276
Қазақ өнерінің антологиясы
Шәріпжамал:
Қаңлының бір үлкені – Қара Қаңлы,
Қағады ұрыс сақтай барабанды.
Қаңлыдан хан қойсын деп айтып кеткен,
Бұрынғы көрген Албан Қаңлы шалды.
Қаңлының бір баласы –
Сары Қаңлы,
Ежелден уыздығы жарыған-ды.
Жете алмай біздің елге сіздің Албан,
Болсам деп, мен де сондай, налыған-ды.
Қаңлының бір баласы – Ережемді,
Бақытқа тең жаратқан тереземді.
Алсейіт, Түрке тағы балалары,
Осындай бір-бір бастан келеді енді.
Тауының
Бірке деген баласы екен,
Бір ұлы оза туған Қараш екен.
Өлең тұрмақ, жауыңнан қашпайтұғын,
Ақылдың ерлік асқан сарасы екен.
Ежелден бақ дарыған ел Қаңлыға,
Сен, Әжек, қалай оған дейсің жетем?
Әжек:
Болғанда алдым Дулат, артым – Албан,
Бір ауыл не қыласың, Қаңлы, маған?
Албаннан
озамын деп әуреленбе,
Ақылым менің айтқан, жаным, саған.
Шәріпжамал:
Әй, Әжек, тілімді алып, жүрсеңші тек,
Құдайға жамандасаң, боласың шек.
Қыстықпен, Қызылбөрік, не ғып жүрсің,
Сен
енді тентіремей, Бақайдан кет.
Әжек:
Бұл Бақай білемісің, Албан жері,
Қоныстап бұрын жерлеп қалған жері.
Арқадан сенің елің ауып келіп,
Осында есін жинап алған жері.
