Махаббат ескерткіші Қарлығаш Бахтиярқызы Жәмиля
жүктеу/скачать 6,3 Mb. Pdf көрінісі
|
Karlygash 2023 130X200
| мыр кештік. Есеп қызметкері-тұғын, әйтсе де
оның өмірге деген құштарлығы білімге, білуге деген ынта-ықыласпен ұштасып жататын. Ол орыс, қазақ, шетел классиктерінің шығармала- рын зейін қойып оқитын. Оқығанын қызықты- рып айта да білетін. Ағылшын тілін оқып-үй- ренді, көптеген шетелдерді аралап, оның өміріне, мәдениетіне ден қоятын. Мұсылманша сауаты бар еді және оған аса құрметпен қарайтын. Үй- дегі үлкен кісілерді айт күндері кейде жұма на- мазына алып барып, сауабын алып қайттым деп отыратын. Мұсылман елдеріне барған сапа- рында ең әуелі «Құранды» қолға түсіруге тыры- сатын. Және киелі кітаптың талай үлгісін жи- нап, қастерлеп ұстады. Ал, Египеттен бе, әлде Түркиядан алып қайтқан Мұхаммед пайғамба- рымның бейнесі мүсінделген тұмарды демі тау- сылған күнге дейін – 1990 жылдың сәуір айының 20-сына дейін мойнынан тастамай тағып жүрді», – деген екен. 146 Міне, асыл жар жайлы мазмұнды естелік осын- дай болмақ, балам. Оған қоса Зуһра әжең үлкеннің батасын алған арлы келін де болды. Димаш атаң- ның әкесі Меңдіахмет қарияның бар жағдайын жасап, тіпті дәрет алатын суына дейін жылы- тып беретін дейді. Соған қарағанда кесір-кесепа- ты жоқ, өте қамқор, мейірімді жан болуы керек. Е, ол заман басқа еді ғой, жарығым. Құндылық та, тірлікке деген көзқарас та басқаша болатын. Бір сөзбен айтсақ, жаңағы «идалогия» өзгеше болған. – «Идеология» ма, ата? – Ә-ә-ә, иә, иә, Қарлығаш, сол… Сондықтан ол заманда ел билеуге лайықты болған Димекеге лайықты жар болу оңай емес еді. Бір газеттен тағы бір ақпар оқып қалғаным бар, Қонаевтан Зуһра әжең жайлы сұрағанда, ол: «Мен Зуһраның көзі тірісінде, әсіресе, жас кезінде мін көргенімнің бәрі пендешілік екен. Жүрегіне үңіліп, терең түсі- не алмағандығымнан туған «әттеген-айлар» екен. Әйтпесе, Зуһра артында ұяты қалмау үшін өмір сүрген әйел еді ғой. Мен онымен өткізген күн- дерімді ең қымбат, ең қызық күндерім деп білемін. Елу жыл дегенің қас қағым сәт екен…», – депті. Асыл жарға деген сезімнің ұлысы осы шығар, жа- рығым: мінін термей, керісінше, жақсылығын асыру. Димекең мен Зуһра әжең Алланың нұры жауған жұбайлар дер едім… Ал Алла ең сүйікті деген құлдарын сынайды емес пе, балам? Арала- рында ұрпақ болмағаны да содан шығар, бәлкім… Бір-біріне деген сезімдерінің тереңдігін осыдан-ақ біле бер. Ұрпақ сынағына қай ер шыдайды дейсің, балам? Тіпті мына өзің «қаһарманым» деп санай- тын атаң да кезінде Алла берген жалғыз ұлға 147 «тәубе» демей, әжеңді ренжіткен еді ғой, Қарлы- ғаш… – Ата, енді ондай қатты ренжітпеген шығар- сыз. Сөзіңізге сенбеймін. Қазір осы әңгімені әжем естісе, сізді бірден ақтап шығар еді ғой, иә? – Әжеңнің ұлылығы осы ғой, жарығым, менің абыройымды балалардың көзінше ешқашан түсір- ген емес. Бойымдағы мінімнің өзін көкке көтеріп жүреді. Кемшілігімді өзіме ғана айтады. Оның өзін сынап емес, «түзелсе екен» деген ниетте ай- тады ғой, қалқам. Әй, бірақ жаңағы сөзім шындық. Әжеңді бір емес, екі жолы жөнсіз сөзбен ренжіт- кен едім. Көзінен тіпті жас шыққан… – Ата, қатты уайымдамаңыз өйтіп, жү- регіңізді ойлаңыз. Біз енді бәріміз де пендеміз. Кім қателеспейді өмірде? Өзіңіз айтушы едіңіз ғой, «Мәселе қателік жасауда емес, сол қателікті түсініп, тәубе етуде… Енді басқа қайталамауға ниет етуде». Ар-Рахман, ерекше мейірімді Алла әр пендесін кешіреді ғой. – Қарлығашым-ау, ақылдым-ау, атаңа басу айтқаныңа рақмет, жарығым. Сонда да, ер-аза- мат жарын режітпеу керек. Себебі жаныңдағы серігің оның ата-анасының ғана емес, Алланың аманаты ғой, ақ құсым. Алланың аманатына қия- нат жасаған адам бақи ғұмырда жай таба ма? Мәселе осында, балам… Алланың мейірімі шексіз ғой , бізге берген жалғыз ұлдан өздеріңдей жеті ұрпақ тарады, міне – Алланың ұлылығы. Бір ауыр- лықтың бір жеңілдігі, бір сынақтың бір сыйы бо- лады! Есіңнен шығармағың! Әне, қарашы, Димаш Қонаевтай өр тұлғадан ұрпақ жайлы сұраған 148 кезде: «Зуһрадан тумаған баланың маған қажеті жоқ» деп жауап берсе керек. Өз құлағыммен есті- меген соң, шын-өтірігін айыру қиын, балам. Десек те, Димекеңнен мұндай сөзді күтуге болады. Ма- хаббаттың қадірін білген жан ғой, жарықтық… Артында ұрпақ қалмаса да, өшпес із, адал іс, өне- гелі сөзі қалды. Артында он шақты ұл, моншақты қыз қалса да, біраз ерлердің ізі тұрмақ, ісі де, сөзі де, көзі де өшті ғой. – М-м-м, жатқан жерлері жайлы болғай, Қо- наевтардың…. – Әмин, Қарлығаш! Әмин!, Зуһра әжеңнің соң- ғы күндерінде Қонаев атаңа айтқан екі тілегінің бірі мынандай болған екен: «Сенің атағың алыс- қа кеткен, кезінде ел сұраған адамсың. Саясатқа жығып, басқа бір жерге ала қашып жүре ме? Менің мәңгілік ұйқым тыныш болсын десең, бақилық ғұ- мырыңда да қасымда болшы…». – О-о-о, қандай ғажап! Саналы ғұмырыңды бір- ге өткізген жанмен мәңгілік дүниеде де бірге бо- луды тілеу – осы өмірдің текке өтпегені шығар, ата? – Иә, атасының данасы. Сөзіміздің түйіні де осы еді…». Ата, өзіңе хат жазып отырып ойым биікке сам- ғап кетіпті… Махаббаттың басқұр жібі саналатын сыйластық пен адалдықтың үздік үлгісін сана- мызға сіңіріп өсіргеніңе мың да мың алғыс! Өзіңе деген сағынышпен, атыңды ардақтап өтер ұрпағың – жер үстіндегі Қарлығашың! |