III. Эпифреналды дивертикулдар (син.: диафрагмаүстілік,
кеудеасты)
Бұл кәдімгі пульсионды дивертикулдар. Ол бифуркациялық дивертикулмен салыстырғанда сирек болады, бірақ Ценкер дивертикулына қарағанда 2—3 есе жиі болады. Олардың жиілігі барлық дивертикулдың 10—15% құрайды; 50-60 жастағы әйелдер еркектерге қарағанда 2 есе жиі ауырады.
Эпифреналды дивертикулдар
Өңештің эпифреналды дивертикулдардың жартысы кездейсоқ анықталады.
Бұл дивертикулдардың диаметрі 2—3 см дейін болады.
Үлкен дивертикулдардың клиникалық көріністері кезбе жүйкесінің қозуымен және өңештің алдыңғы қабырғасының басылуымен байланысты, ол дисфагиямен, төс артындағы ауырлық сезімімен, кейде тамақ тоқтаған сезімімен, тамақтың ауызға қайта келуімен, какосмиямен, жүрек айнуымен сипатталады.
Клиникалық көрінісі
Өңеш қабырғаларының спазмы немесе кардиоспазм тамақ ішкеннен кейін ауырсынуды, регургитацияны, ал кейде өңештік құсуды туғызады. Эпифреналды дивертикул мөлшерінің ұлғаюына қарай ентігу, жүрек қағу және ЭКГ өзгеріссіз жүрек аймағындағы ауырсынулар (Фурньо псевдостенокардия), төс артында «бүлкілдеген асқазан» симптомы, ауыздан жағымсыз иіс шығуы және т.б. қосылады.
Рентгендиагностика
Көп жағдайда эпифреналды дивертикул диафрагмадан 2-10 см жоғары орналасады.
