бізге о қи ғасы н жыр қы лы п айты п берген еді. Енді келіп Ш анш атай сондай о й ы н н ы ң сирағы н ш ы- ғарғаны м аған с а й қ ы м азақ күлкі тәрізд і көрінді... — Қалай дейсің? — Әй, ол біздің қолымыздан келе ме? Ж үрт мазақ етпей ме? Сен ойын көрген Әулиеата қайда, біз қайда. — Сен әуелі тында. Біз өзімізге лайы қты ойын қоямыз. Мен “ Б ауы рсақ” деген шағын пьеса әкелгем. Ол мына біз секілді балаларға арналған. Тек сен осыған жарайды десең, басқа балаларды да екі жақтап кендірер ек. — Тфу! Білмейтін пәлең ж оқ екен өзіңнің! М ен Ш анш атайды қүш ақтай алдым. Осылай қүш ағы - мыз ажырамай үйқтап, таң атқан соң, әлгі “ Бауы рсақты ” бар балалар бірігіп оқы п ш ы қты қ. Ш ағын ғана күлдіргі пьеса екен. О қы п шығып, қы ран күлкіге баттық. Сонымен, біздің омірімізге тағы бір жаңа- л ы қ енген еді. Күні кеше шаң кешіп көше кезетін, күн батса, бақш аға түсіп қауы н-қарбы з үрлайтын, көлшіктегі лай суға түскенде гана басы бірікпесе, жаз күндері шашыл- ған тарыдай бытырап жүретін “сабаздар” енді оқта-текте жүдырықтасуға да мүршалары келмей, “ п ақы р” болды да қалды. Енді олардың күнделікті тірлігі де, ермегі де өзгер- ген еді. Біз Қ ы зы лқүрдан кетерде көпш ілікке “ Бауырсақ- ты ” кәрсетгік. Бауырсақ болып мен ойнаған ем. Сол кештегі алған алғысымызда қисап жоқ, қуанышымызда шек жоқ. К өңілім із осылай тасқы н дап, ауылға қай тты қ. М ен Бейсекүлдің суретін салғанмын. (Әрине, өзіне көрсеткен жоқпын). Ол суретті Шаншатай алған. Айтқаны: “Келдібай ағаммен ауданға беріп жіберем. Ол кісі почтага салады” . Енді м ен екі көзім төртеу б олы п , суретім нен хабар күтудем ін. Ш анш атай: “ Сөзсіз б асад ы ” , — деп, мені әб- ден ссндірген. Ауылға келген соң, баяғьщай бытырап кеткеніміз жоқ. Күидс сртеңгісін ешкім айтпаса да, қос теректің қасы на жиналамыз. Осы арада бір күнді қалай өткізуді жоспарлай- мыз. Ешкім атап сайламаса да, Шаншатай біздің командиріміз секілді. Кобіне соны ң айтқаны болады. И м анбекке дейін қ ы ң қ ете алмайды. 32 Бірте-бірте біздің қатарымыз көбейе берді. Тіпті боқмү- рын Ержанның қатарластары келетінін қайтерсің. Олар біз сапқа түрып өлең айтқанымызда артымыздан шаңды кобейтіп топырлап еріп жүргені. Бір жолы қуып жібермек болып ек: — Here қуасындар? Бүлар да үйренсін. Бүлар сендердің жеткіншектерің. Бүлар — октябряттар, — деді Ш аншатай. Ол сөзімен қойм ай, келесі күні қатты қағаздан бес жүлдыз жасап, оны қызылмен бояп әкелген екен, Бейсекүл екеуі Ержандардың кеуделеріне қадап берді. Мүнан кейін Ержан- ды көр! жүктеу/скачать 2,12 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|