47
Қызыл жебе
үйінің
артындағы сайға апарып, жалбызбен көміп тастауға кетті.
Рысқұл қол-аяғы байлаулы тұтқында жатыр.
Есебі есеп-ақ. Пристав пен мұжықты Рысқұлдың «ұрлығының»
үстінен түсіреді. Пристав байлаулы тұтқынды Алматыға айдап
жөнеледі. Қызыл Жебе жоғалды деп Тұқымбай ауылы дүрлігіп
жатқанда мұжықтың атының дабырасымен Саймасай ауылы
Қызыл Жебенің сезігінен сақтанбақ.
Есебі есеп-ақ. Тұқымбай бісмілла деп Саймасайдан
сезіктенеді. Салып ұрып болысқа жетеді. Осылай да осылай,
болысеке. Алдырған албырт – анасының қойнын ашады. Бұл
сенің адамдарыңнан келген тажал, Рысқұл деген баукеспең бар.
Оның қолынан бәрі келеді. Жүйрігімді соған алдырдың. Тауып
бер, - дейді.
Болыс айтады:
– Есің дұрыс па, байғұс. Рысқұл түрмеде жатыр. Абақтыдағы
адам қайдан сенің атыңды ұрлайды. О байғұс бұл күнде тышқан
аулайтын болған. Бір орыстың көтерем лақсасын аламын деп
азабын тартып жатыр, – дейді.
Тұқымбай:
– Апыр-ай, сонда қалай? Әнеукүнгі аста сонау Қарақолдың
қыздары қатты сұқтанып еді. Солардан болды ма бұл сұмдық? Әй,
сырттан ала алмайды-ау. Сыр білетін біреу бар, біреу бар, – деп
қамшысын таянып жұдырығымен жер тоқпақтайды. Саймасай:
– Е, сыр білетін ауылыңда. Өзіңнен көр, – деп кергиді.
Саймасай есебі есеп-ақ.
* * *
Тау-Шілмембеттің үркердей ғана аз ауылына бұлтсыз күні күн
күркіреп, найзағай шартылдап, жай түскендей болды да қалды.
Бұрын да айлы түндегі арық қояндай қорқақтап, дуайпат өгей
шешенің қолына қараған жетім баладай жаутаңдауық болған.
Сәлік-Сарының ендігі күні мүлде мүшкіл.
Еркек кіндік Ахат қарттың үйіне жиналған.
– Ау, ағайын, бізге қай құдайдың қарғысы тиді бұл? Не өз
туған жерімізге сыймаймыз, не кісі еліне сыймаймыз. Не жаздық
бұл қу құдайға? Ортамыздағы бір бүлікке бола бәріміз қырыламыз