Ө ресі жетпей, Күндестік қы лған оңбайды

Олар мені солай қабылдайды, солай таниды. 
Менің ішімде әлдене өлген, оны енді қайта 
тірілту мүмкін емес... Бәрібір соқғы сөзді мен 
айтам. Қалай болғанда да ақырғы әнімді айтып 
бітуге тиіспін ғой.
Ей, шарманщики? Не вам судить меня. 
Настоящ ие судьи впереди еще. Пройдут года, 
придут новые поколения, и они поставят каж- 
дого из нас на свое место. Испокон веков так 
было, так и есть, так и будет. О себе я вот что 
скажу: Я ровесник поколения XXI века, а 
может быть, родственник еще дальных по- 
колений...
...Ойлаңдар, достар!
Өнерде *жарые» болмййди!
Өресі жетпей,
Күндестік цъиған оңбайды.
Өнерің жетіп,
Өсе аляай крлсаң, сол крйғы...
Күнде таласқан
Өнерің өнер болмайдыІН
16 желтоқсан 1974 жыл...
29

1 қазан 1974 жыл
Бойында бір тамшы таланты ж оқ бола тұра, 
талантты әдебиетшілердің қатарында тұрғысы 
келгендер " ақы м ақ емес, өз творчествосын 
бүгінгі күнмен және өзінің ура — патриотизмі- 
мен өлшейтін, сөйте тұрып, әдебиетте қалғысы 
келетіндер ақы м ақ. Үнемі іздеп жүретін және 
ылғи әдебиеттегі «бос орынды» тауып ала 
қоятындар ақы м ақ. Осы *күні талантты адам- 
д ар әдебиетте аз роль атқарады . Қазіргі біздіц 
әдебиетке құлдық ұра беретін құлдар қаж ет. 
Олар, әрине, «боразданы бүлдірмейді». Осы 
күнгі ережелер оларды толық қанағаттанды- 
рады. Рұқсатпен ж азады , жұмыс істейді, там ақ 
ішеді, 
және 
жүріп-тұрады. 
Олар 
тәртіпті. 
Өйтпегенде ше, талант буырқанса, ол өз жолы- 
мен қозғалғысы келеді және жолдан шығып 
кетіп, бірдемені бүлдіріп те алады, сондайда 
құлдар а я қ асты табыла ^қетеді. Үятсыздар, 
олар таланттың «орнын басады» да. Орынға 
отырады да, таланттарды ң үстінен бұйыра бас- 
тайды. О, қандай өкінішті! Одан өткен өкініш 
болмайды...
30

Әдебиетімізді арамшөптерден тазартаты н 
күн туар ма екен?! Қайдам? Осы күнгі әдебиет 
нағыз таланттарды ң әдебиеті емес, пысыктар- 
дың, жерлестер мен дост^ардын, ж ағы м паздар 
мен қоркактарды ң шатпағы. Әдебиеттін көк- 
жиегіне өйтіп-бүйтіп бір а л а я қ іліие қалса, ол 
өзі сияқты бір Санчо-сыншысымақты сүйрелей 
келеді. Ол «сыншысымак» белгілі бір уақы тқа 
дейін өз шәркейін сол салад а сүйретіп жүріп 
ж атады . Ж ағдайы барда айпап-ж айпап калуға 
тырысады. Біреуге ж ағы м пазданады , біреуді 
қорқытады (өзі де қоркады ), содан сон жан- 
жағы на қарайды: ж ок, бүдан әрі бүйте беруге 
болмайды екен; ол өзініа ш атпақайш ыл серік- 
терінің көмегімен ұялмай-қызарм ай ү^ікен.әде- 
биетке а я қ саЛады, сөйтіп енді өзі ш ығармалар 
ж аза бастайды. Сондықтан бізде ай сайын 
әдебиетімізде ж аң а, бірак өзі белгісіз, аты- 
жөнсіз бір «жұлдыз» пайда болып ж атады . Ал 
біз құнарлы топырағымыз тағы бір арамш.өпті 
өсіргенін елемейміз.
Қ аш анға дейін осылай созыла бермек? 
Арамшөптерді түп тамырымен жұлып тастауға 
әлдекімнің батылы жет-е ме? Менін: ойымша, 
ол бір ғана кісінің колынан келетін іс емес. 
Сондықтан мен әдебиетіміздің тазалы ғы үшін 
қиналатындарды, азш ылык таланттарды мы- 
наған ш акырам: Д остар, таланттар! Бірігіндер!
6 қазан 1974 жыл

Барлы қ 
ш атпақайш ы ларға 
қарсы 
майдан 
ашайық! Олардың желеп-жебеушілерін түгел- 
дей әшкерелейік! Үқсаңдаршы, біздің әдебиеті- 
міз тұншыға бастады!

жүктеу/скачать 0,82 Mb.

Достарыңызбен бөлісу: