Ертеде ел қыдырған саудагерлер қазақтан жалға үш түйе алыпты. Сөйтсе әлігінің екеуі жуас та, ал бірі бақырауық боп шығыпты. Әбден мазалары кетіп жүрген саудагерлер Тұрлымбетке кезіккенде:
— Ай, қазақ, мына түйе неге бақыра береді, тілін білесің бе? — дейді.
— Білемін,— дейді Тұрлымбет.
— Білсең айтшы, бір шапан берейін,— дейді саудагер. Сонда Тұрлымбет:
Аш иттей ел қыдырған сен бір кезбе,
Үстіме таудай қылып арттың бөзді.
Тынысымды алдырмай жүргізесің,
Тұра қалсам ұрасың басқа, көзге.
Құтылсам осы қудан, уа құдайым,
Шалқақтап жүрер едім жапан түзде! — деп тұр.
Ізбасты жетпіс бес жасқа келгенде әйелі еліп, Шолтай дегеннің Көбе деген қызын айттырады. Қыз Ізбастыны кәрісініп былай деген екен:
— Қиса қиуы келе ме,
Қарағайдың талменен.
Дәмі бірдей бола ма,
Қара судың балменен.
Бізге лайық бола ма,
Айттырғанмен малменен.
Қайтып ойнап-күлерміз
Жетпіс бестегі шалменен.
