49
– Сендерді адам жағдайының жақсаруы неге қорқытады?
Меніңше, қоғамның жақсылығы ондағы адамның жағдайының
жақсы болуымен өлшенбек. Біз әбден жоқшылыққа үйренгенбіз
ғой. Адамның жақсы өмірге ұмтылуы – заңдылық. Социализмді
жоқшылық деп түсіндік қой. Кедейлігімізге мақтандық.
Енді әңгімеге араласпауға болмады:
– Екі мыңыншы жылдардағы әдебиетті толғандырар тақырып
қандай?– деген сұраққа әдебиетшілердің не деп жауап бергенін
білесіздер ме?
– Махаббат шығар.
– Әдебиеттің алдағы мақсатының бірі адамды қанағатқа
тәрбиелеу екен. Қазір адамзаттың араны ашылып кетіпті. Әлемде
әрқайсысы Хиросимаға тасталған бомбадан мың есе қуатты 50
мың бомба жиналыпты. Мыңдаған завод мұржасынан шыққан
жылы түтін аспанда он шақырым қалың қабатқа айналған.
Заводты көбейте берсе, Арктика мен Антарктиданың еру қаупі
бар. Ерісе, Нұқ пайғамбар заманындағыдай тағы бір әлемет су
тасқыны болмақ. «Бір үзім нан мен су болса, одан артық не
керек!» – деген шығыс пәлсафасында қаншама даналық жатыр.
Қазақ та бұрын баласына банкіге ақша салып қалдырмаған, өнеге,
өнер тастап кеткен ғой. Сағди айтады: «Балам, о дүниеге
барғанда, «Әкең кім?» – деп емес, «Қандай өнерің бар?» – деп
сұрайды».
– Бірақ мен ұнатқан бір қыздың менен гөрі қалталы жігітті
таңдап кететіні қиын-ау.
– Неге олай дейсің? Өз басым қалталы жігіттен гөрі қалтасыз
болса да, адал жігіттер сенімді деп ойлаймын. Дүние бірде олай,
бірде бұлай, қолдың кірі ғой.
– Өзі жақсы болғанмен,
кедей болса, жалқаулығы бар шығар.
– Байлық деген бір сиқыркөз пәле ғой. Оның соңына түскен
кісінің қалтасы қалыңдаған сайын жүрегі де қатая беретін секілді.
Бәріміз «сиқыркөз» деген сөзден сескеніп қалдық. Аяр
көздерін қысып, ымдап шақырып тұрған перінің қызын
көргендейміз.
50
– Көзімізді жұмайықшы. Алдарыңда тұрған аяр шамды
көресіңдер ме? «Бақыт – байлықта» деген жазу бар онда.
Аудиториядағы үлкен-кішіміз бала бақшаның бір топ
бөбегіне айналып кеткендейміз.
– Көрдік, апай, көрдік.
– Ендеше,
сол шамды өшіріп, орнына басқа біреуін жағайық.
– Онда не жазу болады?
– Махаббат!
– Адамдық, адамдық!
«Адамдықты айт,
ерлікті айт, батырлықты айт», – деген қазақ
ақындары білген ғой, ненің мәңгілік екенін.
Бір топ «бөбек» көзімізді ашып, бір-бірімізге жадырай
қарадық. Ашудың ізі де жоқ. Алыста қалған «балалықтың
ауылына» кіріп-шыққандаймыз.
Ендігі сөзім сізге арналады, қадірменді оқырман. «Жастарды
өмір талабынан бұрып әкетеді екен», – дей көрмеңіз.
Жағдайдың
жақсы болғанын кім жек көреді дейсің? Бірақ өз сенімімде:
ойлаған-баққаны тек байлық пен есеп болған адамнан басқа
мамандықтың бәрі шықса да, мұғалім шықпайды.
Достарыңызбен бөлісу: