Күз келіпті - ау... Маңай түгел сап - сары, Жадап - жүдеп қалған екен бақ тағы. Қоңыр қаздың қаңқылдаған дауысы Қайта - қайта "қош сау бол" деп қақсады. Теректер де жұлдырыпты кекілді, Тауда тұман тастан тасқа секірді Күз жауыны тырсылдайды жер шұқып, Жем іздеген жетім шөже секілді. Сабапты жел қайыңды көк жоса қып, Жайратыпты қызыл гүлді қоса атып. Сар жапырақ тұра бермей бұтақта Жатыр орнын жаңа бүрге босатып. Саудыр - саудыр саулап сары жапырақ, Жатыр өбіп, жатыр өбіп сыз жерді. Тұрушы еді жазда ылғи жылтырап, Қайтсын енді ол... Қайтсын енді... Күз келді. Желмен ұйтқып сар жапырақ борады, Саудыр - саудыр саулап жатыр бақшада. Паналап ек тұрғанында жоғары, Түскенде енді аяғыңа таптама
Әбіш Кекілбайұлы (Абайла, бауырым, абайла)
Арман дейтін - арғымақ, Шындық дейтін - шабан ат, Үстіне жатсын жар құлап, Шабатын әлін шамалап. Абайла, бауырым, абайла, Ала керме, у ұрттап, "Абайла!" деген Абай да, Ұнатпасаң да, ұғып бақ. Арман дейтін - арғымақ, Шындық дейтін - шабан ат, Үстіне жатсын жар құлап, Шабатын әлін шамалап. Сезім дейтін - сел нөсер, Төзім дейтін - қара жер. Әулекі келер жәрмес ер, Әуреге түспей қала гөр. Жер болмаса, нөсерден Миуа түгіл мүк өнбес. Қиқу қуған бөсерден Қияметтен басқа түк өнбес. Күшіне сенген дүлейдің Моласы жатыр сайғақсыз. Ісіне сенген сүлейдің Бір ізі жоқ айғақсыз. Көнбесең көнбе күштіге, Аяй біл, бірақ, басты да, Сия алсаң жердің үстіне, Сиярсың, сірә, астына.
