Ангелы не спят
жүктеу/скачать 16,06 Mb. Pdf көрінісі
|
| Рахимжан Отарбаев •
АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ ЗЛАТО ИЗ КЛАДА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ АЛТЫН 28 29 – Бай атамдікі! – деді сосын даусын ащытып. – Бақсаң қайтем? Алтынды ала сала еңіске ұмтылған. Соңынан жа- нын жеген ысқырық қоса шықты. Төрт таңбасы тізілген қаздың жұмыртқасы күн сәулесіне тағы бір көз қарықтыра шағылысып еді, бес-алты үр қызы кернейлетіп-сырнайлатып кеп мұны қаумалай кетсін. Сықылық атып қолына жармасады: – Құраннан қорқып жолай алмай қойғанбыз. Сенің жолыңды тосып сарғайдық қой әбден! Бай- лығыңды бер бізге, сұлу жігіт. Кетейік қол ұста- сып. Салайық сайранды... «Жын-шайтанның қыздары, – деп ойлады Алмат әлгілермен арпалысып жатып. – Көркін-ай, шіркін! Буынын алған күлкісі ше? Алматының апортпен ауызданған қыздары бұлар- дың жанында садаға кетсін!» Осы кезде «Көк базарда» мұның алақанына ұзақ үңілетін сыған қыз көзді ашып-жұмғанша пайда болды. Қызылды-жасылды көйлегі тобық қағып, белі майысып келді де, бес-алты сұлумен шаштасты. Қолына ілінгенін сүйреп, сабап, өкпесіне тепті. Алқынып жүріп: – Алматик, бөліс! Жартысы менікі! Маған бай бол! Сонда бүтін алам, – дейд. Дәмесін қара. Мықты екенсің, бауырымен жорға- лап жер-жаһанды қуырып жетіп қалған мына аб- жыланды жең! Сосын көрерміз. Жан дәрмен қалпы баяғы «Қызданайдың қырғы- ны» өтетін жазықтыққа шығып кеткен екен. Кенет күн күркіреп, Мұғалжар тауы теңселіп кет- ті. Жамырай шапқан тұяқ дүбірі естілді. Азынаған ат, андағайлаған дауыс... Мынау Төремұрат қой. Түрікпендерден ғашығын алып қашқан қайран ер ақбозын көсілте шауып, - Моего прадеда-богача! – взвизгнул он. – Разве кто-то поручал тебе сторожить его?! Прихватив слиток, ринулся на степной простор. Вослед всё раздавался леденящий душу шипени- е-свист. Не успело золото блеснуть на солнце ещё раз, как Алмата окружили пять-шесть танцующих див. Они, звонко смеясь, тянули к нему руки, хватали его со всех сторон. - Страшились Корана, не смели даже подступить к слитку. Столько ждали тебя, заждались. Отдай нам своё сокровище, юноша-красавчик. Пойдём с нами. Будем вместе веселиться и резвиться. «Демонические девы», - успел подумать Алмат, в смертельной схватке с ними. – Но до чего же они прекрасны! А их смех, осла- блящий все суставы? Ни в какое сравнение с ними не идут даже самые красивые девушки-алмаатин- ки. Не успел он моргнуть глазом, как в это же время откуда-то выплыла девушка-цыганка, гадавшая по его ладони на «Зелёном базаре». Красавица в красно-зелёном пёстром платье дли- ной до пят, покачивая своим гибким станом, тали- ей-тростинкой и бесноватыми бёдрами, устроила настоящую схватку с пятью-шестью демониче- скими девами, таская их за волосы, валила, била ногами. В этом бешенном состоянии она кричала в иступлении: - Алматик, поделись! Половина клада моя! Будь моим мужем! Тогда всё станет моим! Смотри-ка, какой аппетит! Сила у неё неимовер- ная, пусть сначала осилит эту кобру, которая, хоть и ползая, но уже почти настигла, а там видно бу- дет. В этой борьбе с злыми силами, он и не заметил, как оказался на просторе, овеянном славой месте буйств вокруг красавцицы и воительницы Кызда- най. Грянул гром, на которой отозвалось эхо Мугад- жарских гор. В воздухе раздался громкий перес- тук копыт. Визгливо заржали кони, прокатились вопли воинов. Да это же Торемурат. Он скакал на сивом скаку- не, спасая свою возлюбленную и отбивась от тур- Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ ЗЛАТО ИЗ КЛАДА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ АЛТЫН 30 31 қылышын оңды-солды сермейді. Жалғыз өзі ай- қасып жүр. Батыр сұлу Қызданай қайда? Қазақтың қалың қолы қайтіп кешіккен? Тар қолтығынан оқ тиетін бай атасы неге жоқ? Алматтың есін елес билеп, оң көзі шарасынан шыға ақиып, аузынан бүршік-бүршік ақ көбік көрінді. – Бір түйірін де татырмаспын! – деді айқайлап, ал- тынды бауырына басқан қалпы. – Ешқайсысыңа да! Өңмеңдеген мынаусы кім тағы? Ей, тырна мойын, тырли арық Тамшыбай неғып жүр мында? – Түп тамырымыз бір. Жамылған көрпеміз ортақ. Алтын жайлы аңызды естігенмен тап баса алмай діңкелегем. Әкел, давай! – дейді жаман қойторы- сымен оң жағын орағыта шауып. – Шетінен бір сындырып бер, мырза бала. Дертіме шипа етейін. Көрші қақы бар, – деп бүкір қатын сұрғылт көзі шыныдай сұп-суық боп енді сол бүй- ірден тап-тап берсін. Арқасындағы қабын терген тезегімен қоса лақты- рып кетіпті. Есі кіресілі-шығасылы қалпы жазықтықты қақ жарып қашқан. Соңынан үдере қуған абжылан мен сиқырлы сұлулар, сыған қыз бен Тамшыбай, бүкір қатын бажылдасып, бірінің бірі жағасын жыртам, жағын айырам деп жүріп мұны қапелім- де ұстай алмай зар. Алдынан ғайыптың ақ нұры көтерілген. Жібек перде желпіп өткенде ішінен бай атасы көрін- ді. Қаумет сақал, қайратты қалпы. Тек әлденеге әбіржіген сыңайлы. Жүргені не ұшқаны білінбей, сырғып кеп мұның алдын кес-кестеді. – Ботам, көзіңді аш! Бұл әдірем қалғыр жылтырақ темір маған да опа таптырмаған. Ақыры түбіме жеткен. Құтыл тез! Бер ана мүсәпірлерге! кмен. Осыпал их ударами сабли и направо, и на- лево. Сражается один. А где же красавица и воительница Кызданай? Отчего опаздывают отборные отряды отважных казахов? Почему нет его прадеда, со стрелой, по- павшей в плечо? Взгляд Алмата застлала пелена видений, правый глаз его выкатился из орбиты, со рта потоком по- текла белая пена. - Ни граммом не поделюсь,- кричал он, прижав золото к груди. – Никому из вас не отдам его! А кто это ещё рвётся к нему? Эй, что здесь де- лает этот тщедушный старик с журавлиной шеей Тамшыбай? - Мы, хотя и дальние, но родственники. Укрыва- лись одним и тем же одеялом. Слышал легенду о кладе, но не мог обнаружить его сам. Отдай, да- вай! – кричал он, скача на кляче, пытаясь настичь его. - Отломи и мне кусочек, щедрый малый. Исполь- зую для исцеления своего недуга. Соседи тоже имеют право на свою долю, - визжала горбунья, нагоняя его и уставившись на него своими бес- цветными и холодными глазами. Он отшвырнул и её вместе с мешком собранного кизяка. Сошедший с ума юноша, прорвавшись на про- стор, бежал, что есть мочи. За ним пустились в погоню шипящая кобра, демонические девы, де- вушка-цыганка, Тамшыбай, горбунья. Они грыз- лись между собой, как свора собак, рвали друг на друге одежду, волосы, но так и не могли настичь его. Впереди возник отблеск небытия. Промелькнула светлая шёлковая вуаль, из которой выплыл его прадед-богач. Густая борода, телесная мощь, всё было точно таким, каким его описывали очевид- цы. В облике его мелькало беспокойство. Было неясно, шёл он или летел, но преградил дорогу юноше. - Родной мой, раскрой глаза! Этот проклятый блестящий металл не давал покоя и мне. Он же и довёл меня до кончины. Избавься немедленно! Отдай его этим жаждущим существам! Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ ЗЛАТО ИЗ КЛАДА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ АЛТЫН 32 33 Оң көзі шарасынан шыға ақиып, аузынан бүр- шік-бүршік ақ көбік көрінген Алматтың ата тани- тын халі жоқ еді. Перінің ең үлкен дуакеш ақсақа- лы осы екен деп ойлады. – Аһ, енді сен келдің бе? Қыз-қатының жабылып ала алмап еді. Алдап тұрсың, әзәзіл, ә? Көрсетей- ін тозақты! – Атаңмын ғой мен! – Жоғал! Менде ата жоқ! Ешкім де жоқ! – Жарық дүниеде алтыннан да қымбат нәрселер бар ғой... – Ал айт! – Ар, намыс, иман, қанағат... Соның қадіріне сен- дер жетіңдер-дағы... – Оттапсың! Қапелімде тұра ұмтылып, қаумет сақалына жар- масты. Жұлқып тартып, жерге домалата жықты. Алқымын сығып, кеудесіне көсіліп мінді. – Есің жи, ботам! Алматтың уысынан босаған қаумет сақалы желмен баяу желбіреп, жанарына үрей шүпілдеп толып, үстінде әзірейілдей төніп отырған бұған жаутаңдап қарай берген. Тағы бірдеңе айтпақ еді, үлгермеді. Сол тапжыл- тпаған қалпы қақ маңдайдан қаздың жұмыртқа- сындай алтынмен құлаштап періп кеп жібергені. – Мә, саған! Жарық дүниенің құлағын тескен шырқыраған да- уыс жазықтықты жайпап өтіп, тау асып жоғалды. – Енді сен өлтірдің ғой, ботам! ...Алыстан мұнартып көрініп, арса-арса сілем- дерінің өзі жеткізбей сілеңді қатыратын Мұғал- жар тауы ғой бұл жарықтық! У Алмата, правый глаз которого выкатился из ор- биты, а со рта потоком текла белая пена, уже не было сил узнавать предка своего. Он непроиз- вольно подумал, что этот старец и есть вождь-ак- сакал всех дьявольских сил. - Ах, теперь, явился сам? Справиться со мной не смогли твои демонические девы. Хочешь одура- чить? Покажу тебе ад! - Я же предок твой. - Сгинь! Нет у меня предков! Никого у меня нет! - На этом белом свете есть же нечто ценнее золо- та... - Что ценее?! - Честь, достоинство, довольство малым... - Чушь собачья! Ринувшись к предку, потомок схватил его за гу- стую бороду. Дернув за неё, повалил старца на землю. Сжав его кадык, стал душить, восседая на его груди. - Не сходи с ума, родной! - Густая борода предка, освободившаяся от хватки Алмата, колыхалась на ветру. Пращур со страхом уставился на потомка, усевшегося на него, как ангел смерти, на своего коня. Старец хотел промолвить ещё что-то, но не успел. Размахнувшись, правнук со всей силой ударил его золотым слитком, похожим на гусиное яйцо, прямо в лоб. - Вот, тебе! Возглас, прорвавший слух этого белого света, прокатившись по долине и взобравшись на вер- шины гор, исчез. - И ты меня убил! Это - видимые издалека, словно мираж, изматы- вающие всех тех, кто хотел бы взобраться даже на их предгорья и есть Мугаджарские горы, их Вели- чие, и их Высочество. Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ ЗЛАТО ИЗ КЛАДА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ АЛТЫН 34 35 Жазда жаңбыр еркелеп төбесінен төгіп өтетін, қыс түсе ұлпа қарды жамылып бұйығы ұйқыға ба- татын момақан алыпты уақыттың өзі мүжи-мүжи қажытқандай. Көрместі көре-көре кеміріліп, шау тартып, шаршап жатты. Кажется, что эти кроткие горы, вершины кото- рых, будто балуясь, обливают летом дожди, а зи- мой покрывают снега, да так, что они погружают- ся в глубокий сон, обголоданы временем до такой степени, что выглядят утомлёнными. Будучи оче- видцами всякой видали-невидали, прогрызанные тем же временем, они лежали, распростёршись, словно раскинувшись от усталости и бремени. Примечания: * Котибар – знаменитый казахский батыр18 века ** Котеке – уважительное имя Котибара Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ ЗЛАТО ИЗ КЛАДА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ АЛТЫН 36 37 МОНА ЛИЗА Қабырғасына ұлылардың үні ұя сап қалған Ла Скаланың алдында тұрдым. Әйгілі театрды әлемнің әр қиырынан табан тозды- рып жеткен жұрт қоймай қызықтайды. Әр тасына тамсанады. Таңдай қағысады. Қызақай жапондар, қызылшыл испандар... Алаңның нақ ортасында ұшар биіктен төмен қа- рап сұп-сұр тас мүсін тұрды. Қаба сақал, жүдеу бет, ой арқалаған ұлы суретші. «Леонардо да Винчи! Қандай ұлылық?!» – десіп көпшілік енді қарсы бетке лап қойды. Аяғымды аттап баса алмай қалдым. Бойымды беймәлім бір сезім билеп: «Кездестік-ау, ақыры», – дедім. МОНА ЛИЗА Стою у знаменитых стен Ла-Скала, под крышей которого свили гнёзда голоса великих. Рядом со мною прославленный театр с интересом рассматривает люд, прибывающий со всех концов света. Восхищаются каждым его камнем. Любо- знательные японцы, пылкие испанцы… Прямо в центре площади высится и смотрит вниз серая каменная статуя. Окладистая борода, худое лицо, отягощённый мыслью гениальный худож- ник. «Леонардо да Винчи!», «Какое величие!» – звучит в толпе, ринувшейся теперь на противоположную сторону, к другой достопримечательности. Не могу сдвинуться с места. Меня охватывает какое-то необъяснимое чувство. «Всё-таки нако- нец-то встретились», – говорю про себя. Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ МОНА ЛИЗА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ МОНА ЛИЗА 38 39 Өтіп кеткен өкпе де, өшіп қоламтасы қалған өкініш те осы екі ауыз сөзге сыйып жатты. Сонда да оның көзіне қарағым келген. Тіпті де мүмкін емес. Бұл фәниден түңілген сынды. Мен де то- рыққам. Күз лебі келді. Теңіз самалы боп жеткен. Жапы- рақ жауа қоймаған шақ. – Келіңіз, фотоға түсейік. – Өмірлік естелік! – Полковник, сізді де кезінде суретпен әуестенген деп естідік. Жүрегім шанышты. Алаңға ағылған қалың тобы- рға қарағым келмеді. Теріс айналдым. Леонардо да Винчидің мүсіні алыстап бара жатты. Санта Мария көшесіне жеткенде алқындым. Жа- нымның бір жіңішке жібі дірілдеп барып үзіліп кетті білем. Тәлтіректеп, қалт-құлт басып келіп отырдым. – Сеньор, көмек керек пе? – деген сөздер ауаға сіңіп жатты. Алыстан бұлдырап Мона Лиза бейнесі елес берді. Әдемі келбеті, төгілген қолаң шашы, қоңырқай көзі, бес жасар баланың басындай омырауы... Баяғыдай құпия жымияды. Әлде тіпті мысқыл- дап тұр. Жанарым жасаурады. Ақ білегін аспанға атып қол бұлғайды. Тіпті болмаған соң ымдап өзі- не шақырады. «Аулақ менен! Көргім келмейді сені, Мона Лиза! Арманым боп табысып, азабым боп ажы- расқансың... Кешір, мынау ол емес, Моншақ қой. Кәдімгі... Ол мұнда қайдан жүр?» – Сеньор, жағдайыңыз қиын... Көше кезген әлдекімдер мені қолтықтайды. Көз алдымнан елестер көшіп жатты. Үзіліп кері жалғанады. Күлімсіреп Моншақ қолын созады. Много чего вместилось в эту фразу. Несмотря ни на что, я хотел заглянуть в его глаза. А они – ка- менные. Словно разочарован во всём сущем. Да и я тоже потерял надежду. От дуновения морского бриза повеяло дыханием осени. Здесь ещё не опали листья. – Идёмте, сфотографируемся. – Память на всю жизнь! – Полковник, мы слышали, что и вы в своё время увлекались рисованием? Почему-то кольнуло сердце. На толпу, хлынув- шую на площадь, смотреть не хотелось. Повер- нулся спиной. Статуя Леонардо оставалась всё дальше и дальше. Когда дошёл до улицы Санта Марии, начал зады- хаться. Как будто, судорожно задрожав, оборва- лась ещё одна тоненькая нить души. Покачиваясь, и, едва сделав ещё несколько шагов, присел. – Сеньор, вам нужна помощь? – растворяются в воздухе голоса. Издали смутно возникает видение Моны Лизы. Строгое лицо, длинные льющиеся волосы, свет- ло-карие глаза, грудь – каждая величиною с голо- ву пятилетнего дитяти… Прежняя таинственная улыбка. Или, может быть, даже ирония. На глаза мои навернулись слёзы. Подняв её высоко к небу, машет мне белой руч- кой. Зовёт к себе. «Прочь от меня! Не хочу видеть тебя, Мона! Встретилась желанной, а принесла лишь страда- ния… Да нет, подожди, какая там Мона Лиза? – это же Моншак. Настоящая… Откуда она здесь?» – Сеньор, ваши дела не важны... Какие-то прохожие поддерживают меня под лок- ти. Перед моими глазами плывут видения. Исче- зают и возобновляются вновь. Улыбаясь, тянет ко мне руки Моншак. Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ МОНА ЛИЗА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ МОНА ЛИЗА 40 41 Сол ұзын бойы, бұйра шашы, әдемі қыр мұрны, нұр төгілген жүзі. Қиыла қарайды. Ауылға алып кеткісі келген шығар. Баяғы дәме- мен әлі жүр ме екен жазған қыз?! Ол кезде екінші курстың студенті едім. Болашақ суретші. Және қандай?! Мен жаққан алуан бояу күн көзіне таранған қы- рғауылдың қанатындай құлпырып талайды там- сандыратын. Сонда да Леонардо да Винчидей құдіреттің құпи- ясына ындыным кеуіп... Мона Лизасы мені шы- нымен сиқырлап алған. Сұлудың суретіндегі алмасқан жарық пен жылу, көлеңке, сыршылдық... Күндіз-түні көзіммен ішіп-жеп тоймайтынмын. Өйткені менің Моншағым да сондай әдемі еді ғой. Тек жалғызілікті шешесіне қарайлап ауылда қалған. Мектепте лаборант-тын. Сол жазғы түнгі айтылған сыр, айқасқан құ- шақтың құдіреті шығар мені әлі күнге құлатпай келе жатқан? Солай, солай! Оңаша өзен жағалап келе жаттық. Қамыс біткен алақандай басын тербейді. Жұлдыз жаныпты. Ай да тұр аспанда әткеншек теуіп. Ол басын иығыма сүйеді. Үнсіз жылап келеді екен. Айтарын іштей ұқтым. – Көп қызықтың ортасындасың. Өзгеріп кетесің ғой. Қаланың қысқа етек қыздары қу келеді деуші еді. Біреуі... – Жалғыз ғашығым – өзің, – деймін белінен орай құшақтап. – Оқу бітірем. Атақты суретші болам. Үйленіп, қалада тұрамыз. – Оқымаған надан қыз үлкен суретшіге қалай Такая же высокая и стройная, с кудрявыми воло- сами, красивым прямым носом… Лицо, источаю- щее свет. Удивлённый взгляд… Может, хочет с собою забрать в аул? Неужели, как и раньше, ещё надеется, бедняжка?!.. В то время я был студентом второго курса. Буду- щий художник. Да ещё какой! Разноцветные краски, которые я наносил на холст, так и переливались, словно расправленные перья фазана под солнечными лучами. Кто только не за- глядывался на них! Я же был воодушевлён одним Леонардо. И все- ми силами стремился познать секреты его руки… Его Мона воистину околдовывала меня. Сочетание света и тепла, теней в портрете этой красавицы, её волшебство… Днями и ночами я впитывал её глазами и не мог насмотреться. Потому что моя Моншак была тоже красива. Уха- живая за престарелой матерью, осталась жить в ауле. Работала в школе лаборанткой. Может быть, тот разговор в тихую летнюю ночь, жаркие объятия до сих пор в меня вселяют силы и не дают упасть? Да не может быть, а так, именно так! Вокруг тогда не было ни души. Только я и она. Вдвоём шли по берегу речки. Спокойно кивали головками камышовые заросли. Сияли звёзды. Месяц на небе раскачивался на своих невидимых качелях. Она прислонила свою голову к моему плечу. Ока- зывается, безмолвно плакала. Я сразу понял, что она намеревается мне сказать. – Там так много всего интересного. Ты изменишь- ся. Говорят, что городские девушки в мини очень изобретательны. Ни одна из них… – Ты – моя любовь! Единственная, – прервал я её и обнял за талию. – Закончу учёбу, стану известным художником. Поженимся и будем жить в городе. – Как неграмотная, необразованная девушка ста- Рахимжан Отарбаев • АНГЕЛЫ НЕ СПЯТ МОНА ЛИЗА Рахымжан Отарбаев • ПЕРІШТЕЛЕР ҰЙЫҚТАМАЙДЫ МОНА ЛИЗА 42 43 жар болады? Әлемді шарлап көрме өткізерсің. Мықтылармен иықтаса жүрерсің. Сонда мен сенің сәніңді қашырам ғой. – Айтпа ондайды! – деймін өрекпіп. – Алдымен сенің портретіңді саламын. Жан тазалығың, ерке келбетің, тіпті бүкіл нұрың сол суреттің бетінде қалқып тұрады. Дәл Мона Лизадай ғып. – Тіпті одан да артық. Одан да әдемі! – Сосын? – деді ол көңілін бірлеп, даусы бекіп. – «Міне, менің Моншағым!» деп күллі дүниеге жар салам. – Сендім, – деді ол сосын жағалаудағы жұмсақ кө- гал шөпке тізе бүгіп. – Тағы да сендім! Папаңның көзіне түсуге ұяла- мын. Оңашада апама барып сәлем беріп кетем... Тәтті еріннің дәмі. Жұмсақ бұйра шаштары мой- нымды қытықтайды. Желікті көтереді. Баяу ескен жел де тына қалыпты. Бозторғай ғана аулақта жұмыртқасын әнмен шай- қап жатыр. Анам сөздері есімде оянады: – Бір класта оқыдың. Алтын асықтай бала. Ауру- лы шешесіне алаңдай береді. Әке мейірімін көр- мей өсті. Келін ғып қолыма түсіріп бер... Өзен жағалай біткен көгал шөп жібек көрпедей жұмсақ. Шынтақтай кеттік. Жұлдыз жанып тұр. Шамдары неткен көп еді?! Елестің ішінде шо- мылып жаттым. Мынау өзім ғой. Жап-жас екенмін-ау! Студенттің тар бөлмесі. Жалқы кереует. Тұсында Мона Лиза ілулі тұр. Шашым жалбырап сұлудың жымысқы жүзіне үңілемін. Сиқыры тереңіне тарта түскенімен, сыр ашпайды. – Батаңды бер, алақаныңды кең жайып, – деймін нет суженой известного художника? Ты будешь много ездить по разным странам, видеться со зна- менитостями. И я стану обузой тебе… – Не говори такого больше! – горячился я. – Сна- чала напишу твой портрет. Твою душевную чистоту, красоту твою и даже внутренний свет твой высвобожу на этом холсте. Прямо как портрет Моны Лизы, – совсем терял я голову. – Даже лучше неё. Ещё прекраснее! – Потом, – понемногу успокаиваясь, отзывалась она более твёрдым голосом. – Вот моя Моншак – объявлю я на весь мир! – Я верю, – сказала, опуская колени на мягкую зе- лёную траву на берегу. – Что ж, верю… Только отца твоего стесняюсь. А к матери твоей всегда захожу, здороваюсь с ней… Её губы были так сладки. Мягкие кудри щекотали мою шею, то и дело возбуждая меня. Слабо вею- щий ветер притих. Только жаворонок вдали убаюкивал гнёздышко своим чудным пением. И тогда я вспомнил слова своей матери: – Вы учились в одном классе. Она – золотая. Уха- живает за больной матерью. Росла без внимания отца. Сынок, приведи её в наш дом невесткой! Зелень, расстеленная вдоль берега, мягка, словно шёлковое одеяло. Облокотившись, легли на траву. Наверху горели звёзды. Так много было там не- бесных светил… Тону в видениях давно ушедших дней. Да, ведь это я… Как молод был я тогда! Тесная студенческая ком- натка. Одинокая кровать. А над нею, на стене, ви- сит Мона Лиза. Отпустивший по-богемному, до плеч волосы, пристально рассматриваю скрытную улыбку итальянской красавицы. Чары затягивают в свои глубины, но всё же тайны не раскрывают. – Благослови! – воздев широко ладони, – взывал жүктеу/скачать 16,06 Mb. Достарыңызбен бөлісу:
|