308
– Кішкентай баланы сараң деуге ерте. Ол өскен сайын
түсінетін болады. Ал өзің ойыншығыңмен бөлісесің ба? – деді
әкесі Данабекке. Данабек:
– Бөліс...е...мін, – деп үндемей қалды.
Әкесі баланың басынан сипады.
ҚАРЫНБАЙ
– Балам, баяғы заманда Қарынбай деген бай болыпты.
Мыңдаған малы болса да, қарны тойып тамақ ішпепті. Бүтін киім
кимепті. Күні-түні байлықты ойлапты. Жетімге қараспапты.
Осы кезде Данабек шыдай алмай:
– Әке, жетім деген не? – деп сұрап қалды.
Әкесі:
– Балам, әке-шешесі жоқ баланы жетім деген. Оны ортаға
алып, ел болып көмектесетін. Жоқшылық көрсетпейтін. Ал
Қарынбай болса, өзі бай болғанымен, жаны кедей. Сараң адам. Ол
жетімге көмектесуге бір лағын да қимайды.
Қарынбайдың бұл ісін Алла тағала көріп тұрады. Бір күні оны
тобығына дейін жерге батырып жібереді:
– Малыңнан жетімнің үлесін бересің бе? – деген дауыс
шығады.
Қарынбай басын шайқайды. Онысы – бергісі келмегені.
Алла тағала оны тізесіне дейін батырып жібереді:
– Малыңнан жетімге бересің бе? – дейді.
Қарынбай басын шайқайды.
Алла тағала кіндігіне дейін батырып жібереді.
Қарынбай тағы басын шайқайды.
Бір кезде мойнына дейін батады. Сонда да «Бермеймін», – деп
басын шайқайды. Аздан соң түгел батып кетеді.
Сөйтіп, жанынан малын артық көрген Сараң байды жер
жұтады.
Мыңғырған малы иесіз қалып, жабайы болып кетеді.
Достарыңызбен бөлісу: