| Еліктің Өгдүлмішке сауалы
—
Өгдүлмішім, — деді Елік, — біле біл,
Шақырғанда мынау еді тілегім:
4920 Жақсылыққа тисе себім, себебім,
Тірілер ме еді көңіл, ей, бегім!
Тұрып алды, көнбей мұнда келуге,
Дос-жар, туыс, таныс жүзін көруге.
Айтқан сөзі кіл ақиқат, ұққанға,
Болмас енді, оны күштеп қыстауға!
Өзің қанша бейнет шегіп, бүгілдің,
Сөйлеп тілмен, арып-ашып жүгірдің.
Күтелік те, көрелік, ай, сақы ұлым,
Не боларын уақыт, заман ақырын.
4925 Келер істі тұрар бүркеп жауып түн,
Ей, ізгі дос, ашар оны жарық күн.
Құрулы тұр бұл заманның садағы,
Не пайдасы, тиеді не залалы.
Күллі ісіңді берген тəңір жөніне,
Кезі келсе, жөнге келер өзі де.
Қай іс болмай, үзсе жібін үміттің,
Жөніне оны қоя берсең, біліктім!
Бұл дүние жайы: қусаң — қашады,
Қойып қойсаң, өзі жолын ашады.
410
4930 Біраз оны күтейік те, сынайық,
Заман, күннің халын бағып, тынайық.
Бізді іздер өзі-ақ қайта айналып,
Өз жағдайын, жақсылығын ойланып!
* * *
Осымен Елік сөзін тамамдады,
Өгдүлміш, шығып кейін аяңдады.
Күндер өтті... Елік ойын аңдады,
Шығып істің алды-артына, барлады.
Достарыңызбен бөлісу: | 
