бүгінгі күнге дейін өмір сүріп келеді. Өзінің әрбір бұзылуында адамдар, еске
түсіре отырып, осьтік уақытқа қарайды, сол дәуірдің идеяларымен
тұтанады». Номадтың табиғатқа осы көзқарасы тәңір-шілдіктің пайда
болуына әкелді. Ол, монотеистік мағыналы дін ретінде болып, оның
дамыған космогониясы, этикалық аспектісі болды, оның мәні шынайы
құдірет пен таза заңды ұғынудан, Тәңірдің «мөрлеріне»: махаббатқа,
сенімге, үрейге, жігерге және кемеңгер білімге ілесуден тұрды. Тәңір -
жігерлі, құдірет-ті, білгіш, дана. Ол – Универсумдағы үйлесімнің, тәртіптің
бейнесі. Тәңірге бата бергенде баршылықтың
барлығы, және адам пайда
болды. Бірақ адам үшін басқа функция дайындалған - Ол бастапқыдан
бірыңғай бөлінбейтін Универ-сумның орталығы, қозғаушы күші, онда
Универсумды әрі қарай жетілдіру үшін Тәңірдің құдайшыл энергиясын
шоғырлау және ауыстыру болу керек. Жоғарғы дүниенің басқа құдайы Ұмай
- онда міндетті атрибут «алтын садақ пен жебе» болған, жасампаз жанды
күшті бейнелейтін, отбасын жебеуші болды. Пантеонда жер әлемінің құдайы
Ыдық Жер-Су да маңызды роль атқарды. Осы құдайлардан басқа мәңгі
зырылдайтын уақытты символмен көрсететін, Ала атты жол тәңірі – бұл
Достарыңызбен бөлісу: