Г. К. Кенжебаев ҚазаҚстан тарихынан әңгімелер Жалпы білім беретін 11 жылдық мектептің 5-сыныбына арналған оқулық



Pdf көрінісі
бет141/244
Дата30.04.2022
өлшемі6,79 Mb.
#32952
түріОқулық
1   ...   137   138   139   140   141   142   143   144   ...   244
Қонақжайлық  келген қонақты құрметпен 
қарсы алып, сыйлап күту. Ата-бабаларымыз кел-
ген қонақты жылы шыраймен күткен. Жолау-
шы сыпайылық танытып: «Үйде кім бар?»  деп 
«Баланы атқа мін гізу 
салты».  Қазақ балалары 
бес жасынан бастап атқа 
салт мінуге жаттығады. 
Ата-аналары баланың 
алғаш атқа мінгеніне той 
жасайды. Атқа мінетін 
бала жаңа киім киіп, ба-
сына үкі тағып, «ашамай» 
деп аталатын екі  қасы 
«X» түрінде айшықталып 
жасалған ерге мініп, ту-
ған-туысқандары мен 
ру лас тарын 
аралайды. 
Туыстары оған шашу ша-
шып, айыл-өмілдірік, 
құйысқан, қамшы сияқты 
ер-тұрман әбзелдерін бай-
ғазыға береді. Осыдан бас-
тап бұл бала өз алдына ер-
тұрманға ие болып, көш 
кезінде тай-құнанға мініп 
жүреді. 
Қазақтың көне  
тарихы. – Алматы,  
1993,  389–390-беттер.


140
үй сыртынан дауыс береді. Келген қонақты жас-
тар аттан түсіріп, атын байлаған. Үйдің есігін 
ашқан. Қонақ үйге кірер алдында қару-жарағын 
сыртқа іліп, өзінің «қас емес, дос» екендігін 
білдірген. Қонақ үйге сәлем беріп кіреді. Төрге 
жайғасып, үй иесімен жөн сұрасады. Танымай-
тын жолаушыны үй иесі «құдайы қонақ» деп 
атаған.  Қазақтар «қонақ құт, береке әкеледі» деп 
санаған. Қонаққа берілетін тамақты «бөлінбеген 
енші» деп есептеген. Үй иесі қонақты ғана емес
оның ат-көлігін тегін күтіп, кетерінде аман-есен 
қолына тапсыратын болған.


Достарыңызбен бөлісу:
1   ...   137   138   139   140   141   142   143   144   ...   244




©emirsaba.org 2024
әкімшілігінің қараңыз

    Басты бет