337
Айтыс VI том
Шындықты да айтармыз Шынболат боп.
ең кенже ертөстіктің арқасында,
ерназардың көз жасы құрғамап па ед.
Жолы үлкен төле би мен Қазыбек те,
Әйтекенің ақылын тыңдамап па ед.
Аралап айтыс дейтін орман ішін,
Жолықты Жарқынбектей жолбарысым.
Ассалаумағалейкүм, Жарқын аға,
Жонынан су төгілмес жорға мүсін.
Айтысқа сіз келгенде үлкендіктен,
ысырылды Балғынбек молда кісің.
Жас балаға кәрі жілік ұстатқандай,
Ақынның
кез қылғаны-ай, ең кәрісін.
Бірақ та қамығатын дәнеңем жоқ,
тұрғанда бойда қуат, қолда күшім.
тәуекелдің тұлпарын ерттеп мініп,
нардың белін сындырар ар-намысым.
түріңнің
әзіл қылсам азды кемін,
Жарқынбек көңіліңнің жаз кілемін.
Ағаммен қалжындасып қағысайын,
Жанының жадыратып жазғы лебін,
Шипалы сарағаштай жерден келдің,
Жырыңның ерттеп мініп наз күреңін.
Шипалы
курортыңның қасиетін,
Айтыста талай мәрте сөз қылып едің.
Асқазан мен бауырдың жараларын –
Адамның бүкіл дертін жазды дедің.
сол курортқа жолдама әперем деп,
Айтыста талай қызды мәз қып едің.
өзіңізде дем алып қайтпайсыз ба?!
Халықтың жарылқамай баз біреуін.
Әйтпесе дәл мынадай пошымыңмен,
Шошытып жібердің ғой Казгу елін.
Бүкіл дертті емдейтін сарыағашың,
ойпыр-ай таппады ма таздың емін.
Достарыңызбен бөлісу: