Қазақстан республикасы білім жəне ғылым министрлігі

 
 
207 
жазушының бұлай атау себебі, өзіміз айтып кеткен тағдыр ұқсастығы, тағдыр мəселесі. 
Көбелектер  жаздың  жайма  шуақ,  күнінде  теңселіп,  бірде  аспанға,  бірде  төменге 
құлдилай  ұшатын  бейқам  тіршілік  иесі.  Бұл  оның  бақытты  шағы,  шаттыққа  толы 
алаңсыз ғұмыры. Сол секілді бала Жарас əке-шешенің бауырында асыр сап ойнап,еркін 
балалық, риясыз күлкі,уайымсыз тəтті қиялдар, қаймақсыз нан жемейтін ерке ғұмыры 
көбелектің бақытты шағымен тең. Қылышын сүйретіп, қары қалың қыс қоныс тепкенде 
көбелек  қызылды  жасылды  қанаттарын  сермей  алмай  қорғансыз  қалған  тағдыры, 
Жарастың  армансыз  кезі  көзінен  бұлбұлдай  ұшып,шешесін  қара  жердің  құшағына 
тапсырып,  жетімдіктің  кермек  дəмін  татқан,  жақындары  жанашырлары  басына 
əңгіртаяқ орнатқан суық, сұсты тағдыр көбелек ғұмырындағы қара қыспен тең. Десек 
те бала Жарас сол бір қар астында бүрсеңдеп жатқан көбелектің қорғансыз тағдырына 
арашашы  болып,  дəл  сол  көбелектің  орнында  өзін,өзінің  қатал  тағдырын  көрді.  Оған 
жан  жылуын  беріп,  сақтағысы  келді.  Тұрсын  Жұртбайдың  шығармасына  келсек:  "сол 
сəтте  анығын  білмесемде,  қар  астындағы  көбелектің  көктемге  аман-есен  ілінетініне 
сендім,мүмкін сенгім келген шығар,бірақ сендім. Егер оған көзім жетпесе, күдік билесе 
маған  өте  ауыр  тиер  еді.  Өзің  жабырқап  жүріп,жаураған  жанға  жылуыңды  бергенде 
үмітіңнің  ақталмағаны  қандай  өкінішті"  [2.165  б].Үмітсіз  шайтан  ғана  демекші, 
болашаққа сол көбелектің аман шығарына деген үміт, сол көбелекпен бірге жетімдіктің 
ащы  таяғын  тұщы  етіне  тигізіп  жүрген  Жарастың  үміт  сəулесін  сөндірмеді,  сендірді. 
Осындай  сенім  ғана  оны  алға  жетелеп,  күресуге,  айқасуға  күш  пен  жүрегіне  сенім 
ұялатты."Бақытты кім қалай бағалар білмеймін,өзге-өзге ал мен нағыз бақыттың дəмін 
білетінмін.  Ол  қар  астындағы  көбелектің  жəне  көбелек  тіршіліктің  амандығы  еді" 
[2.165  б].  Қытымыр  тағдырдың  қыспағын  түсірген,  нəумез  жетімдік  жетістірмейді. 
Көбелек тіршіліктің амандығын тілегені, өзінің де бүрсеңдеген тағдырының амандығын 
тілегені.  Жас  Жарастың  анасы  қайтқанда,  əкесін  қиыр  шетке  жұмысқа  айдап 
,бауырларынан  ажыратып  бота  көздерін  жəутеңдетіп  тағдыр  дауылы  соққанда, 
қолдайтын қорғайтын ағайын-туыстың қамқорлығы ада болды. Жығылғанға жұдырық 
демекші  əке-шеше  тірісінде  шын  пейіл  танытатын  ағайының  да  айдаһарға  айналар 
екенін  ол  ойлапты  ма?  Ағайыннан  азар  бар  да,  безер  жоқ  демекші  біреудің  үйінің 
отымен  кіріп,күлімен  шығып  жүрсе  де  аузы  асқа,  бұты  атқа  жарымаған  тіпті  киген 
киімінің тесігінен  тізесі  сығалап  тұрғандай  күй  кешкен  жетімнің  өмірі  құрысын.  Оны 
адам екен-ау деп елеп ескеріп жатқан ешкім жоқ. "Жетім бала жалтақ келер" [3.175 б] 
демекші  жанарында  мұң  мен  қайғы  арпалысқан  Жарастай  жетімдердің  тағдырын 
ойлаған қауым бар ма. Тіпті қазір өз жетімдерімізді қолымыздан шет елге сатып жатқан 
жайымызға не дейсіз?.. Жетімін жылатпаған елміз деген ата-баба аманатын біле тұра, 
оларды қаңғыртып қатал тағдыр,тар жол тайғақ кешуге қаңғыртып қойғандық аманатқа 
қиянат жасаумен тең емес пе?.. Мұқағали Мақатаевтың: 
"Біздер жетімдерміз, 
Ұрылар да емеспіз қарылар да, 
Қарғыс таңба біздерден арылар ма?! 
Жылынамыз бір ауыз жақсы сөзге 
Қарғыс аяз біздерді қарығанда... 
...Жетім көңіл жақсыға жарыған ба?" [4.151 б]- деген жыр жолдарынан жетімдерді 
тентіреткен қорған бола алмаған қауымға деген ащы ызасын байқаймыз. Рас, ау жаны 
жетім, жүрегі жалғыз адам бір ауыз жақсы сөз, жылы ниетке зар болып қиналғанда оны 
ойлаған кім бар екен, қайта түйгіштеп бар ашуын қорғансыз жетімнен алуға,басынуға 
дайын  тұратын  өңкей  надандар.  Сондайдың  біреуі  Жарастың  шешесі,  əкесі  қасында 
жүргенде басынан сипап шын пейілі түскендей сыңай танытатын Ақбөрте апайы бұған 
"Жетпегірдің  көзінің  боталауын  қарашы,  неге  өксисің  өксіп  қалғыр"  [2.173  б]  деп 
шүйлігетінін  кім  білген.  Аяғындағы  кебісін  де  Жарастың  басына  лақтырып 
басынатындай не күн туды. Шаңытқан күндей  көлеңкелі ғұмырдың кеселі қалай қашса 

 
 
208 
да маңдайынан шертіп тұратын аяусыз тағдыр ғой жетімдікі. Жарастың ағайыны деген 
күннің өзінде оны осылай басынса, қазіргі қоғамдағы ел асып, жер асып кеткен қаракөз 
қандастарымыздың тағдыры қандай екенін кім  білсін. Теледидардан қазақ балаларын 
асырап  алып  жатқан  шет  елдіктердің  сұмпайылықтары  əшкере  болғанын  естіп 
жатамыз.  Сонда,  қанша  дегенмен  қаны  бір  қазақтың  баласымыз  ғой,  өзге  елге  пана 
боп,өзге анаға бала боп кетсе де жаның ашып жүрегің сыздамай қоймайды екен. Олар 
шет  елге  жетіскеннен  емес,  өз  елінде  қорған  болатын  жанашырлардың  жоқтығынан 
еріксіз  кетті.  Он  есе  азаптанып,қолдан  қолға  кетіп,  не  біреудің  күңі,не  біреудің  құлы 
боп  жүрген  суық  хабарлар  келіп  те  жатады.  Өз  елінде  жылулық  таппаған,өзге  елден 
қайтіп  қамқорлық  көрсін.  "Жетімді  жегенше,  етіңді  же"  [3.175  б]  деген  қазақ 
бабамыздың даналығын бүгінгі қоғам елең қылмаса керекті. 
Өмір жетімдерді ерте есейтеді, ауырлпалықтың жауапкершіліктің аман қалу, тірі 
болу, жеңіп шығу жүгін иығына ерте салғандықтан, олар ерлікке толы жүркепен өмірге 
деген  ерекше  құштарлықпен  есейеді.  Десек  те  тағдыр  дауылына  төзе  алмай  түзу 
жолдан  тайғандар  да  қаншама.  Шығармадағы:  "Жасыма  өмір  ауыртпалығына  жас 
қабырғаң  қайысса  да  шыдайсың!  Еркіндігіңді,  еркелігіңді  алған  тағдырмен  күресесің 
"[2.236  б]  -  деген  үзіндісінен  автордың  негізгі  айтпақ  ойын  аңғарамыз.  Адам  баласы 
дүниеге  келген  сəттен  бастап  тағдыр  жолына  түседі.  Сол  жолдың  қуанышы  мен 
қайғысы,  ащысы  мен  тəттісі,  тегісі  мен  ойпаңы,көлі  мен  шөлі,  ыстығы  мен  суығы, 
ауыры мен жеңілі, жайлауы мен сортаңы, щаңы мен шыңы, ағы мен қарасы араласып 
бір  басына  қаптайды.  Соның  барлығын  құшақ  жая  қарсы  алып,  жақсысын  үйреніп, 
жаманын  жиреніп  төзе  білу,  күресу  адам  баласының  өмір  бойғы  тірлігі  секілді. 
Тағдырдың  тар  жол  тайғақ  кешуіне  түссең  де  адамға  тəн  сабырлық  пен  төзімділік 
танытып, əділ күресіп адамгершілік қалпыңнан таймауға үндейді. Мұхтар Шахановтың 
жыр жолдарындағы мына үзіндіге зер салсақ. 
"Кім айтты саған 
Тұлпарды сүрінбейді деп 
асауды мінілмейді деп 
Ақ көйлек кірлемейді деп  
Қара ешкі  мүжіген ағаш 
Қайтадан  гүлдемейді  деп"  [5.177  б]  -  жырлаған  сөздерінен  көп  нəрсенің  мəнін 
аңғарамыз.  Рас,  асау  жирен  тұлпар  бір  күн  сүрінгеніменен  қайта  тұрып  құлындай 
шауып  кетері  хақ.  Кіршіксіздік  пен  қалтқысыздықтың  символы  болған  ақ  түсті  кір 
шалып, жуып-шайса қайта ағаратыны хақ. Тентек ешкінің мүжіген қара ағашы көктем 
келгенде  бүршік  атып,  гүлдеп  тірілетіні  хақ.  Ешнəрседе,  ешкімде  мəңгілік  емес. 
Жаңбырлы бұлттың артынан күннің жарқырап шығатыны секілді,адам өмірінде сондай 
қиыншылық  пен  қайғы  қаптаған  кезде  сол  асудан  асқанда,  мамыражай  күннің  бар 
екенін ұмытып түзу жолдан тайып кетуі де ғажап емес. Ондайға тек адамгершілігі мол, 
сабырлы, ақылды, төзімді, мықты адам қарсы тұрып күресе біледі, күресіп қана қоймай 
жеңеді  де.  "Атымды  адам  қойған  соң,  Қайтіп  надан  болайын"  деп  Абай  Құнанбаев 
ескерткендей  небір  сүрлеу  соқпаққа  түссең  де,  қиын-қыстау  күндерді  басыңнан 
кешірсең де болаттай берік асқан шыдамдылықпен бəрін жеңіп адам атыңды биік,таза 
қалпыңда  сақтауға  міндеттісің.  Сол  секілді  тағдыр  дауылы  Жарастың  басын  бірде 
қырға,  бірде  ойға  айдағанда  сол  дауылдан  аман  шыққан  ерік-жігеріне  таңданасың. 
Мəселен  "Сен  де  тірі  екенсің  ғой  қар  атындағы  көбелек,  міне  мен  де  аманмын.  Енді 
уайымдама жылы ұяңды табарсың, үлбіреген жібектей қанатыңды байқашы сындырып 
алма. Қытымыр аязда сені шөпке орап қар астына көмгенде тіршілігіме балап ем ғой. 
Сен  жеңдің  жарық  сəуле  көгілдір  кеңістік  жылылық  сыйладың."  [2.251  б]  Сондай 
күресте  Жарастың  ерік-жігерін  бойына  жинап  Мұқағалиша  айтсақ,  "...мəңгі  сені 
жазбаған  сүрінуге,  қайта  тұрып  хақың  бар  жүгіруге"  деп  сүрінсе  де  құласа  да 
мойымаған  ерлігі  осы  күнгі  жастарға  үлгі  болса  керек.  Жарас  жеңді.  Қылышын 

 
 
209 
сүйреткен қара қыстан көңілді көктемге өмір көктеміне жетті. Сол жолдың ащысы мен 
тұщысына  көніп,  қатаймаған  қанатын  майысса  да  сындырмады,  сақтады.  Қар 
астындағы  көбелек  аязды  жарып  биікке,күнге  ұмтылды.  Ол  Жарас  еді.  Жарас  өз 
өмірінің күніне жету үшін төзді. Мағжанша айтсақ "Ес білгелі күресемін өмірмен, Өмір 
теңіз, толқыны оның тым қатты" [6.249 б] деп жағаға қандай екпінмен, күшпен соқса да 
оған айтар дауың жоқ өмір атты сынақпен есін біліп-бімей күресіп- ақ кетеді. Бəріміз де 
күресеміз.  Тек  біріміз  сол  толқынмен  бірге  теңселіп  жағаға  соғып  жоқ  болуымыз  бар 
да,  сол  соққыдан  суырылып  шығып  от  болуымыз  бар.  Міне  дəл  осыны  автор  өз 
оқырманына үндейді. Ізім-ғайым жоқ болу емес, жалындап жанып қасқайып тұрып өз 
арманыңа,  мақсатыңа  жету,  соған  жету  жолында  мейлі,  хан  бол  қара  бол,  жетім  бол 
мейлі,  жетік  бол  кім  болсаң  да  шыдап,  адамгершіліктің  шыңынан  ойып  тұрып  өз 
орныңды  ал  дейді.  Себебі  "Өмір  адамдарды  жеңілу  үшін  емес,  жеңу  үшін  күресуге 
міндеттейді".  [7.296  б]  Өмірдің  мəні  жақсылық  үшін  күресте.  Ал  сол  күресте  қол 
жеткізген  жеңісің  нағыз  қазына,асыл  бақыт  емес  пе?  Ең  бастысы  жақсылық  үшін 
күресе  білетін  "Нұрлы  ақыл,  жылы  жүрек,  ыстық  қайрат"  біздің  халықтың  əр 
азаматының бойынан табылсын деп тілейміз. 
 
 
 
Əдебиет: 
1.  Зейнолла Қабдолов .Сөз өнері.-Алматы:"Санат",2002-360 бет  
2.  Жұртбай Тұрсын. Қар астындағы көбелек.- Алматы: "Қайнар" баспасы 2008- 320 бет  
3.  Бабалар сөзі. Жүзтомдық.- Астана:" Фолиант", 2010- Т.65.  
4.  Мұқағали Мақатаев.Аманат.-Алматы: "Қайнар" баспасы 2002-310 бет 
5.  Мұхтар Шаханов.Тілсіздендіру анатомиясы. -Алматы:" Рухдария". 2006- 350бет 
6.  .Мағжан Жұмабаев.Сүй жан сəулем.-Алматы:"Атамұра",2002.-256 бет 
7.  Асыл мұра.-Алматы:"Көщпенділер",2013 - 336 бет 
 
 
 
УДК 8.82-1/29 
 
GENRE AND STYLISTIC PECULIARITIES OF SHAKESPEARE’S SONNETS 
 
Мusabay К., Yechina Y.G. 
(M.Kh.Dulaty Taraz State University) 
 
 
 
The  English  word  “sonnet”  comes  from  the  Italian  word  “sonetto”,  meaning  “little 
song”. Some early sonnets were set to music, with accompaniment provided by a lute.  
The  sonnet  originated  in  Sicily  in  the  13th  century  with  Giacomo  da  Lentino  (1188-
1240), a lawyer. The poetic traditions of the Provençal region of France apparently influenced 
him, but he wrote his poems in the Sicilian dialect of Italian. Some authorities credit another 
Italian, Guittone d’Arezzo (1230-1294), with originating the sonnet.  
A sonnet is usually characterized by the following features:  
- it has 14 lines;  
- it must be written in iambic pentameter;  
- it must follow a specific rhyme scheme, depending on the type of a sonnet; 
- it can be about any subject, though sonnets are often about love or nature; 
- a sonnet introduces a problem or question in the beginning, and a resolution is offered 
after the turn. 

 
 
210 
There  are  two  types  of  sonnets  in  the  modern  literary  tradition:  Italian  and  English 
sonnets.  An  Italian  sonnet  is  also  called  a  Petrarchan  sonnet.  It  includes  an  octave  (eight 
lines) and a sestet (six lines). The rhyme scheme must begin with abbaabba, and can conclude 
with  any  variation  of  c,  d,  and  e  (cdecde,  cdcdee,  etc.).  The  turn  must  occur  between  the 
octave and the sestet. 
The structure of the early typical Italian sonnets included two parts that together formed 
a  compact  form  of  “argument”.  First,  the octave (two quatrains),  forms  the  “proposition”, 
which  describes  a  “problem”,  or  “question”,  followed  by  a sestet (two tercets),  which 
proposes a “resolution”. Typically, the ninth line initiates what is called the “turn”, or “volta”, 
which  signals  the  move  from  proposition  to  resolution.  Even  in  sonnets  that  don’t  strictly 
follow the problem/resolution structure, the ninth line still often marks a “turn” by signaling a 
change in the tone, mood, or stance of the poem.
 
Later, the a-b-b-a, a-b-b-a pattern became 
the standard for Italian sonnets. For the sestet there were two different possibilities: c-d-e-c-d-
e and c-d-c-c-d-c. In time, other variants on this rhyming scheme were introduced, such as c-
d-c-d-c-d. 
An  English  sonnet  is  also  called  a  Shakespearean  sonnet.  It  includes  three  quatrains 
(groups of four lines) and a couplet (two lines). The rhyme scheme is often abab cdcd efef gg. 
The turn is either after eight lines or ten lines. 
When English sonnets were introduced by Thomas Wyatt in the early 16th century, his 
sonnets and those of his contemporary the Earl of Surrey were chiefly translations from the 
Italian of Petrarch and the French of Ronsard and others. While Wyatt introduced the sonnet 
into  English,  it  was  Surrey  who  gave  it  a  rhyming  meter,  and  a  structural  division  into 
quatrains  of  a  kind  that  now  characterizes  the  typical  English  sonnet.  Having  previously 
circulated  in  manuscripts  only,  both  poets’  sonnets  were  first  published  in  Richard  Tottel’s 
“Songs and Sonnets”, better known as “Tottel’s Miscellany”. 
“The form is often named after Shakespeare, not because he was the first to write in this 
form but because he became its most famous practitioner. The form consists of fourteen lines 
structured  as  three  quatrains  and  a  couplet.  The  third  quatrain  generally  introduces  an 
unexpected sharp thematic or imagistic “turn”, the volta. In Shakespeare’s sonnets, however, 
the  volta  usually  comes  in  the  couplet,  and  usually  summarizes  the  theme  of  the  poem  or 
introduces  a  fresh  new  look  at  the  theme.  With  only  a  rare  exception,  the  meter  is  iambic 
pentameter,  although  there  is  some  accepted  metrical  flexibility  (e.g.,  lines  ending  with  an 
extra-syllable  feminine  rhyme,  or  a  trochaic  foot  rather  than  an  iamb,  particularly  at  the 
beginning of a line). The usual rhyme scheme is end-rhymed a-b-a-b, c-d-c-d, e-f-e-f, g-g. 
Shakespeare’s “Sonnet 116”, illustrates the form (with some typical variances one may 
expect when reading an Elizabethan-age sonnet with modern eyes): 
(Let me not to the marriage of true minds (a) 
Admit impediments, love is not love (b) 
Which alters when it alteration finds, (a) 
Or bends with the remover to remove. (b) 
O no, it is an ever fixèd mark (c) 
That looks on tempests and is never shaken; (d) 
It is the star to every wand’ring bark, (c) 
Whose worth's unknown although his height be taken. (d) 
Love's not time's fool, though rosy lips and cheeks (e) 
Within his bending sickle's compass come, (f) 
Love alters not with his brief hours and weeks, (e) 
But bears it out even to the edge of doom: (f) 
If this be error and upon me proved, (g) 
I never writ, nor no man ever loved) (g)” [1;133]. 

 
 
211 
“The  Prologue  to  Romeo  and  Juliet  is  also  a  sonnet,  as  is  Romeo  and  Juliet’s  first 
exchange  in  Act  One,  Scene  Five,  lines  104  -117,  beginning  with    (“If  I  profane  with  my 
unworthiest hand”)  (104) and ending with (“Then move not while my prayer’s effect I take”) 
(117)” [2;83]. 
The themes of Shakespearean sonnets are very different. Such as: 
The Ravages of Time 
In sonnet 90, the poet characterizes time as a dimension of suffering, urging the fair lord 
to break with him “if ever, now”; “Give not a windy night a rainy morrow” [3; 17], he writes, 
pleading with him to  end the desperation of hopeful unrequited love.
 
The theme resurfaces 
throughout the sonnets in the narrator's various descriptions of himself as an aging man: “But 
when my glass shows me myself indeed / Beated and chopp’d with tann’d antiquity" (sonnet 
62) [3; 87]; “And wherefore say not I that I am old?” (sonnet 138) [3; 203]. 
Platonic Love vs. Carnal Lust 
While  the  narrator  of  the  sonnets  is  clearly  infatuated  with  both  the  fair  lord  and  the 
dark lady, the language he uses to describe these infatuations shows them to be of disparate 
natures. If we take the angel of sonnet 144 to be the narrator’s fair lord, we see this contrast 
clearly: “To win me soon to hell, my female evil / Tempteth my better angel from my side / 
And would corrupt my saint to be a devil / Wooing his purity with her foul pride” [3; 223].   
Selfishness and Greed 
The themes of selfishness and greed are prevalent throughout the sonnets as a whole, 
emerging most perceptibly in the narrator's hypocritical expectation of faithfulness from the 
fair lord and the dark lady. The poet seems at times to advance a double standard on the issue 
of  faithfulness:  he  is  unfaithful  himself,  yet  he  condemns,  is  even  surprised  by,  the 
unfaithfulness  of  others.  The  rival  poet  sonnets  (79-86),  for  example,  capture  the  poet’s 
jealousy of his fair lord's having another admirer; dark lady sonnets 133-134 and 144 do the 
same, and they may even include a reference to an affair between her and the fair lord that 
perhaps was alluded to previously in sonnets 40-42. 
Self-Deprecation and Inadequacy 
Self-deprecatory language frequently appears regarding the poet’s various inadequacies, 
in  particular  his  ability  to  keep  his  fair  lord's  interest.  In  sonnet  76  the  poet  basically  calls 
himself a bore. He begins: “Why is my verse so barren of new pride / So far from variation or 
quick change?” [3; 87]. 
Financial Bondage 
Throughout the sonnets there is considerable imagery of financial debt and obligation, 
bondage and transaction. Many scholars are convinced that the fair lord is not only the object 
of  the  poet’s  affection  but  also  his  financial  benefactor.  In  sonnet  4,  financial  imagery  is 
ubiquitous: “unthrifty”, ”spend”, “bequest”, “lend”, “frank”, ”niggard”, “profitless”, “usurer”, 
“sum”, and “audit”, and more [3; 11]. 
Color Symbolism 
This theme emerges mostly in the dark lady sonnets, where the poet’s repeated use of 
the color black to describe the dark lady’s features, both physical and intangible, ascribes her 
with the evilness or “otherness” that the color has often symbolized in the Western mentality. 
However, color imagery is present in the fair lord sonnets as well, especially in conjunction 
with the theme of passing time. In sonnet 12, for example, the poet draws a parallel between 
the  “aging”  of  nature  with  the  aging  of  human  life,  opposing  “the  violet”  and  “summer’s 
green” with the silver and white of age. Note, though, that the opposition here is not between 
black  and  white,  as  might  be  expected,  but  rather  between  color  and  absence  of  color,  the 
latter of which is a product of passing time. The poet dreads both the passing of time as well 
as the sinfulness of his dark lady, and it is clear that the goal of his symbolism is to represent 
that he is afraid of having no color in his life. 
Shakespeare often carefully combines sound and rhythm to produce the certain effect:  

 
 
212 
“Than  you  shall  hear  the  surly  sullen  ell”  (71)  [3;  86]  where  “hear”  and  “bell”,  and 
“surly” and “sullen” are at the same pitch while the rhythm follows the meter harmoniously. 
Shakespeare’s  combination  of  alliteration  and  assonance  shows  great  variety.  In  the 
sonnet 73 “Death’s second self that seals up all in rest” [3; 88]. 
Sometimes  the  alliteration  and  assonance  go  as  far  as  repetition  of  the  same  word  or 
word root within the same line: 
“Love’s not love 
That alters when it alterations finds 
Or bends with the remove to remove” (sonnet 116) 
and this just after writing the strong alliterative line 
“Let me not to the marriage of true minds 
Admit impediments”. 
In 129 the repetition is double within one line 
“Is lust in action, and, till action, lust” [3; 90-95]. 
The effect of raging impotence against lust here is well combined with the function of 
the word “lust” which is the grammatical subject of the next ten lines. 
The tone is perhaps the most subtle and the most ambiguous element in these poems. It 
is  a  function  of  structure,  imagery,  rhythm,  alliteration,  and  assonance  plus  undefinable 
factors related to the experience expressed in the sequence. 
William Shakespeare was the most influential writer of all-time, his iambic pentameter 
verses utilized a natural rhythm of the English language and his themes as well as his literary 
devices  continue  to  inspire  and  influence  writers  even  now  in  the  21st  century.  There  are 
fourteen  lines  in  a  Shakespearean  sonnet.  The  first  twelve  lines  are  divided  into  three 
quatrains with four lines each. In the three quatrains the poet establishes a theme or problem 
and  then  resolves  it  in  the  final  two  lines,  called  the  couplet.  The  rhyme  scheme  of  the 
quatrains is abab cdcd efef. Only three of Shakespeare's 154 sonnets do not conform to this 
structure:  Sonnet  99,  which  has  15  lines;  Sonnet  126,  which  has  12  lines;  and  Sonnet  145, 
which is written in iambic pentameter. 

жүктеу/скачать 3,91 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: