Халықаралық Ғылыми-тәжірибелік конференция международная научно-практическая конференция

124

ОҚУШЫЛАРДЫҢ БЕЛСЕНДІЛІГІН АРТТЫРУДАҒЫ АҚПАРАТТЫҚ 

ТЕХНОЛОГИЯЛАРДЫҢ МАҢЫЗЫ 

Давлеткалиева А. К.

№1 жалпы орта білім беретін мектебі

Орал қаласы 

ҚАЗАҚСТАН РЕСПУБЛИКАСЫ

Аңдатпа

Баяндамада  оқу  процесінде  жаңа  ақпараттық  технологияны  пайдалану  арқылы  оқушылардың  теориялық 

білімін жан – жақты дамыту, оқушыларды ынталандыру негізінде ойлау қабілетінің ұшқырлығын дамыту, пәнге 

деген қызығушылығы артып, шығармашылықпен жұмыстануға үйренетіндігі, сонымен бірге оқушы мен мұғалім 

арасында ынтымақтастық орнап, сабақтың тиімділігі арта түсетіндігі атап көрсетілген.

Аннотация 

В статье затронуты вопросы о роли новых информационных технологий в процессе обучения и способы их ис-

пользования в практической деятельности для развития мышления обучающихся. Инновационные технологиии, 

умело применяемые учителем на уроках, повышают интерес учащихся к предмету, творческую деятельность, 

сотрудничество учителя и ученика, способствуют достижению эффективности урока.

Abstract

In  article  a  role  of  new  information  technology  in  teaching  and  way  of  their  use  in  practical  activities.  Innovative 

technologies skillfully applied by teacher at lessons, lift interest of pupils to a subject, increase creative activity for development 

of leaners’ thinking skills are considered, cooperation of the teacher and the pupil, it reaches efficiency of a lesson.

Ақпараттық – коммуникациялық технологияның келешек ұрпақтың жан-жақты білім алуына, 

іскер әрі талантты, шығармашылығы мол, дамуына жол ашатын педагогикалық, психологиялық 

жағдай жасау үшін де тигізер пайдасы аса мол. Қазіргі кезде шапшаң жүріп жатқан жаһандану 

үрдісі  әлемдік  бәсекелестікті  күшейте  түсуде.  Елбасы  Н.  Ә.  Назарбаев  Қазақстанның  әлемдегі 

бәсекеге қабілетті 50 елдің қатарына кіру стратегиясы атты жолдауында «Білім беру реформасы-

Қазақстанның бәсекеге нақтылы қабілеттілігін қамтамасыз етуге мүмкіндік беретін аса маңызды 

құралдарының бірі» деп атап көрсетті.

ХХІ ғасыр – бұл ақпараттық қоғам дәуірі, технологиялық мәдениет дәуірі, айналадағы дүниеге, 

адамның  денсаулығына,  кәсіби  мәдениеттілігіне  мұқият  қарайтын  дәуір.  Заманымызға  сай 

қазіргі қоғамды ақпараттандыруда педагогтардың біліктілігін ақпараттық – коммуникациялық 

технологияны қолдану саласы бойынша көтеру негізгі міндеттерінің біріне айналды. Қазақстан 

Республикасының Білім туралы заңында: «Білім беру жұйесінің басты міндеттерінің бірі – білім 

беру бағдарламаларын меңгеру үшін жағдайлар жасау керек»- деп көрсетілген. 

Солардың  бірі  білім  беруді  ақпараттандыру  барысында  дидактикалық  және  оқыту  құралы 

болып  компьютер  саналады.  Интерактивті  құралдарды  пайдалану  мұғалімнің,  оқушының 

шығармашылықпен жұмыс істеуіне жол ашылыр отыр. Білім берудегі интерактивті технология – 

мұндағы интерактивті сөзі – inter (бірлесі), act (әрекет жасау) ұғымын білдіреді. 

Сондықтан бұл тақырыпты алғандағы мақсатым оқушыларды белсенділікке, өз бетімен білім 

алуға үйретуге, оқу процесінде жаңа технологияны пайдалану арқылы оқушылардың теориялық 

білімін жан – жақты дамыту, оқушыларды ынталандыру негізінде ойлау қабілетінің ұшқырлығын 

дамыту. Қоғамның қарқынды дамуының бірден-бір жолы-оқу процесін ақпараттандыру болып 

табылады.  Мұғалімнің  ролі  негізінен  оқушыларға  тиісті  білім  беруге  бағытталады,  ал  оқушы 

сол  арқылы  шама  қарқынша  компьютерді  пайдаланып,  білгенін  дамыта  түседі.  Осылайша 

білім  берудің  ұжымдық  түрін  сақтай  отырып  даралап  оқытуды  да  күшейте  түсуге,сөйтіп 

оқушылардың  білім  сапасын  жақсартуға  болады.  Мектепке  компьютерлік  техниканың  енуіне 

қарай мұғалімнің рөлі де барынша арта түседі. Оқушылардың ойлау, есте сақтау қабілетін дамы-

тып, оларды еңбектенуге, ізденуге баулитын сабақтардың берері көп. Қазіргі кезде жаңа техно-

логия негізінде ойын технологиясын пайдалану оқытуда жүктелетін міндеттер оқушының пәнге 

қызығушылығын, айтып болжау қабілетін дамытады. Қазіргі кезде мектеп пәндерін оның ішінде 

информатиканы  оқытудың  бүкіл  әдістемелік  жүйесі  жаңару  үстінде.  Соған  орай  әдістемелік 

жүйенің  бір  құрамдас  бөлігі-оқытудың  формасын  жетілдіру  мәселесіне  тоқталғым  келеді. 

Жалпы сабақ мақсатының орындалуы мұғалімнің талмай ізденуіне, жауапкершілігіне байланы-

сты. Әр пәннің мазмұнына білімдік, тәрбиелік және балалардың ой-өрісін дамыту кіреді. Қазіргі 

125

мектептерде өзінің жұмысын жаңашыл тұрғыда жасап,тек ақпарат беру көзі болып қана қалмай, 

оқу  процесін  ұйымдастыруды  толықтай  өз  мойынына  алып  және  шығармашылық  жолында 

өзінің жеке идеяларын ұстана алатын жаңашыл мұғалімге деген қажеттілік туындады.

Компьютермен  оқыту  әдісін  қолдану  –  оқытудың  барлық  түрлерін  интеграциялай  отырып 

оқушылардың  ақпараттық  қоғамда  өмір  сүруіне  дайындық  жасайды.  Информатиканы  оқыту 

әртүрлі саладағы ғылыми білімдерге сүйенетіндіктен, тек қана информатика пәні мұғалімдерінің 

ғана  емес  басқа  пән  мұғалімдерінің  де  компьютерлік  технологияны  пайдаланып  оқытуға  де-

ген жауапкершіліктері артуы керек. Білім беру кеңістігін интеграциялау үшін, жаңашылдыққа 

үйренуге  мүмкіндік  болуы  үшін,  оқытудың  ақпараттық-коммуникациялық  технологияларын 

пайдалану аясында оқытудың жаңа түрі-интерактивтік оқыту технологиясын қолдануға бо-

лады [2, 2-3б]

Интерактивтік оқыту – бұл танымдық әрекеттің арнаулы ұйымдастыру формасы. Ол толық 

айқындалған  және  мақсатын  алдын-ала  болжауға  болатын  оқыту  түрі.  Осындай  мақсаттардың 

бірі  оқушы  өзінің  жетістіктерін,  интеллектуалдық  белсенділігін  сезетіндей,  оқу  барысында 

қызығушылықтарын арттыратын оқытудың жинақы шарттарын жасау. Интерактивтік оқытудың 

тиімділігі  сол,  сыныптағы  барлық  оқушы  қамтылады,  олар  өздерінің  білетін  және  ойлайтын 

нәрселері  арқылы  түсінуге  және  қарсы  әсер  етуге  мүмкіндік  алады.  Оқу  материалын  игеруде, 

оқушылардың біріккен әрекеттері мынаны білдіреді; әр оқушы өзіне тән ерекше еңбегін сіңіреді, 

білім, идея, әрекет ету тәсілдерін алмасу үздіксіз жүреді. Сонымен қатар, мұнда өзара қолдау және 

бір-біріне деген жанашырлық қалыптасады. Яғни, жаңа білім алып қана қоймайды, танымдық ой-

өрістері дамиды, оны әлдеқайда жоғары топтасу мен еңбектесу дәрежесіне көтереді. Сабақтағы 

интерактивтік әрекет өзара түсіністікке, өзара әрекетке, қатысушының әрқайсысына қажет есепті 

бірлесіп шешуге алып келетін ұйымдастыру және сұхбаттасып қарым-қатынас жасауды дамыту-

ды ұсынады. Интерактив бір көзқарастың немесе бір ғана сөйлеуішінің басым болуы жағдайын 

болдырмайды.  Сұхбаттасып  оқыту  барасында  оқуышылар  сыни  ойлауды,  тиісті  ақпарат  пен 

белгілі  жағдайды  талдау  негізінде  күрделі  мәселелерді  шешуді,  балама  көзқарастарды  салы-

стыруды,  ақылды  шешімдер  қабылдауды,  пікірталастарға  қатысуды,  басқа  адамдармен  тиімді 

қарым-қатынас  жасауды  үйренеді.  Ол  үшін  сабақта  жекелей,  жұптық  және  топтық  жұмыс 

ұйымдастырылады, зерттеу жұмыстары, түрлі ойындар қолданылады, құжаттармен және түрлі 

ақпарат көздерімен жұмыс жасайды, шығармашылық жұмыстар пайдаланылады [1, 8-б].

Оқыту тәсілдері мен технологиясы:

Оқыту  барысында  кем  дегенде  мазмұндық  (нені  оқыту),  процессуалдық  (қалай  оқыту), 

мотивациялық  (оқушылар  әрекетін  қалай  белсенді  етуге  болады)  жәнге  ұйымдастыру  (оқушы 

мен мұғалім әрекетіннің құрылымын қалай жасау керек) жағын бөліп қарауға болады.

Мазмұндық жағына – мазмұнды қарам-қатынас, оқу материалын күрделендіру, оқу пәндерін 

кіріктіру /интеграция/, дидактикалық материалдарды күрделендіру және т. б.

Процесуалдық жағына – бағдарламалау тәсілдері, проблемалық, интерактивтік оқыту т. б.

Мотивациялық – оқу барысында оқушының белсенділігін қамтамасыз ету тәсілдері, танымдық 

қызығушылықты қалыптастыру т. б.

Ұйымдастыру – мұғалімнің білімділігі, тың идеяларды жеткізуі, оқу пәнін жете меңгеруі [3]. 

Осы тәсілдердің бәрі өз кезегінде технологиямен қамтамасыз етіледі. Мысалы, проблемалық 

оқыту  тәсілі:  проблемалы-сұхбатасып  оқыту,  проблемалы-тапсырмалар,  проблемалы-

алгоритмдік,  проблемалы-бағдарламалық,  проблемалы-контекстік,  проблемалы-модульдік, 

проблемалық-компьютерлік  оқыту.  Интерактивтік  оқыту  технологиясы  мен  тәсілі  интеракция 

(ағлш.  Interaction  –  өзара  әсер,  бір-біріне  әсер  ету)  құбылысына  негізделген.  Оқыту  барысын-

де  жеке  тұлғалар  арасында  танымдық  қарым-қатынас  орнап,  оның  субъектілерінің  бәрі  өзара 

қатынасқа түседі. Әр оқушының жеке жұмысы мен оның жеке тұлғасын дамыту адамдардың бір-

бірімен сөйлесу және өзара пікіралмасу барысында жүзеге асады. Осы тәсілді қолдаушылардың 

ойынша,  осындай  ситуацияның  жиі  қолданылатыны  және  ыңғайлы  түрі  оқу  ойындары  бо-

лып  табылады.  Ойындар  мұғалімге  оқытудың  (білім,  білік,  дағды)  қолданылуын,  жаттығу  мен 

өңделуін, әркімнің мүмкіндігін ескеруді, білім деңгейі әртүрлі оқушыларды ойынға тең дәрежеде 

қатыстыру  нәтижелерін  көрсететін  мүмкіндік  береді,  Сонымен  қатар  ойындарда  барынша 

эмоциялық-тұлғалық  әсер  ету,  коммуникативті  біліктілік  пен  дағды  қалыптастыру,  қарым-

қатынас  құндылығы  сияқты  мүмкіндіктер  бар.  Сондықтан  оқу  ойындарын  қолдану  мектеп 

оқуышыларының жеке және тұлғалық сапаларын тәрбиелеуге қолайлы.

Интерактивтік  оқу  технологиясы  –  оқу  әрекеті  барысында  олардың  өзара  мотивациялық, 

интеллектуалдық, эмоциялық және басқада жақтарынан жетістіктерге жетуді сезінуді тудыра ала-

тын, оқушыларға педагогикалық әсерлі танымдық қарым-қатынас құруға кепілдік беретін, мұғалім 

мен оқушының іс әрекетін оқу ойындары түрінде ұйымдастыру тәсілдерін айтамыз. Бағдарламалық – 

технологиялық  кешеннің  құрамына  кіретін  интерактивтік  тақтаны  оқыту  сабақты  қызықты  және 

126

динамикалық түрде мультимедиалық құралдар көмегімен оқушылардың қызығушылықтарын туды-

ратындай оқуға мүмкіндік беретін визуалды қор деп те атауға болады. Сабақты түсіндіру барысында 

мұғалім тақта алдында тұрып, бір мезетте мәтіндік, аудио, бейне құжаттарды DVD, CD-ROM және 

Интернет ресурстарын қолдана алады. Бұл кезде мұғалім қосымшаны іске қосу CD-ROM, Web-түйін 

мазмұнын қарастыру, ақпарат сақтау, белгі жасау тышқанды ауыстыратын арнайы қалам арқылы 

жазулар жазу және т. б. әрекеттерді жеңіл орындай алады. [2, 2-3-б]

Интерактивті  құралдарды  сабаққа  пайдаланғанда  дидактикалық  бірнеше  мәселелерді  шешуге 

көмектеседі:

•  Пән бойынша базалық білімді меңгеру;

•  Алған білімді жүйелеу;

•  Өзін-өзі бақылау дағдыларын қалыптастыру;

•  Жалпы оқуға деген ынтасын арттыру;

Оқушыларға оқу материалдарымен өздігімен жұмыс істегенде әдістемелік көмек беру. Бұл техно-

логияны оқу материалын қабылдау және оқушыларды ақпаратты меңгеруін ұйымдастыру арқылы, 

көзбен көру жадын іске қосқанда арта түсетін қабылдау мүмкіндіктерімен қамтамасыз ететін әдіс деп 

қарауға болады.

Әдебиеттер тізімі

1. Информатика негіздері ғылыми-әдістемелік журнал №6, 2011. 8-б. 

2. Информатика негіздері ғылыми-әдістемелік журнал №1, 2008. 2-3-б. 

3.  Медешева  А.  «Бастауыш  сынып  оқушыларының  танымдық  әрекетін  ақпараттық  технология 

арқылы қалыптастыру» Орал. 2007.

ФОРМИРОВАНИЕ ПРОЕКТНО-ИССЛЕДОВАТЕЛЬСКОЙ КОМПЕТЕНТНОСТИ 

УЧАЩИХСЯ В ПРАКТИКЕ ОБРАЗОВАТЕЛЬНОГО ПРОСТРАНСТВА 

СОВРЕМЕННОЙ ШКОЛЫ

Дементьева И. В.

ГУ «Гимназия №2» г. Рудный

РЕСПУБЛИКА КАЗАХСТАН

Аңдатпа

Жобалау-зерттеушілік құзыретінің қалыптасуының шарттары мектептің білімділік кеңістігінде, бәрінен 

бұрын,  білім  алу  мазмұндамасының  жобалау-зерттеушілік  бағытымен,  оқушыларды  жобалау-зерттеушілік 

ортаға  батуының  қажеттілігімен,  мектептің  білім  беретін  кеңістігінің  мүмкіндіктерінің  жоғары  пайдала-

нуымен, сонымен бірге, оқушылардың жеке басымдылықтарымен және уәждемелерімен, соңында, ұстаздардың 

ғылыми-зерттеу тәжірибесінің аса жемісті трансляциялау үшін шарттар жасалуымен, мұғалімнен оқушыға 

ұстаздардың ғылыми-әдістемелік ептіліктерінің дамуымен анықталады. 

Аннотация

Условия  формирования  проектно-исследовательской  компетенции  в  образовательном  пространстве  школы 

определяются, прежде всего, обеспечением проектно-исследовательской направленности содержания образования, 

необходимостью погружения учащихся в проектно-исследовательскую среду, что достигается максимальным ис-

пользованием всех возможностей образовательного пространства школы, а так же личностными приоритетами 

и мотивацией самих учащихся и, наконец, созданием условий для развития научно-методических умений педа-

гогов для более успешной трансляции опыта проектно-исследовательской деятельности от учителя к ученику.

Abstract

The conditions for the formation of the project and research competence in the educational area of the school are determined, 

first of all, by the provision of the project and research directionality of the content of education, by the need of the immersion 

of students in the project and research environment, by personal priorities and motivation of the students themselves, and 

finally, the creation of the conditions for the development of the scientific and teaching skills of teachers for a more successful 

experience in transfer of project and research activities from the teacher to the student.

Ключевые слова: pedagogical conditions, the complex of pedagogical conditions, motive, project and 

research activities, educational area, pedagogical technology.

127

В  настоящее  время  в  сфере  образования  признана  равная  значимость  процессов  формиро-

вания  у  обучающихся  как  актуальных  знаний,  так  и  соответствующих  практических  навыков. 

Принципиальным отличием современного подхода в обучении является приоритетность в форми-

ровании готовности учащихся к практическому использованию имеющихся знаний помимо фор-

мального обладания ими, что в большей степени соответствует сущности навыков, востребованных 

в 21 веке. Какие же возможности существуют для реформирования современного школьного обра-

зовании ?

На данном этапе инновационная деятельность в этой сфере вызвана необходимостью изменения 

содержания и организации образования и направлена на поиск новых способов структурирования 

его системы. Поэтому возникает новая предметность в научно-практической деятельности педагогов 

и руководителей – инжиниринг образовательного пространства, составляющей которого является 

изменение структуры образовательного пространства так и таким образом, чтобы все институты об-

разовательного пространства школы работали на реализацию главной задачи, стоящей перед учеб-

ным заведением. 

Понятие  образовательного  пространства  появилось  первоначально  не  в  педагогических  ис-

следованиях, а в поздних работах французского социолога Пьера Бурдье, значительная часть тру-

дов  которого  посвящена  не  образовательному,  а  так  называемому  «социальному»  пространству. 

Впоследствии же, в 80-90-х годах, это понятие появляется у Бурдье как попытка рассмотреть истоки 

взаимодействия учителя и ученика за пределами школьной реальности.

В советской педагогике понятие «образовательного пространства» впервые введено в работе 

И. Фрумина и Б. Эльконина, но сам Б. Д. Эльконин впоследствии подчеркивал, что понятие сле-

дует «обновить», поскольку в той первой работе речь шла скорее об образовательных средах. В 

настоящий момент, многократно обновляясь и видоизменяясь, понятие приняло современную 

трактовку.

По мнению авторов, образовательное пространство, является сферой взаимодействия трех его субъ-

ектов – учителя, ученика и среды между ними, что подтверждает и С. К. Гураль: «Структурированное 

многообразие отношений между субъектами образовательного процесса назовем образовательным 

пространством»[1].

Если же рассматривать данное понятие с точки зрения не только социологии, но и дидактики, 

то образовательное пространство – совокупность условий, средств и методов, образующих поле для 

организации и осуществления педагогического взаимодействия учащегося с окружающим миром, 

целью которого, является обучение и воспитание личности учащегося.

В. И. Слободчиков, анализируя понятие образовательного пространства с профессионально-дея-

тельностной точки зрения, отмечает, что оно задается совокупностью образовательных институтов, 

процессов и сред; производно от них, но к ним не сводится. Границы образовательного простран-

ства могут расширяться и сужаться, они задаются масштабом профессиональной деятельности пе-

дагогов, масштабом вовлечения социокультурного окружения в саму образовательную деятельность. 

Расширение границ образовательного пространства, увеличение масштабов вовлечения социокуль-

турного  окружения  в  саму  образовательную  деятельность  является  важнейшей  задачей  организа-

ционно-управленческой  деятельности  в  образовании  [2].  Поэтому  одним  из  важнейших  условий 

эффективности  образовательного  пространства  для  реализации  задачи  формирования  проектно-

исследовательской компетенции учащихся является развитие научно-методических умений педаго-

гов для более успешной трансляции опыта проектно-исследовательской деятельности от учителя к 

ученику. Часто утверждая, что учитель – профессия творческая, мы забываем, что это еще и профес-

сия,  требующая  постоянного  педагогического  поиска,  самосовершенствования,  постоянного  учеб-

ного труда над собой. В этом учителю могут существенно помочь курсы повышения квалификации, 

тренинги профессионального роста, участие в работе методических объединений, советов, сетевых 

сообществ и других форм взаимообучения и улучшения учительской практики. 

А. В. Запорожец указывает на значимость образовательного пространства для самореализации 

личности учащегося – «это пространство амплификации, пространство полного выражения индиви-

дуальных и возрастных возможностей» [6]. Для успешной реализации педагогических целей образо-

вательное пространство должно быть обусловлено личностными приоритетами и мотивацией самих 

учащихся. Только в случае выполнения этого условия педагог может рассчитывать на искреннюю 

заинтересованность в проектно-исследовательской деятельности самих учеников и на их стремление 

к реализации задач, которые ставит учитель.

Таким  образом,  большинство  исследователей  сходятся  во  мнении,  что  –  образовательное  про-

странство школы как совокупность ценностей и образцов успешного решения жизненных задач слу-

жит источником развития личности, общности детей. 

Это особым образом организованная социокультурная и педагогическая среда, стимулирующая 

развитие и саморазвитие каждого включенного в нее индивида, это система условий для личностного 

128

и творческого развития детей и педагогов – всех субъектов образовательного процесса, это среда раз-

вития и воспитания личности. 

Следовательно, утвердившись в значимости образовательного пространства для обучения, фор-

мирования и воспитания личности, мы автоматически убеждаемся в неразрывной связи между ре-

формами в образовании, изменением социального заказа общества по отношению к новой школе и 

новыми потребностями и возможностями в организации образовательного пространства. Вот толь-

ко теперь перед педагогами стоит задача преобразования, трансформации образовательного про-

странства школы таким образом, чтобы оно работало на реализацию основных целей учебного заве-

дения всеми возможностями своих институтов и максимально продуктивно! Как решить эту задачу, 

не нарушив логики образовательного процесса, последовательности и систематичности обучения? 

Многолетний опыт учебных заведений подсказывает, что наиболее перспективным путем в реше-

нии задачи структурирования и реорганизации образовательного пространства сообразно задачам 

учебного заведения может стать путь социально-педагогического проектирования.

Проектирование  вообще  –  это  многофункциональная  творческая  деятельность,  лежащая  в  ос-

нове  любой  созидательной  творческой  практики,  включенная  в  общую  систему  производства. 

Педагогическое проектирование, по определению С. М. Марковой – синтетическая категория науч-

но-педагогического знания, обеспечивающая создание проектов будущих состояний образователь-

ных  объектов  и  систем,  характеризующаяся  междисциплинарностью,  комплексностью,  системно-

стью, интегративностью, прогностичностью [3].

Основное содержание социально-педагогического проектирования как разновидности педагоги-

ческого проектирования, состоит в изменении социальной среды и решения социальных проблем 

педагогическими средствами, которые выступают как совокупность конкретных мероприятий, обе-

спечивающих  реализацию  проектируемых  показателей  и  качественных  характеристик  будущего 

объекта. 

Цель проектирования, по мнению Н. О. Яковлевой является основной предпосылкой проектиро-

вочной деятельности педагога, выступая идеальным представлением конечного результата [4]. 

В  ситуации,  когда  объектом  социально-педагогического  проектирования  выступает  образова-

тельная среда определенного учебного заведения или их совокупности, субъектом проектирования 

должна  быть  группа  специалистов,  обладающих  профессионализмом,  высокой  работоспособно-

стью, общественно- значимыми ценностными ориентациями, способностью предвидеть последствия 

изменений действительности, реализуемых в педагогическом проекте и креативностью мышления. 

При социально-педагогическом проектировании необходимо учитывать все обстоятельства, ко-

торые могут повлиять на реализацию проекта: статус учреждения, его ресурсы, влияния во внешней 

среде, сведения о микросоциуме, источники социального заказа, запросах населения в образователь-

ных услугах, информация о социальных партнерах, образующих среды, участвующие в организации 

образовательного пространства (культурно-просветительные учреждения, общественные организа-

ции  и  т.  д.).  Средства  социально-педагогического  проектирования,  безусловно,  определяются  его 

целями. Это могут быть документация, новые программы элективных и иных вспомогательных кур-

сов, корректировка учебных программ, технические средства, учебное планирование и социальные 

учебные проекты, наконец, теоретические положения смежных наук и программы взаимодействия с 

другими компонентами образовательного пространства школы.

При  этом  важно  помнить,  что  ядром  образовательного  пространства  школы,  его  структурно-

функциональной еденицей является образовательная программа, вступающая во взаимодействие не 

только с другими программами, но и с образовательной системой в целом и определяющая основ-

ной вектор развития образовательного пространства школы.

«Долгое время рядом с системой общего образования существовал набор разрозненных воспита-

тельных мероприятий, кружки, секции, факультативы, работа в которых никак не связывалась друг 

с другом. Теперь появилась возможность выстроить целостное образовательное пространство ... в 

котором ученики смогут развивать свою творческую и познавательную активность, реализовывать 

личностные качества, демонстрировать способности, которые зачастую остаются невостребованны-

ми основным образованием...» [5]. Следовательно, при максимальном использовании всех возмож-

ностей образовательного пространства школы обеспечивается погружение учащихся в проектно-ис-

следовательскую среду, что способствует проектно-исследовательской направленности содержания 

образования.

Таким  образом,  используя  возможности  социально-педагогического  проектирования  образо-

вательного пространства школы, с учетом всех указанных выше факторов, результатом проектиро-

вочной деятельности будет являться педагогический проект, при реализации которого можно пол-

ностью  видоизменить  образовательное  пространство  школы  и  достичь  успешного  решения  задач 

учебного по выполнению социального заказа общества, соединению школы с жизнью, с социальной 

средой, что особенно актуально сейчас для отечественного образования. 

129

жүктеу/скачать 4,05 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: