К.Ж. Қожахметова этнопедагогиканы
педагогика ғылымының
құрамдық бөлшегі ретінде, этнография, этнофилософия,
этностық
мәдениет және этнопсихологияның тоғысқан жерінде
қалыптасқан саласы ретінде қарастырады. Ол этностық тәрбие
жүйесінде отбасында және білім мекемелерінде үздіксіз жүзеге
асырылатын пән болып табылады.
Сан ғасырлар бойы ұрпақтарды тәрбиелеуде тәжірибеге
негізделген прогрессивті ұлттық әдеп-ғұрып пен салт-дәстүр
жиынтығы (С.Қ.Қалиев), Профессор С. Қалиев «Қазақ
этнопедагогикасының негіздері және тарихы» (1998)
деген оқу
құралы арқылы қазақ этнопедагогикасының қайнар-бастауы
біздің заманаымыздан бұрын белгілі бола бастағандығын
дәлелдеп, бұл ғылымның теориялық негіздерін айқындап берді.
С.Қалиев: «Салт-дәстүрлер бір жағынан халықтың тұрмыс-
тіршілігімен байланысты туған
этнографиялық құбылыс болып
саналса, екінші жағынан ұрпақ тәрбиесінің ритуалы болып
саналады. Сондықтан ұлттық салт-дәстүрлердің мән-мағынасын
тәлімдік тұрғыда қарастырып,
тозығынан озығын айыра қарау,
бүгінгі заман талабына сай келетін прогрессивтік мәнді
дәстүрлерді ұрпақ тәрбиесінің пәрменді құралы ретінде орынды
пайдалана білу қажет» - деп санады.
Профессор Қ. Б. Жарықбаевтың көрсетілген мәселелер
бойынша идеясының негізгі мәні: «халық
педагогикасы –
тәрбиенің мақсаттары мен
міндеттерінде басым болған көзқарастарды
білдіретін,халықтың эмпирикалық педагогикалық
білімі мен тәжірибесі. Оның жалпы теориялық
негіздерін
құрастырумен, ғылыми педагогиканың
арнайы саласы – этнопедагогика айналысады» , –
деген тұжырымға сәйкес келеді. Профессор С.
А.Ұзақбаева өзінің халық педагогикасына арналған
зерттеу жұмысында: «Халық педагогикасы – бұлхалық
шығармашылығы,
көп жағдайда ауызекі формада
(халықтың ауызекі және қолданбалы-сәндік өнері)
ұрпақтан ұрпаққа білім, білік және дағдыларды беруге
ықпал ететін, белгілі әдет-ғұрыптар мен салт-
дәстүрлер
қалыптасатын, оқыту және тәрбие
саласындағы білім, білік және дағдылар-дың
жиынтығы», – деген анықтаманы ұстанады.
