тұрақты сөз тізбектерінің мағынасын жыға танып, әсерін айрықша сезе
білгенімізбен, олардың түпкі төркіні көбімізге жұмбақ.
Әдетте әділ, турашыл адам жөнінде ерекше әсермен айтқымыз келсе,
қара қылды қақ жарған тәрізді бейнелі сөз тізбегінің бірін қолданамыз.
Сырт қарағанда тіркес құрамында түсініксіз сөз жоқ. Ал "неге бұлай
айтылған?" деген сұрақтың жауабын әркім әрқилы ұғындыруы мүмкін.
Бәлкім, кейбіріміз: "қылдың өзі көзге ілінер-ілінбес нәзік нәрсе, оны таспа
тілгендей егіп, қақ жарудың қиындығы ақ-қараны ажыратумен бірдей емес
пе?" – дей отырып, тіркестің түп-төркінін бейнелеп айтудан, немесе
ұқсатудан іздейді.
Бірақ, бұл тіркестің шығу төркінінде образды фон жатқан жоқ.
Фразеологизмнің бұлай айтылуына ерте кездегі ескі салт (этнографизм)
негіз болған. Баяғыда шешімі қиын даумен би алдына жүгініске барған
кісілер қылдан ескен жіп ала баратын. Егер дауласқан екі жақ та би
шешіміне тоқтаса, жіпті қақ ортасынан қидырады. Бұл – билік айтқан
адамның қара қылды, қақ жарған әділдігіне риза болғандықтарының
белгісі. Қазақ жерін көп аралап, халқымыздың бұрынғы өмірі жайлы
көптеген маңызды дерек қалдырған поляк революционері
А.Янушкевич(1803-1857) осындай уақиғаның куәсі болғандығын былай
деп баяндайды: Екі қазақ бірденеге таласып, әділ төрелігін естуге биге
келіп жүгінеді. Ол билік айтқан кезде дауласқандар жіптің екі басын ұстап
биге береді. Даудың шешілгендігінің белгісі ретінде ол жіпті екіге бөледі.
Бұл жолы Тынысбай "даудың қара қылын қақ жарғысы" келмеді. Ол кінәлі
адамның тағдырын "россиялық" жолмен шешуді өтінді".
49
Тіл – өміршындығы. Сол шындықты уақыт қалдырған қатарлардан
аршып ала білсек, шежіредегі сыр шертіп тұрады. Өмірде болған нәрсе
тілде де із тастамай кетпейді. Сондай іздің сорабын асыл мұраларымыздың
тілінен де кездестіреміз. Өлең сөздің байырғы шеберлерінің бірі Ығылман
Шөрековтің "Исатай-Махамбет" дастандағы:
Достарыңызбен бөлісу: