Шерман заңы(1890 ж.). Бұл заңмен сауданы құпия моно- полизациялауға тыйым салынады, кез келген салаға және бағалар туралы келісімдерге бақылау орнатылады.
Клейтон заңы(1914 ж.). Бұл заң бағалық дискриминацияға (кейбір жағдайларда қалыптасқан бәсекенің қалыптасқан ерекше- лігіне қарай), өткізу саласында іскерлік белсенділіктің шектелуіне, бірігудің белгілі бір түрлеріне, басшылардың өзара байласуына тыйым салады.
Робинсон-Пэтмэн заңы(1936 ж.). Бұл заң сауда саласында іскерлік белсенділіктің шектелуіне, соның ішінде, бағалық дискриминацияға тыйым салады.
1950 жылы Клейтон заңына Селлер-Кефовер түзетуіқабылданды: заңсыз бірігудің түсінігі нақтыланды. Яғни активтерді сатып алу жолымен бірігуге тыйым салынды. Егер Клейтон заңы ірі фирмалар- дың көлденең бірігуіне тосқауыл қойса, онда Селлер-Кефовер түзетуі тігінен бірігуді (мысалы, өндіріс – өнімді өткізу) шектеді. Еуропалық мемлекеттердің көбінде ұзақ уақыт бойы анти- монополиялық заңдылықтар мүлдем болмады. Қабылданған бірқатар заңдар тәжірибеде өте сирек қолданылып, жеке немесе ұжымдық нарықтық билікті асыра пайдаланушыларға ғана бағытталды. Еуропалық мемлекеттердің үкіметтері оларда өндірістердің шоғыр- лану деңгейі АҚШ-қа қарағанда төмен деп болжады. Сондықтан Еуропада шоғырлану үдерісіне және картельдердің қалыптасуына жол берілді. Антимонополиялық саясат нарықтық айырбасқа қатысушылардың арасындағы қатынастарды реттеуге бағытталады. Мұндай реттеудің екі бағыты орын алады: 1) іскерлік тәртіптің белгілі бір әділетсіз түрлерін шектеу немесе тыйым салу; 2) бәсекелестік нарықтық құрылымды қалыптастыру. Қазіргі уақытта таза монополия нарығын мемлекет тарапынан реттеудің әлемдік тәжірибе тұрғысынан қалыптасқан бірнеше тәсілдері бар, яғни монополиялық билікті қысқартудың негізгі тәсілдерітөмендегілер болып табылады: