Дженнифер рис

 

42 

олардың  мақсаттары  мына  ұзақ  жолға  тұрарлық  еді. 

Қорық  орман

 

болып  кеткен  кең  тӛбелі  жерлерден

 

тұрады  екен.

 

Биік  ақ  жартастың  басынан  канал 

тарамдары арқылы Францияны кӛруге болады. 

 

Ярвис  ханым  мен  мырза  және  кішкене  қыздар  мен 

Хаппи атты ит тасты жағада қалғандарына риза болды. 

Петя  мен  Джек  арырақ

, 

ашық  жерге  барды.  Олар 

ӛздерін

 

ӛте  жақсы  сезінді.  Жалғыздан  гӛрі  бір  нәрсені 

екеулеп  шешкен  әлдеқайда  жақсы.  Джек  бұл  күннің 

бітпеуін қалады. Серуеннен кейін, түскі ас кезінде ұлдар 

ақшаларын 

сол 

арада 

тұрған 

дүкенге 

барып 

жұмсағылары келді. Кенет Джек Петяға риза болып, оны 

қуантқысы

 

келді.  Ол  Петяның  жол  сілтегіш  кітапшаға 

үңілгенін  күтті,  басқалары  да  бұларға  мән  бермей, 

ӛздерімен  ӛздері  отырған.

 

Сол  кезде  ол  қалтасын 

кәмпитке толтырып

 

алды.

 

–

 

Жалғыз  аяқ  жолмен  кеттік,  –

 

деп  ұсыныс  жасады 

Петя,  олар  далада  тұрған  кезде.  –

 

Мүмкін  біз  қос 

тырнаны кездестірерміз. 

 

–

 

Менің  саған  арнаған  бір  нәрсем  бар,  –

 

деді  Джек  

маңғаздана.

 

Ол  ағаштардың  түбінде  тұрған  үстелдердің  біріне 

қалтасындағы кәмпиттерін мақтана шығарып қойды. 

 

–

 

Рахмет! –

 

деді Петя сілекейі ағып. –

 

Ӛзіңе осындай 

мүмкіншілік жасап жүрген сен

 

ӛте бай боларсың, бәлкім! 

 

–

 

О,  иә,  ӛйткені  мен  оларды сатып  алған  жоқпын!  –

 

деп күлді Джек. 

 

Петя маңдайын тыржитты. 

 

–

 

Бұларды ұрлап алдым деп айтпақшысың ба? 

 

–

 

Түсінікті! –

 

деп жауап берді Джек

 

әдепсіз кейіппен

. 

–

 

Бәрі де солай жасайды ғой. Егер жоғалмасын десе, ӛз 

заттарына жақсылап ие болсын!

 

Петя тілін жұтып қойғандай болды. Ол не деп қарсы 

дау  айтарын  білмеді.

 

Кенет  оларды

 

біреудің

 

кӛлеңкесі

 

басып, екеуі де бірдей жалт қарады. Бұл пошташы еді. 

 

«Әрине,  осылай  болуы  керек  еді»,  –

 

деп  Джек 

ашулана  ойлады  кәмпиттерін  жейдесімен  жасырып 

жатып. 

 

–

 

Сен мұның ақысын тӛледің бе, Джек? 

 

 

43 

–

 

Әрине

! 

–

 

Джек,  –

 

деді  пошташы  жәймен.  Баланың  іші  күйіп 

тұрған  еді.  Мына  күлкілі  кішкентай  адам  ӛзгенің  ойын 

қалай оқи алады! 

 

–

 

Елдің  бәрі  осылай  істейді

 

ғой!

 

–

 

деді  жылдам 

қайталап. 

 

–

 

Сен енді біздің жанұяның мүшесісің, сондықтан

 

да 

ұрлықты қоясың, –

 

деді Ярвис мырза Джекке таныс емес 

үнмен.  –

 

Қазір  біз  бұл  заттарды  дүкенге  қайтарып 

береміз, сен олардан кешірім сұрайсың. 

 

–

 

Бұл сіздің

 

әзіліңіз

 

болар?! –

 

деп қарсылық білдірді 

Джек. 

 

–

 

Жоқ,  мен  шынымен  айтып  тұрмын,  –

 

деді  Ярвис 

мырза нақтылай сӛйлеп. 

 

«Ол ӛзін кіммін деп санайды? –

 

деп ашулана ойлады 

Джек. –

 

Бойы мендей

-

ақ. Ол маған мен істегім

 

келмейтін 

нәрсені орындатпақшы ма!»

 

Бірақ  бұл

 

ӛткір

 

кӛзқарас  Джекке  әсер  еткендей. 

Кәмпиттерін қайтадан жинап, кішкене адамның соңынан 

дүкенге  қарай  еруден  басқа  амалы  қалмады.  Үш  ай 

бұрын бұлай етуі мүмкін емес еді. 

 

Келесі  минут  бұл  жағдайға  куә  болғандардың  бәрі

 

үшін 

жайсыз 

болды.

 

Кәмпиттерді 

қайтарып 

бергендіктен,

 

дүкенші  Джекті  полицияға  бермейтінін 

айтты.  Бірақ  Джек  ол  адамның  бетінен  ұрып  жібергісі

 

келді. Барлық іс тынған кезде, Джек дүкеннен ашуланып 

шығып  кетті.  Ол  бір  жағынан  ызасы  келіп,  бір  жағынан 

ұялып та қалды. Күні бойы Петямен достығы

 

ӛте

 

жақсы 

болып

 

еді. Тағы да бәрін

 

ӛзі бүлдірді. Енді Петя онымен 

араласқысы  келмейтін  шығар.  Ол  жартас  жаққа  қарай 

жылдам

 

басып

 

жүріп кетті. 

 

–

 

Тиіспе оған, Петя, –

 

деді жұмсақ үнмен пошташы. –

 

Ол алдымен тынышталуы

 

керек. Егер мазасын алмасақ, 

ол қайтып келеді. 

 

Джек  кетіп  бара  жатып,

 

артынан  Петяның  келгенін

 

қалады.  «Бүгін  кешке  олар

 

семіз

 

бақа  сияқты  Левиске 

қоңырау  шалады,  –

 

деп  пайымдады  Джек.  –

 

Енді  олар 

мені үйлерінде қалдырғысы келмейді». 

 

 

44 

Ол  жардан  тӛмен  құлайын  деген

 

жоқ.  Бұлай  істеуге 

ешқашан  да  батылы  бармас  еді.  Джек  тек  қана 

Ярвистер  жанұясын

 

қорқытқысы

 

келді.  Ол

 

жардың

 

ең 

шетінде

 

тұр  еді.  Ал  тӛменде  теңіз  буырқанып,  шулап 

жатқан  болатын.  Алыста,  оң  жақ

   

жағада  Ярвистер 

отбасы қараңдап кӛрінеді

.  

«Олар  мені

 

әйтеуір бір

 

іздеп  келеді»,  –

 

деп  ойлады 

ӛкпелі  ол.  Солай  болды  да.  Күн

 

жайлап  теңізге  батып 

бара  жатқанда,  ол  жалғыз  аяқ  жолмен  жоғары  ӛрлеп 

келе  жатқан  пошташы  мен  ұлын  кӛрді.  «Мен  олардың 

жоғары  кӛтерілгенін  күтемін  де,  содан  кейін  тӛмен 

секіретіндей болып тұрамын, –

 

деп ойлады ол. –

 

Сонда 

олар ӛкініп, тәубесіне келетін

 

болады». 

 

Бірақ  Джектің  ойы  үлкен  күйреуге  әкеп  соқты.

 

Жардың шетіне тым жақын келген кезде, ол кенет тепе

-

теңдігін жоғалтып алды. 

 

Ұстанып  қалатын  жер  іздеп,  ол  қолымен  қармана

 

берді. Бақытына орай, жардың үстіңгі бӛлігі бірден құлап 

түскен жоқ. Джек бес метрге дейін ұшып

 

түсіп, тырналар 

ұя  салған  тар  жерге  барып  табан  тіреді.  Шет  жағынан 

тайғанап  барып

 

кішкене  жыңғылдан  ұстанып  үлгерді. 

Жыңғылдың

 

тамырлары  қысқа  болғанымен,  баланың 

салмағын  ұстап  тұрғаны  таң  қаларлық  еді.  Зорға 

дегенде  ұстанып  салбырап  тұрған  ол  жыңғылдың 

түбімен жұлынып бара жатқанын байқады. Сол мезетте 

тӛбесінде

 

қан

-

сӛлсіз бозарған екі бет

-

жүз пайда болды.

 

–

 

Мен  бұдан  әрі  шыдай  алмаймын!  –

 

деп  айқай 

салды Джек ӛлімнен қорқып. 

 

–

 

Кӛмекке

 

жүгір,  Петя!  –

 

деді  пошташы.  –

 

Ал  мен 

тӛмен түсіп, оны шетке

 

алып шығамын. 

 

–

 

Папа, бұл мүмкін емес! –

 

деп қарсы болды Петя. 

–

 

Бұл нағыз ӛз

-

ӛзіне қол жұмсау ғой! 

 

–

 

Ол  небары  екі  минут  қана  шыдай  алады,  –

 

деді 

әкесі.  –

 

Мен  бұл  жерде  отырып,  оның  құлап  бара 

жатқанын

 

кӛргім келмейді. 

 

Артық  сӛз  айтпай,  Петя  кӛлік  тұрған

 

жерге  жүгіріп 

кетті.

  

–

 

Шыда,  ұлым!  Мен  келе  жатырмын!  –

 

деп 

айқайлады бір кездері Джек жек кӛретін ер адам.

 

Оның 

 

45 

бұл қадамы ел естімеген жан кештілік еді.

 

Пошташы ӛз 

ӛмірін ӛлімге тіккенін Джек кӛрді. Сондай

-

ақ

 

ол

 

ӛзінің де

 

қолы

 

сіресіп

 

қалғанын сезді. Қимылдаған сайын, кішкене 

жыңғыл  бір  түрлі  қозғала  берді.  Тӛменде

, 

құздардың 

арасында толқындар кӛбік атады. Теңіз олардың екеуін 

де күтіп тұрғандай

.  

Пошташы  қадамдап

 

тӛмен  қарай  жылжыды.  Ол 

жартасқа мүлдем жабысып алыпты

. 

Қайта

-

қайта Джекке 

басу

 

айтып  қояды.  Кенет  ол  арқасымен  жартасқа 

жабысқан

 

күйі  құздың  бір шығыңқы жерін  дӛп  басты да 

қолын созып, қорқыныштан денесі жансызданып қалған

 

Джекті  дер кезінде тартып алды. 

 

–

 

Шындығын айтқанда, қазір сені сабау керек еді, –

 

деді  Джек  тісін  сақылдатқанын  қойған  кезде  пошташы

 

күліп.  –

 

Бірақ,  егер  мен  бұлай  істесем,  екеуміз де қазір 

теңізден бір–ақ шығармыз

! 

Джек оған аңтарыла

 

қарады. Ол

 

жағада жайбарақат

 

балмұздақ жеп

 

отырғандай, әзілдеп қойып, мәз–мәйрам 

болып  отыр.

 

Джек  үнемі:  ―Жексенбі  күні  кешке  келіп

 

жүретін

 

үлкен жігіттер

 

мына күлкілі кішкене адамнан не 

табады екен?‖

 

деп ойлайтын

. 

Енді ол түсінді

.  

―Ол арыстандай

 

батыл!‖ –

 

деп ойлады да, Джек кӛзін 

қатты жұмды. 

 

Петяның арқасында құтқару тобы тез келді. Осыдан 

кейін  олар  дірілдеп

-

қалтырап,  жалғыз  аяқ

 

жолмен 

жағаға түсті. 

 

–

 

Бір  нәрсе  ӛтінемін:  бұл  жайында  мамаларыңа 

айтпай

-

ақ  қойыңдар!  –

 

деп  ескертті пошташы.  Үшеуі  де 

бейне бір күтпеген

 

олжа тапқандай еді. Жол бойы олар 

болар

-

болмас нәрсені әзілге қосып, күлісіп келді.

  

–

 

Меніңше, 

сендер 

бір 

нәрсе 

бүлдірген 

сияқтысыңдар,  –

 

деп  байқап  қалды  Ярвис  ханым.  –

 

Сендер  қыздардан

 

бетер  болып  кетіпсіңдар.  Үш  үлкен 

ер адам бұлай қылжақтамас

 

болар. 

 

–

 

Қайырлы  түн,  ұлым,  –

 

деп  пошташы,

 

Джектің 

иығына  қолын  қойып

, 

оның  бұл  қимылы

 

баланың  осы 

ерекше  жанұяға  шынымен  де  мүше

 

болуға  деген 

құлшынысын

 

оятқандай болды.

  

 

 

46 

 

Қайғылы

 

оқиға

 

 

Жазғы  демалыс  кезінде  Ярвистер  жанұясындағы 

Хаппи  атты  ит  күшіктеу  керек  еді.  Хаппиді  бәрі  жақсы 

кӛріп, еркелететін. Ярвис ханым біреудің баласын бағып

 

жүргенде, солар

 

Хаппиді мүлде кішкентай кезінде сыйға 

тартқан.  Олар

 

ит  ӛсіріп,  оның  күшіктерін  дүниежүзілік 

кӛрмеге қоюға беретін. 

 

–

 

Екі  күшікті  соларға

 

беруімізге

 

тура  келеді,  –

 

деп 

түсіндірді  Джекке  Дженни.  –

 

Ал  қалғандары  үшін  кӛп 

ақша  аламыз.  Егер  бәрі  ойдағыдай

 

болатын  болса, 

келесі  жылы  демалысқа  барамыз  деді  папам.  Оның 

күшіктері кӛп болар деп үміттенеміз. 

 

Хаппи  бәрінен  де  Дженниді  жақсы  кӛретін.  Ол 

мектептен  келе  жатқанда,  ит  кішкене  қыздың  алдынан 

жүгіріп шығатын. Ал Джек сеттер итпен болған оқиғадан 

кейін итке жақындап, сипай алмайтын. 

 

Джектің

 

Поттс ханымға барып тұратыны құпия болып 

қалған  жоқ.  Демалыс  кезінде  Петя  үй  тапсырмасы  мен 

спорттан  басқа

 

да  нәрселермен

 

шұғылданды.  Бір  күні 

Джек орманның ішінде бақта жұмыс істеп жүрген кезде, 

жалғыз  аяқ  жолмен  Петя  келе  жатып  оны  кӛріп  қойып, 

қоршаудың қасында сілейіп

 

тұрып қалды. 

 

–

 

Мынауың

 

керемет  қой!  Жақсы  істегенің

 

кӛрініп 

тұр.

 

Ӛзіңе  осындай  жұмыс  тауып  алдың  деп

 

ешқашан

 

ойламаппын. 

 

Содан кейін дауысын бәсеңдетіп

:  

–

 

Кемпір

 

осы  жерге  кӛп  ақша  жасырып  қойыпты 

дейді. Ол саған жақсы жалақы

 

бере ме? 

 

–

 

Иә, жақсы, –

  

деп жауап берді Джек. –

  

Бірақ егер 

қазір мен сенімен сағаттап

 

сӛйлесіп тұратын болсам, ол 

шығады да, сазайымды

 

береді. 

 

–

 

Жарайды,  сау  бол!  –

 

деді  Петя  кӛңілдене.  –

  

Бірақ  жұмысыңды  бітірген  соң,  спорт  алаңына  бірге 

барайық,  жарай

 

ма?  Келесі  жылғы  жоспар  бойынша 

футбол болады, мен сені біраз жаттықтырайын.

 

–

 

Петя  мен  Хаппи  орманнан  қалай  ғайып  болып 

бара жатқанына қарап тұрған Джектің қуанышы қойнына 

 

47 

сыймады. Яғни, Петя бәрібір

 

оның досы болып қалғысы 

келе

 

ме? 

 

Осы  кеште  Петяның  таңданысында  шек

 

болмады.

 

Жарты  сағаттық  жаттығудан  кейін  футбол  жайында 

Джекке  үйрететін  еш  нәрсе  жоқ  болып  шықты.  Денесі 

қызып тұрған ол демалу үшін кӛк шӛпке отыра кетті. 

 

–

 

Сенің

 

жақсы ойыншы екеніңді мойындау керек. –

деп кең тыныстады ол. –

  

Доппен қалай ойнау керектігін 

біледі екенсің.

 

Сондай жақсы ойнайтыныңды маған неге 

айтпағансың? Сыныптағылардың

 

барлығынан

 

озатының 

анық.  Мүмкін,

 

тіпті,

 

жоғарғы  сыныптағылардан

 

да  асып 

түсетін шығарсың

! 

Олар тағы да бірнеше сағат спорт алаңында болып, 

Джек  Петяны  әбден  таң  қалдырды

. 

Алаңның  қай 

жерінде  жүрсе  де,  қай  кезде  болса  да,  ол  допты 

аяғымен  оңай  ғана  іліп  алып,  кез  келген  аяғымен  оны 

қақпаға  тура  апарып  кіргізетін.  Бірақ  олардың  қасына 

ауыл  балалары  жақындап,  бұлармен  ойнағысы

 

келгенде,  Джек  допты  Петяға  қарай  тепті  де,  ӛзі  кетіп 

қалды

.  

–

 

Мен жалығып кеттім, Петя, сау бол! 

 

Хаппи  қолайсыз  кезде  күшіктеді.  Бұл  жексенбі  күні 

кешке,  жастар  жиналысы  болып  жатқан  уақытта  еді.

 

Қазір бұған Джек те қатысып,

 

тіпті

 

бірнеше әндер жаттап

 

та

 

алды.  Жалпы  жиналысқа

 

да

 

келіп  тұрды.  Мұның 

бәрін

 

Джектен  кінә  іздеп,  қыр  соңынан  қалмайтын 

Диксон ханымға әдейі істеп жүрмін деп

 

сендіретін ол ӛз

-

ӛзін. Бірақ жүрегінің түбінде ӛзінің Құдай туралы кӛбірек 

білгісі келіп жүретінін білетін. 

 

Дәл  осы  кезде  жастар  Құдай  адамға  қалайша 

сӛйлейді  деген  ең  қызықты  пікірталастың

 

үстінде  отыр 

еді.  Егер  керегіңді  сұрап  жалынсаң,  Құдай  оған 

қуанатынын  естігенде,  Джек  таңдана  құлақ  салды. 

Құдай  қамыңды  ойлайтынын  білу  үшін  белгі  беруін 

сұрауға болады,  –

 

деді  Ярвис  мырза.  Кенет жоғарыдан 

Дженнидің дауысы шықты: 

 

–

 

Тезірек

 

келіңдер,  мына  жерде  бір  нәрсе  болып 

жатыр! 

 

 

48 

Хаппи Дженниді

 

ӛте жақсы кӛретін, сондықтан оның

 

болашақ  күшіктеріне  Дженнидің  тӛсегін  қалағаны  таң 

қалдырмады.  Араға  белгілі  уақыт  салып,  күшіктер 

түнімен  кезек–кезек  туылды.  Хаппи  бәрін  ӛзі  жақсы 

тындырса  да,

 

отбасындағылар  түнімен  кӛз  ілген  жоқ. 

Таңертең  бес  кішкене  күшік  аналарының  бауырында

 

оны қомағайлана

 

еміп жатты.

.  

Бір

-

екі  сағат  кӛз  іліп  алу  үшін

 

бәрі

 

ӛз  тӛсектеріне 

кетті,  ал  Дженни  болса  жамылғыш  қапқа  кіріп,  еденнің 

үстінде, жас күшіктердің

 

қасына жатты. 

 

Алғашқы  сегіз  күнде  барлығы  тыныш  ӛтті.  Күшіктер 

жақсы  ӛсіп  келеді,  Дженнидің  қуанышында  шек  жоқ.

 

Алайда  біраздан

 

кейін  қорқынышты  жағдай

 

болды. 

Дүйсенбі күні түстен кейінгі уақыт еді, Джектің іші пысып 

кетті. Таңертең ол Поттс ханымның үйінде болды.

 

Петя

, 

мамасы,

 

Дженни  үшеуі  тіс  дәрігеріне  кеткен,  олар 

келгенше,  Джектің  екі  қолы  алдына  сыймай,  не  істерін

 

білмеді.  Крокет  алаңына  шӛп  шықты  ма  екен

 

білейін 

деп,  шалғынды  бойлап  ауылға  кірді.  Ауыл  алаңының 

арғы шетінен ол полковник Виттің ағаш қоршауын кесіп 

жатқан  Ярвис  мырзаны  кӛріп  қалды.  Жанына  таяу 

келгенде,  ол  кішкене  ер  адамның  қатты  шаршағанын

, 

алайда  қызу  кірісіп

 

кеткенін  кӛрді.  Бӛтен  біреудің 

бақшасында  жұмыс  істеген  қандай  ауыр  екенін  Джек 

жақсы білетін. 

 

–

 

Кесілген  бұтақтарды  мен  жинайын

, 

–

 

деді

 

ол 

темір  қақпаны  ашып,  күтімі  жақсы,  тап

-

таза

 

баққа  кіріп 

келе жатып. 

 

–

 

О,  рахмет!  –

 

деп  қуанып  қалды

 

пошташы.  Олар 

үн

-

түнсіз,  бірге

 

қуана

 

жұмыс  жасады.  Әркім  ӛз  ойымен 

жүр.  Пошташы  тіл  таба  білетін  адам  болатын,  оның 

қасында жүрген кезде Джек ӛзін жақсы сезінеді

.  

Кенет  олардың  шырқы  бұзылды.

 

Сыртқы  үйдің  есігі 

шалқасынан  ашылып,

 

полковник  шӛпті  баса

 

аттап

-

пұттап

 

олардың қасына келді

.  

–

 

Ярвис! –

 

деп айқайлады ол. Мына баланы менің 

бақшамнан  шығарыңыз!  Ол  біздің  ойын  алаңын 

құртқанын  білемін.  Егер  оны  тағы  да  осында  әкелетін 

болсаңыз, сізбен қоштасамын, түсінікті ме? 

 

 

49 

–

 

Сенің кеткенің жақсы болар, Джек, –

 

деді кішкене 

ер  адам  жай  ғана  полковник  гаражға  бет  бұрғанда.  –

 

Егер  мен  бұл  жұмыстан  айырылсам,  саған  велосипед 

әпере алмаймын. 

 

–

 

Мен оны жек кӛремін! –

 

деді Джек тісін қайрап. 

 

–

 

Бұл дұрыс емес, –

 

деді

 

пошташы

 

жұмсақ

 

үнмен. 

–

 

Құдай Поттс ханымды

 

қалай сүйсе

 

оны да

 

дәл солай

 

жақсы кӛреді. 

 

–

 

Ха

-

а! –

 

деп айқайлаған Джек темір қақпаны тарс 

жапты.

 

Ӛзін мәшине қуып жетіп қалғанын естігенде, ол үйіне 

жақындап

 

қалған  еді.  Бұл  полковник  болатын.  Бетінің 

әлі  қызарып  тұрғанына

 

қарағанда,  кӛңіл

-

күйі  әлі  жаман 

сияқты,  ол

 

кӛлігін

 

ӛте  жылдам  жүргізіп  келеді.  Джек 

Хаппиді  тым  кеш  кӛрді.  Ол  далада  бой  жазу

 

үшін

 

бүгін

 

күшіктерін  бірінші  рет  жалғыз  қалдырған  еді.  Ол 

Дженниді іздеп жүрген болатын. 

 

–

 

Абайла,  Хаппи!  –

 

деп  Джек  қатты

 

айқай  салды, 

бірақ бәрі кеш еді. Полковниктің мәшинесі оны ӛлердей 

соғып ӛтті. 

 

–

 

Оңбаған  ит

! 

–

 

деп  айқайлады  полковник 

тежегішін басып. –

 

Неге сен оған қарамайсың?! 

 

Мәшине  жүріп  кеткен  кезде  Джек  қаққан  қазықтай 

қалшиып тұрды да қалды. Ит

 

ӛліп қалған болатын, бірақ 

ол  Дженидің  итті

 

осындай  күйінде

 

кӛргенін  қаламады

.  

Ол итті абайлап бақ ішіне апарып, қорадан

 

күрек әкелді. 

Қатты жер қазуға оңай болмаса да, ол Ярвис мырзаның 

келіп  тоқтаған  мәшинесінің  дауысын  естіген  кезде  итті 

кӛміп біткен болатын. 

 

«Мен бұл туралы байқұс балаға айта аламаймын», –

 

деп  ойлады  Дженни  еріндері  кеберсіп.  Сол  кезде  ол 

қақпадан кіріп келе жатқан Ярвис мырзаны кӛрді. 

 

–

 

Қымбаттым,  маған  бір  шыны  шәй  дайындап 

бересің  бе?  –

 

деді  де,  Ярвис  мырза  қызарып  кеткен 

бетін сүртті. –

 

Бүгін қатты шаршадым

.  

      

–

     

Сенімен  сӛйлесуіме  бола  ма?  –

 

деп  сұрады 

Джек. 

 

–

 

Не  боп  қалды,  балақай

? 

–

 

деп  сұрады  ол  жылы 

шыраймен.  Джек  оны иттің  кӛмілген  жеріне  апарды  да, 

 

50 

болған  жайды  айтты.  Содан  кейін  олар  қайғылы 

хабарды  отбасындағыларға  жеткізу  үшін  жайлап  үйге 

кірді. 

 

Дженни

 

жыламауға  тырысып,

 

орындықта  тыныш 

отыр. 

 

–

 

Менің күшіктерім бар ғой.

 

Кенет ол үндемей қалды да, бозарып кетті. 

 

–

 

Олар анасыз ӛмір сүре ала ма? 

 

–

 

Меніңше,  сүре  алмайтын  сияқты,  қымбаттым,  –

 

деді  жұмсақ  үнмен  Ярвис  ханым.  –

 

Оларды  қинамай, 

папаң  кӛзін  құртсын.  Олардың  қиналғандарын  біз 

қаламаймыз ғой, солай

 

ма

?  

–

 

Жоқ,  олай  істемеңіздер!  –

 

деп  Джек  жылдам 

сӛзге араласты. 

 

–

 

Біз  оларды  ӛсіре  алмаймыз,  оларды  қалай  күту 

керектігінен мүлдем хабарымыз жоқ.

  

–

 

Менің хабарым бар,

 

–

 

деді сенімді түрде Джек. –

 

Мен байқап кӛрсем

 

қайтеді? 

 

–

 

Иә,  кӛрсін!  –

 

деп  ӛтінді  Дженни  әлі  де  үмітін 

үзбей.

  

Джек дәл бүгінгідей

 

орманға тез жүгіріп барған емес. 

Түстен  кейінгі  тыныштығын  бұзғанына  Поттс  ханым 

қуана қойған жоқ.

 

–

 

Біздің  итіміз мәшиненің  астына түсіп  кетті,  –

 

деп 

күрсінді  Джек.  –

 

Қалай  ойлайсыз,  мысықтарды 

тамақтандырғанымыз 

сияқты, 

жас

 

күшіктерді 

тамақтандыра аламыз ба? 

 

–

 

Мен  қайдан  білемін?  Мен  иттерді

 

жек  кӛремін! –

 

деп ол оған бас салды. 

 

–

 

Сіз  маған  бӛтелкеңіз  бен  құрғақ  сүттің  қалдығын 

бере тұрасыз ба,  ал  ертең  мен  қалаға барып,  жаңасын 

алып келемін. 

 

–

 

Қалағаныңды

 

ал!  –

 

деді  қария.  –

 

Әйтеуір

 

менің 

мазамды алма!

 

Мұндай  жауапкершілікті  мойнына  алу  Джекке

 

қосымша  әуре  туғызды

. 

Ол  ыңғайлы  болатын

 

қорапты 

тауып алды да, Ярвис ханымға

 

резеңкеге құятын судың

 

температурасы  қанша  болу  керектігін  айтты

. 

Ал 

Дженниге  қуыршақтың  кӛрпесін  алып  келуді  тапсырып,

 

 

51 

Петяға  бӛтелкені

 

қалай  булайтынын  түсіндірді.  Сүтті 

жайлап 

араластырып, 

қалай 

толтыру 

керектігін 

Дженниге кӛрсетті. 

 

–

 

Әзірше

 

олар  кішкентай,  оларға  үш  бӛтелкеден 

артық  беруге  болмайды,  –

 

деп  үйретті  білгішсініп,  –

 

әйтпесе олардың қарындары жарылып кетеді. 

 

Тамақтандырып  болған  соң,

 

күшіктердің  бауырын

 

дымқыл  шүберекпен  сүрткенде,  отбасындағылардың 

таңданысында шек болмады

. 

–

 

Қандай

 

ақылдысың,  Джек,  шын  айтамын!  –

 

деді 

Ярвис  ханым  қорапты  жылы  ас  үйге  алып  бара 

жатқанда. 

 

–

 

Бұларды 

әрбір 

екі 

сағат 

сайын

 

тамақтандыруымыз  керек,  түнде  де,  –

 

деді  Джек.  –

 

Біз 

ауысып отыра аламыз. 

 

Күшіктердің  кӛңілдері  толғандай  кӛрінді.  Хаппи 

туралы  кӛп

 

ойлауға

 

отбасындағылардың  қолдары 

тимеді. Бірақ кешке таман Джек Дженнидің қолына иттің 

шынжырын  ұстап,  қораптың  қасында  жылап  отырғанын 

кӛрді.

 

–

 

Саған  күшіктер  қалған  жоқ  па?  –

 

деді  Джек 

қатқыл үнмен. 

 

Сол кезде Дженни

 

оның қолына

 

алақанын қойғанын 

сезіп, қысылып қалды

.  

–

 

О,  Джек,  –

 

деді  ол,  –

 

егер  сен  болмағанда  мен 

бүгінгі қайғыны кӛтере алмас едім!

 

Джек оның қолын

 

сілкіп

 

алып тастады, бірақ

 

оны

 

бір

 

жылы  сезім  баурап  алды.  Жазғы  демалыс  кезінде 

Джектің

 

жұмысының  кӛп  болғаны  сонша,

 

бір  нәрсені 

бүлдіруге  уақыты  болмады.  Күнде  таңертең  ол  Поттс 

ханымға  барады.  Бақшаның  жұмысын  бітіргенде,  Поттс 

ханым  оған  есік

-

терезелерді  сырлатып  қойды.  Бір  күні 

ол оған уақыты таяғанын астарлап айтып еді:

   

–

 

Енді  сен  оқып  үйренгенің  үшін  ақы  тӛлейсің, 

бала! Қане, жұмысқа кіріс

! 

–

 

деп зекіп тастады.

 

Джекке бұл қарт

 

туысы

 

сияқты болып кеткендей еді, 

сондықтан қарсы бола алмады. 

 

Күшіктерді аман сақтап қалу арқылы Джек Дженнидің 

кӛңілінен  әбден  шықты.  Оның  басшылығымен  Дженни 

 

52 

күшіктерді  аман

-

есен

 

ӛсірді.  Үйдегі  заттар  олардың

 

тісіне ілініп кетпеу

 

үшін кӛп еңбектенулеріне тура келді. 

Енді Дженнидің Хаппиді

 

ойлап қайғыруға

 

уақыты жоқ. 

 

Егер  Петя  мен  Джек  футбол  ойнамаса,  онда ӛзенге 

барып,  балық  аулайтын  не  бӛгенге  суға  шомылатын. 

Олардың

 

ӛзара

 

қатынасы  ӛзгеше  еді.  Джек  үнемі 

сӛйлемейтін,  ал  Петя  ауыз  жаппайтын.  Бірақ  биылғы 

жаз

 

екеуіне де кӛңілсіз болған жоқ. 

 

Тек  қана  ―Ярвистер  жанұясына

 

тым  жақын  бауыр 

баспайын‖  деген  ой  жүрегінің  түпкірінде  болмағанда, 

Джек бақытты болар еді. 

 

―Олар  мені  қайтадан  кері  қайтаратын  болса,  маған 

ӛте ауыр тиеді‖, –

 

деп ойлады ол. 

 

 

жүктеу/скачать 0,62 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: