80
Ей, адам баласы! Бір күн болса да өлер күніңді және орныңнан
көшетініңді ойладың ба? Егер кеңшіліктен таршылыққа
ауыстырылсаң, саған достар мен жора-жолдастар қиянат қылса,
жақындарың
мен бауырларың тастаса, көрпе-төсегіңде қатерге
алынсаң, жылы-жұмсақтан кейін сені топырақ-лаймен ораса
(халің не болар еді?)...
Ей, мал-дүние жинаушы! Ғимараттар салушы! Аллаһпен ант
етейін! Саған мал-дүниеңнен кебін ғана бұйырады. Дүниең
құриды, жоғалады, ал денең топыраққа қайтады...
Қане, жинаған мал-дүниең қайда?!
Сені қорқыныштардан
құтқарды
ма?!
Жоқ!
Керісінше,
сен
оларды
өзіңді
мақтамайтындарға
тастадың
да,
сені
кешірмейтінге
күнәларыңмен келдің!» – делінген.
Мүміндердің әділетті әміршілерінің бірі – Омар ибн Абдул-
Азиз бір жаназадан қайтқанда, біраз қашықтап барып отырған.
Онымен бірге адамдар да тізе бүгеді. Содан соң ол адамдарға
уағыз айтып: «Қабір мені артымнан шақырды да: «Ей, Омар ибн
Абдул-Азиз! Менен сүйіктілерге не істегенімді сұрамайсың ба?»
– деді. Мен: «Әрине!» – дедім. Ол: «Кебіндерді паршаладым,
денелерді айырдым,
қан сордым, еттерді жедім», – деді. Содан
соң қабір менен қайтадан: «Менен жіліктер жайлы сұрамайсың
ба?» – деді. Мен: «Әрине!» – дедім. Ол: «Екі иықты екі білектен
жұлдым. Ал екі білекті екі қардан жұлдым. Ал екі қарды
екі
иықтан жұлдым. Және екі жамбасты екі саннан жұлдым. Ал екі
санды екі тізеден жұлдым. Екі тізені екі сирақтан жұлдым. Ал екі
сирақты екі табаннан жұлдым», – деді», – деген.
Осыдан соң Омар ибн Абдул-Азиз көзіне жас алып: «Расында,
дүниеде қалу бір тұтам (уақыт) емес пе? Оның (дүниенің)
ардақтысы қорланады, байы кедейге, жастары қарияға айналады,
тірісі өледі. Оның ықпалы сендерді алдамасын! Сендер оның өте
тез теріс айналып кететінін білесіңдер. Нағыз алданушы –
дүниемен алданған адам. Бір кездері бұл дүниенің қалаларын
салған, өзендерінен су алып ішкен, ағаштарын отырғызған