309
бір мастық
екенін, әрбір маскісіден ғафил көп
өтетұғынын
да,әрбір мастың сөйлеген кезінде
бас ауыртатұғынын»
(II, 1
61); «Ешбір
қазақ көрмедім малды иттікпен тапса да,
адамшылықпен
жұмсаған»
(II, 168); «Не
қылса да сөзді
ұктырса болады оларға» (II, 179); «Екі етек жайылып, екі көзің
аспанда масқара болып
кеткенің өлгеніңше» (II, 218).
Бірақ бұларды да салыстырмалы шекпен алғанда көбірек
деп отырмыз, әйтпесе мүшелерінің дұрыс орындарында келген
сөйлемдердің жалпы санынан шығып қарағанда, бұлар да өте
аз. Жоғарғы келтірілген 3-4 мысалдың үстіне ең көп болғанда
тағы 3-4-еуі ғана қосылар. Ал бұл 7-8 факт алты баспа табақтай
Абай прозасына шаққанда мүлде мардымсыз құбылыс болып
шығады. Және сөйлем мүшелерінің орны ауысып жасалған
жағдайларды Абайдан өзге текстермен
салыстырып қарасақ
та, соңғыларда Абайға қарағанда әлдеқайда көбірек екенін
байқаймыз. Ыбырай да оқта-текте:
келді әуелі шабақ (1955
жылғы басылуда
әуелі шабақтар келді деп «түзетілген»)
тәрізді конструкция кездесіп қалады. «Дала уалаяты газеті»
тәрізді баспасөз тілінде де мұндай фактілер аз кездеспейді, оны
зерттеушілер сөйлемнің орыс
тілінен дұрыс аударылмауына
байланысты қарайды
248
.
Азаматтық тақырыптарға жазылып, көпшілікке арналған
кітапшалар тілінде де, фольклорлық үлгілердің
қара сөзбен
берілген бөліктерінде де, қысқасы, XIX ғасырдағы қазақ проза-
сында сөйлем мүшелерінің (көбінесе толықтауыш, пысықтауыш
пен баяндауыштың, кейде бастауыш пен баяндауыштың)
нормативтік орындары ауысып келуі әлдеқайда жиі сипатты
белгі болған. Бұл құбылыс Абай мен Ыбырай прозаларында
ғана едәуір тежеліп, осы күнгідей сөйлем мүшелері өз пози-
циясын сақтап, қатал нормаға түскен деп батыл тұжырымдай
аламыз.
* * *
Абай прозасының синтаксистік
құрылысында ауызекі
сөйлеу тілінің ізі жоқ емес. Ғасырлар бойы әдеби жазба тілдің
де нормасы болып кеткен,
деп-пен аяқталатын сөйлемдерді
248
Достарыңызбен бөлісу: