Туындыларын

Дөң  басы нда  ауы р   оймен  ж а л ғ ы з  оты ры п  қ ал д ы . 
Қүнанбай  қиналған  күйде.  Тағы  жеңілді.  Баладан  ғана 
ж еңілген  ж оқ.  Ендігі  өмір  меңдегі  барады.  “Әлсіредің, 
тозарлық шағыңа ж еттің” деп тықсырып кеп, шетке кағып 
барады.
Өз  баласының  аузынан  естіген  үн,  сол  бір  —  «дәуренің 
өтті” деген суьщ сарынның қатаң лебі еді.
А байдың  А қш о қы ға  соға  кететін  ж үм ы сы   бар-ды. 
Ордадан  шығып,  солай  қисая  жүрді.  Ж ол  жоқ.  Бірақ  қар 
ж үқа  болатын.  Ербол екеуі сар  ж еліп отырып,  Есембайды 
бауырлап кеп, Тақырбүлақ түсындағы ж олға түсті.
Бір шақта, қаладағы оқудан қайтып келе жатып, ауылды 
аңсап,  асығып ш апқан көк жазығы  осы  еді.  Қазірде аппақ 
суық  қар   басқан.  А лы стағы   ж о тал ар  мен  ай наладағы  
өлкелер  де  панасыз,  жүдеу.  Айықпас  ауыр  мүңга  батқан. 
Бүл  күнде  Абай  көңіліне  панасыз,  кемтар  көрінетін  бар 
сахарасының,  бар  халқының күйі де  осы реңдес.  Бір  кезде 
нангыш, таза бала ж үрегі барлық рақат, бақыт осы қырда, 
ауылда  деп  алас  үрған  болса,  қазір  Абай  қайта  жортып 
келеді.  Енді бірақ  сондағыдай  үміт,  бақыт тілегін қаладан 
іздеп, соны аңсап келеді.
Б үл  уақы тта  Абайдың  ж асы   24-ке  ш ы ққан-ды .  Көз 
алдынан  өзі  шегіп  өткен  ж ы лдарды ң  бірталай  күйлері 
шүбатылып өте берді. Байқап қараса, өмірдің бірталай қат- 
қабатынан, бел-белесінен өтіпті... Бір шақта өрге басып, енді 
міне қияга қарай да өрлеп келе ж атқан тәрізді. Осындай өз 
тірлігінің бүраң жолын көрді.
Қияға  қадам  басқаны  рас.  Бір  күндерде  ж алаң  қүздың 
басындағы  тақыр  қүм  мен  тастақты  ж арып,  әлсіз  нәзік 
шешек атып, жас шынар пайда болған. Сондай бір өмір гүл 
шашқан. Енді бүл күнде сол шыңға ш ыққан ж алғыз шынар 
балғын  тартып,  жас  қуатқа  толыпты.  Қазір  оған  қыс  пен 
аяз да, тіпті тау дауылы да қатер болудан қалған еді.

жүктеу/скачать 3,05 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: