244
Қазақ өнерінің антологиясы
Оң сөйлесем, лағасың теріс сөйлеп,
Әдетің бе үйренген бала жастан?
Қарапайым дал ұрған делбе екенсің,
Ақын ғой деп ойлап ем елден асқан.
Кәрібай:
Баққаны патышаның жаяу солдат,
Жегені
құйрықты қой, сұлу жалды ат.
Әкең менен шешенді күтпеген соң,
Кірмейсің түстік жерге келсе жаннат.
Ей, Әсет, сенің өзің пәкене құл,
Емессің нақтылы Арғын, шәкене құл.
Кеміртіп қу мүйізді жылатқанша,
Қалпелігің бар болса, әкеңе қыл.
Хадисте Хақ бұйрығы осылай ма,
Беруге шариғатқа қылдым қимыл.
Сөйтсе де, маңайымды шала алмайсың,
Өйткені, саған біткен кәпір – пиғыл.
Бар-дағы күшігенге шоқына бер,
Болсаң да, тең келмейсің қанша білгір.
Білмейді деп ойлама Кәрібайды,
Бармасам да еліңе, білем жайды.
Өзіңмен
бірге оқыған ер Асылбек,
Ерте күнде ұқтырған бұл ыңғайды.
Тапқаныңды үстіңе жапсырасың,
Есті болсаң, сөзімді жақтырасың.
Ата-анаңды қаңғыртып жүрген байғұс,
Өстіп жүріп, кімге опа таптырасың?
Өркеудесіп, өрекпіп, қиқаңдама,
Сөзіміздің дұрысын ел сынасын.
Екеумізге төреші ел емес пе,
Бірі өледі екі ердің, ерегессе.
Төрелігін күтуге
сарапқа сап,
Сынға беру жұртшылық жөн емес пе?