Әдебиеттануға кіріспе

30 
Тақырып пен идеяның бірлігі туралы сан ғасыр бойы суреткерлер мен 
ойшылдар айтқан аса кемел пікірлер көп. Мәселен, ХІХ ғасырда Белинский 
көркем шығарманың идеясын “оның өн бойында желі тартып жатқан ой мен 
сезімнің мығым бірлігі” деп белгілесе, Ғамзатов шығарма идеясын оның 
такырыбына тамаша тапқырлықпен нұсқалы әрі ұтымды көшіріп әкетеді: “Ой 
мен сезім — кұс десек, тақырып — аспан; ой мен сезім — бұғы десек, тақырып 
орман; ой мен сезім — елік десек, тақырып — тау; ой мен сезім — жол десек, 
тақырып — сол жол алып баратын шаһар”. 
Суреткердің шығарма жазар тұстағы творчестволық толғаныстарының 
түпкі түйіні — ой өзегі (замысел). Ой өзегінде жазушының тақырып тауып, 
идея туғызудағы түбегейлі мақсаты, яки творчестволық концепциясы жатады. 
“Ой өзегі — шығарманың негізгі арқауы” (А. Толстой). 
Әр жазушыда әр шығармасын жазар алдында осындай ой өзегі болмаса, 
оның шығармасында оқырманга қажет өмірлік өзекті мәселе де болмайды және 
ондай шығарма қалың көпшіліктің қаламгер алдына қояр заңды сауалына жауап 
та бере алмайды. Ал “сауалы жоқ немесе сауалға жауабы жоқ шығарма — өлі 
шығарма” (Белинский). 
Кейде, шартты түрде, шығарманың тақырыбы — сауал да, идеясы—жауап 
деуге болар еді. Бір сауалдың бір емес, бірнеше жауабы болатыны секілді, бір 
тақырыптан бір емес, бірнеше идея тууы мүмкін.
Мысалы, ХІХ ғасырдың алпысыншы жылдарында бірнеше орыс 
жазушысы бір ғана тақырыпқа бірнеше роман жазды: Тургеневтің “Әкелер мен 
балалары”, Гончаровтың “Жарқабағы”, Писемскийдің “Тулаған теңізі”, Лесков-
Стебницкийдің “Барар жер жоғы”, Чернышевскийдін “Не істеу керегі” т. б.— 
бәрі сол кездегі Россияны түгел қамтыған революциялық-демократиялы-
қозғалысқа, атап айтқанда, нигилистерге арналды. Бірақ осы бір ғана 
тақырыптан туғызған әрқайсысының идеясы әр тарап, бір-біріне қарама-қарсы: 
“жаңа адамдар” атанған әр лауазымды күрескерлерді бірі жан сала жақтаса, 
олардың геройлық образ ретіндегі үлгілерін жасаса, бірі “басы артық 
адамдарға” әшейін іштей тілектестіктен әріге бара алмайды да, енді біреулері 
оларға ымырасыз қарсы шығып, тіпті жала жабады, жазғырады, нигилистердің 
сатиралық типін жасамақ болады. Мұның бәрі — әр тарап дүние танымға 
негізделген идеялық қарама-қарсылықтар. 
Дүние танымы бір, әлеуметтік көзқарастары ортақ бірнеше суреткер бір 
тақырыпқа жаза қалса, әрине, олар да идеялық жағынан бірін-бірі қайталамауы 
қажет, әр-қайсысы өзінше тың, нұсқалы идея туғызуға тиіс. Мәселен, 
Мұқановтың “Ботакөзі”, Есенжановтың “Ақ Жайығы”, Нұрпейісовтің “Қан мен 
тері” — бір такырыпқа — тарихи-револоциялық тақырыпқа — жазылған 
романдар. Әр романның идеясы өзінше, нұсқалы, бірін-бірі қайталамайды және 
әр жазушының ортак, тақырыптан туған идеяны көркем жинақтау мәнері 
өзінше, машығы бөлек, бұл реттен де бірін-бірі қайталамайды. Демек, бұл арада 
да бір тақырыптан біреу емес, бірнеше идея туып тұр. Бірақ бұлар бір-біріне 
кереғар жатқан жоқ. Өйткені бұл жазушылардың әрқайсысының о бастағы ой 
өзегі бір-біріне бағыттас, ұқсас, сыбайлас. Сондыктан бұл — идеялық қарама-
қарсылық 
емес, 
бірлік: 
дүниеге 
көзқарастары 
бір 
тұрғыдағы 

31 
бірнеше жазушының бір такырыптан бір бағытта, бірақ әрқайсысы өзінше, 
бірін-бірі толықтырар бірнеше идея туғызуы. Бұл өзгешеліктің түп-тамыры әр 
жазушының тек өзіне ғана тән дара қасиетінде, ешкімге ұқсамайтын өзіндік 
творчестволық ерекшелігінде жатыр. Сондықтан әр жазушы бір тақырыпты әр 
қырынан жарқыратып ашып, оған әркашан жаңа, жас мазмұн мен пішін бере 
білген. 
Шындық— күрделі болса, одан туған шығарма да —күрделі. Өмірдегі 
оқиғалар шым-шытырық болса, оны суреттеген шығарманың мазмұны да әр 
алуан. Демек, бір әдеби шығармада бір ғана тақырып және бір ғана идея болуы 
шарт емес. Проза мен поэзияның шағын түрлерінде, әрине, солай болуы 
мүмкін. Ал көлемді, кесек шығармаларда, әсіресе орта, немесе кең көлемді 
эпикалық түр туындыларында бір емес, бірнеше тақырып, бірнеше идея 
болады. Бұлардың әрқайсысын өз алдына бөлек — бұтарлап әкетіп, жеке-жеке 
мән, мағына беретін кездер де болады. “Рюи Блаздағы” — депті Виктор 
Гюго,— философиялық тақырып — биікке ұмтылған халық; адамдық тақырып 
— әйелді сүйген еркек; драмалық тақырып — ханымға ғашық малай”. 
Бұл арада В. Гюго өзінің бір пьесасындағы бірнеше тақырыптың тек екеу-
үшеуін атап отыр. Осы секілді бірнеше тақырып немесе бірнеше идея көлемді 
шығармалардың, көбінен кездеседі.
Алайда көркем шығармадағы тақырыптар мен идеялар қанша көп 
болғанмен, олардың бәріне ортақ желі, бәріне дәнекер бірлік болады. Ол бірлік 
— идеялық бірлік. Оның өзі шығармаға арқау боп отырған шындықтан туады. 
Барлық жекелеген тақырыптар мен идеялар бірімен-бірі тоғысып, ұштаса 
жалғасып кеп, ақыр аяғында бір сағаға сарқып құяды. Осыдан келіп, оқырманда 
дәл осы шығармаға деген бүтін, тұтас бір көзқарас туады да, нәтижесінде 
шығармадағы орталық, өзекті мәселе айқындалады. Айталық, Пушкиннін 
“Евгений Онегиніндегі” ең өзекті мәселе — ХІХ ғасырдын, 20-жылдарындағы 
дворян қоғамының рухани дағдарысы. Ғ. Мүсіреповтің “Қазақ солдатындағы” 
ең өзекті мәселе — совет адамдарыньң моральдық-саяси бірлігі, совет 
жауынгерлерінің соғыстағы қаһармандығы; Ғ. Мұстафиннің “Миллионеріндегі” 
өзекті мәселе — колхозды ауылдағы социалистік енбектін салтанаты. 
Бір шығармадағы бірнеше және әр алуан жеке тақырыптар мен идеялардың 
басын бір жерге қосып, ір арнамен өрбітіп тұрған бірегей, өзекті мәселені 
негізгі идея дейді.
Жазушының ой өзегі әрқашан қаз-қалпында көркем идеяға айнала 
қоймайды. Осыдан келеді де әр шығармадағы авторлық және объективтік 
идеялар туралы ұғым туады.
Авторлық идея – суреткердің о астағы ой өзегі; объективті идея – нақты 
шығармадан туатын мақсатты нәтиже. Бұл екеуі ылғи бірдей бола бермейді. 
Дәлірек айтқанда, автор өзінің ойға алғанын жазу үстінде дәл өз ойындағыдай 
жинақтай беруі қиын. Кейде тіпті авторлық идеяға объективтік идея кереқар 
кеп, қарама-қарсы шығуы да мүмкін.

жүктеу/скачать 1,3 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: