Тобыр жылдам қозғала берді. Отамалы ықтан шығып кеткеніне тіпті риза емес. Бірақ амал қанша.
Осы ұзақ сонар дүрбелеңнің үстінде өліктей бозарып дала таңы тағы атты. Таң ата боран тіпті күшейіп кетті. Маңай лапылдап өртеніп жатқандай. Гүріл. Суыл. Ызғырық.
Қайыс етік Отамалының аяғын қарып барады. Тізе тағы да қарысып қатып қалды. Отамалының жөтелі қайта басталды. Енді бұрынғыдай дымқыл жөтел емес, құрғақ, бірақ өкпені, өңменді тырнап кететін терең жөтел. Қолдарының ұшы таң атарда мықтап ашып еді, қазір олары ұйқыға кеткендей, ештеңе сезілмейді. Қолына ұстап келе жатқан таяғын да сезер-сезбес.
Қойлар желмен бірге дүрілдеп көшіп келеді. Түнде қаншасының шығын болғанын біліп болар емес. Көзбен шолып, қарамына қарап түгендеуге әлі толық жарық болған жоқ, шеті көрінбейді. Тек бөліп әкетпесе, қасқырлар көп шығындай алмаған болу керек...
Суық жел мыңдаған жыландарға айналып барады. Жіңішке кәрі жыландар су-су етіп, Отамалының бетін, тізесін тіледі. Улы тістерін мойынға, аяқ-қолдардың ұштарына сұғып, оларды да жан төзгісіз ашытып жіберді...
Күн шыққан шығар. Бірақ одан не пайда? Жел осы маңайда жүз жыртылып, мың айрылды. Кейде бос түндіктей сарт ете қалады да, кейде шыбыртқыдай шыпытып өтеді.
