55
(егер оны индивидуалды-бастамашыл деп атайтын болсақ) екі жақты ашық-жарқын
әңгімелесіп, сыр ашып сырласумен тығыз байланысты, ең алдымен, Пушкиннің досы П.А.
Вяземский "ынтықтырар көңілділік" болып келеді. Ол барша елдер мен халықтардың
әдебиетінде кездеседі. Осы ыңғайда Платонның диалогтары (әсіресе, "Федон", онда
Сократ өзінің жазаға тартылуы алдында өз шәкірттерімен «күлкімен» арайлана отырып,
әңгімелеседі, әрі қалжыңдасады), Жаңа уақыттың Л. Стерннің "Джентльмен Тристам
Шендидің өмірі мен ойлары", Пушкиннің "Евгений Онегині", Твардовскийдің "Василий
Теркині" сынды туындылардың баяндаушылық тінінде және отандық классиканың кейбір
қаһармандарының құлықтарында (мысалға, Пушкин дәріптеген Моцарттың ойнақы әзілге
құлықтылығы немесе Достоевскийдің үнемі көтеріңкі көңілмен күлімсіреп жүретін кінәз
Мышкинін еске алайық) тамаша ашылып берілген[217].
Индивидуалды-бастамашыл күлкі шеттетушілік-қалжыңдық
сипатқа ие болуы да
мүмкін. Оның сипаттамасын беруде дәстүрлі түрде ирония термині қолданылады.
Қоршаған ортаға, адамдардың тіршілік етуіне, әдет-дағдысына (өзім білемдік, менмендік,
көше даңғазасына) қатысты ирониялық ауан көне гректік киниктерде (б.з.д. V-IV ғғ.) тән
болып келді[218]. Киниктердегі жаугер бетсіздіктің күлкісі алыстан жаңғырғанымен Ф.
Ницшенің ирониялық ауандағы туындыларында қайыра қорытылды. Оның "Заратустра
солай деді" поэмасынан: "Мен олардың олардың ұлы ұстаздарына, барша әулие-әмбиелері
мен ақындарына етектерін ашып күлуіне бұйрық бердім" дегенін, және философтың өзі
туралы: "Менің әулие де, тіптен сайқымазақ та болғым келмейді <...> Мүмкін мен дәп сол
сайқымазақтың өзі шығармын" деген жолдарын оқи аламыз[219]. Киниктерден бастау
алған күлкінің арқауы біздің ғасырдың басындағы футуристердің құлықтық
формаларына ұласып, қазір "қара юмормен" жалғастығын табуда[220].
Жаңа уақыт мәдениеті мен өнеріндегі маңызды құбылыс – романтикалық ирония. Ф.
Шлегельдің пікірінше, иронияға бейімділік адамды өмір қарама-қайшылықтарынан, оның
ішінде, күнделікті тірліктің «жадағай прозасынан» асқақтады. Өзінің әлем туралы
түсінігін Сократқа жапсырған Шлегель "Ирония әлемді мазақ ететінін" аңғарды. Сондай-
ақ, ол ирония турасында: "онда бәріде қалжың болуы керек, бірақ бәрі де байыпты, бәрі де
ағынан жарылған және де өз тереңіне сыр бүккен", "ирония дегеніміз – мәңгілік
қозғалыстағы шексіз хаосқа толы айқын сана",-деп тұжырымдады[221]. Адамға өз
бойындағы "құдіретті идеяны" ашуға септігін тигізетін иронияның екі ұдайлығы, сонымен
қатар, "өмірге берген сыйын өзінің" құрта алатындығын біршама кейінірек К.-В.-Ф.
Зольгер де жазды[222].
Осы тақлеттес әмбебап, кейінірек
трагедиялық реңке бөленіп, символистік мәнердегі
жазушылардың шығармашылығында (А. Блок, А. Белый) ұшырасады. Біртұтас
философиялық күлкінің апологиясы заманалық гуманитарларға, структуралистерге және
постструктуралистік бағдарларға да тән. Осылайша, М. Фуко (Франция) өзінің 1966 ж.
кітабында бүгінде "бүгінде адамы жоқ, бос кеңістікте ғана ойға бату ғана мүмін", адам
жайында ойлау мен сөйлеу қалауы "ойсыздық пен келеңсіздік" рефлексиясы болып
табылып, оны "тек философиялық күлкіге ғана қарсы қоя алуымыз мүмкін" деп
тұжырымдады[223].
Ғаламға деген ирониялық көзқарас адамды
догматтық тар ойлылықтан,
біржақтылықтан, ұстамсыздықтан, фанатизмнен, қызу тірліктен аулақ принциптердің
жетегінде кетушіліктен азат етуге қабілетті. Осы турасында Т. Манн тынымсыз сөз
етті[224]. Сонымен бірге "Шегі жоқ ирония" нигилизмнің, адамсызданудың,
тұлғасызданудың тұйықтығына әкеліп соғуы да мүмкін. Осыны Ф. Ницше жан-тәнімен
сезінді: "Иронияға дағдылану <...> мінезді құрытып, оған бірте-бірте шайтани нышанның
үстемдік
құруын енгізеді де <...> сен қабаған итке ұқсап, тісіңді ақсита отырып күлуді
үйренесің"[225]. Тұтасқан иронияның кері әлеуеті турасында А Блок өзінің "Ирония"
(1908) мақаласында оны дерт, басыбұзарлық, тәрк етушілік, сылқия мас болудың әбігері,
56
адами келбеттен айырылудың нышан-белгісі ретінде сипаттады; 1918 жылы С.Н. Булгаков
"Қазір ирония мен сайқалдық үшін ұтымды уақыт болып отыр" деді[226].
Шекараны білмейтін ирония адам бойындағы адамилықты тұтастай жоққа шығару
жағына «бұрылуға» қабілетті. И.П. Смирновша, постмодернистік бұтақтағы құнды
әдебиет, шынайы адам келбетін құбыжыққа айналдыруды туындату. Бұл жерде авторлар
"субъектіні тұжырымдамалауда оны ешкім бақылай алмайтын "қалау машинасына" <...>
механикалық-органикалық құбыжыққа" айналдырады[227].
Адам өмірін толық қарпи қамтуға бағытталған
әмбебап ирониямен қатар, нақты,
локалды байыптай ойлау мен қабылдауды тудыратын және сонымен қатар, бір мезгілде
адамдар өмірі мен оның тарихи тірлігінің терең қатпарлы қарама-қайшылығын танытатын
(өнер мен әдебиет үшін өте өнімді болып табылатын) ирония бар. Тап осындай ирониялық
ауан туындыларда юморлық және сатиралық бой көрсетеді[228].
Достарыңызбен бөлісу: